Οι αιτίες για τις διαρκώς μειούμενες πωλήσεις των μη επώνυμων και φθηνών προϊόντων στο λιανικό εμπόριο, (διότι σε ό,τι αφορά στα ακριβά και επώνυμα προϊόντα η τάση των πωλήσεων και η κερδοφορία είναι και θα είναι σταθερά αυξητική) δεν είναι μόνον το ακριβό ευρώ των τελευταίων μηνών, η συνεχιζόμενη αύξηση του κόστους των συντελεστών παραγωγής και λειτουργίας των επιχειρήσεων, η απόσυρση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων των ξένων θεσμικών «μεγαλομπαγαπόντηδων» από το Ελληνικό Χρηματιστήριο, η μείωση, ουσιαστικά, των μισθών και ημερομισθίων των μισθωτών και μεροκαματιάρηδων, η απίστευτη, χωρίς σύγκριση γραφειοκρατία του Δημοσίου, η στελέχωση του Δημοσίου με τα ευνουχισμένα, ανίκανα, φροντιστηριόπληκτα «βολεμένα» παιδιά μας, η αντισυνταγματική και ληστρική φορομπηχτική (και όχι φορολογική) πολιτική, η τοκογλυφική αφαίμαξη του κόσμου εκ μέρους των «τραπεζοτσαμπουκάδων», η κατασπατάληση τεραστίων χρηματικών ποσών από τις συνήθεις κομματικές «συμμορίες» των τελευταίων 36 ετών, η ληστρική επιδρομή μέσω του χρηματιστηρίου και η κοινωνική αναλγησία και αδιαφορία των πολιτών απέναντι σε όλα αυτά σε συντριπτικά μάλιστα ποσοστά, αλλά κυρίως το πληθωρικό, υπερκαταναλωτικό «πρότυπο» ζωής του βάρβαρου απαίδευτου, αγράμματου και απολίτιστου «Νεοέλληνα» και όχι οι τεχνοκρατικές ανταγωνιστικές αιτίες που ανάγονται στο διεθνή πλέον ανταγωνισμό, μέσω της «Διεθνοποίησης» (και όχι παγκοσμιοποίησης όπως αναφέρονται λανθασμένα).
Η απάντηση λοιπόν στις διαρκώς μειούμενες πωλήσεις των μη επώνυμων και φθηνών προϊόντων στο λιανικό εμπόριο, δεν είναι φυσικά οι εκπτώσεις, οι προσφορές και η διαρκής μείωση των τιμών, το να πουλάμε τα «φύκια» για «μεταξωτές κορδέλες» προσπαθώντας να γίνουμε ανταγωνιστικοί έναντι των Ευρωπαίων συναδέλφων μας, διότι σε αυτά τα «δολώματα» έπαψαν να τσιμπούν πλέον τα μεγάλα ψάρια.
Ο «Νεοέλληνας», μπορεί να μη διαθέτει πλέον, εδώ και 20 – 25 χρόνια, κρίση, αντίληψη, μόρφωση, παιδεία, δεξιότητες και συνείδηση, αλλά, κακά τα ψέματα, περιουσία, λεφτά και κουτοπονηριά διαθέτει και με το παραπάνω μάλιστα.
Δεν δουλεύεται πλέον με φτηνές χάντρες και καθρεφτάκια. Τώρα κυκλοφορεί με Πόρσε, Ρόλεξ και Αρμάνι.
Δεν πηγαίνει πλέον διακοπές σε ενοικιαζόμενα καμαράκια της κακιάς ώρας, στο Τσάγεζι και στον Αγιόκαμπο, τώρα πηγαίνει διακοπές για σκι χιονιού στο Ντουμπάι (στις Άλπεις θα πήγαινε νομίσατε!!!) και στις Κάννες για να παίξει στο καζίνο!!!
Βλέπετε άλλο είναι το... δεν έχω λεφτά... και άλλο το... όσα κι αν έχω δεν μου φτάνουν, και στην Ελλάδα ισχύει το δεύτερο. Ο «Νεοέλληνας» δεν είναι φτωχός... αισθάνεται πάντοτε φτωχός... και είναι βεβαίως, αν το δούμε από την άποψη της διάνοιας και των συναισθημάτων.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα στο παρελθόν, τα «άπαιχτα» συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας ήταν ο φωτεινός και ακίνδυνος ήλιος, ο γαλανός ουρανός, η καθαρή θάλασσα με τα χρυσά δαντελωτά ακρογιάλια, τα πυκνά καταπράσινα δάση, τα δροσερά γάργαρα νερά, η πλούσια σε φυσικά αγαθά γη, τα φθηνά προϊόντα και υπηρεσίες και κυρίως το αυθόρμητο χαμόγελο, η από καρδιάς φιλοξενία που προσφέραμε σε κάθε «τουρίστα» για να μην μας θεωρήσει αφιλόξενους και το αίσθημα της απόλυτης ασφάλειας που αισθανόμαστε εμείς και οι ξένοι επισκέπτες μας ζώντας στον τόπο μας (εκτός ίσως από μερικές μεμονωμένες «περιπτώσεις» που όμως... πήγαιναν γυρεύοντας...).
Όλα αυτά δυστυχώς έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά πλέον στη χώρα μας (φταίμε εμείς αποκλειστικά γι΄ αυτό) και δεν γυρίζουν πλέον πίσω. Πολλές χώρες στο κόσμο προσφέρουν σήμερα «τεχνητούς» παραδείσους τυποποιημένων υπηρεσιών, κάθε είδους φθηνών ή ακριβών προϊόντων και «ικανοποιήσεις» για κάθε είδος γούστου και βαλαντίου.
Τα φθηνά εργατικά χέρια, όπου δεν αντικαταστάθηκαν ακόμη από τις μηχανές, έχουν πλέον αντικατασταθεί από παιδικά, αθώα χέρια και από πεινασμένους και κατατρεγμένους φτωχούς ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες για να επιβιώνουν οριακά αυτοί και οι οικογένειές τους.
Η «συνταγή» που θα έφερνε αποτελέσματα και θα αντέστρεφε την τραγική πορεία των πραγμάτων στη χώρα μας, μεταξύ των οποίων και την πτωτική πορεία των λιανικών πωλήσεων των μικρών, οικογενειακού χαρακτήρα, Ελληνικών επιχειρήσεων, είναι η επανάκτηση της ξεχασμένης παιδείας, της ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας, της Εθνικής Συνείδησης και Παράδοσης (και όχι εθνικιστικής) από τους Νεοέλληνες αλλά κυρίως η δημιουργία νέων προτύπων συμπεριφοράς και αξιών.
Η συνειδητοποιημένη αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς, ως πολίτες, εργαζόμενοι, γονείς, εργοδότες, θα επέφερε άμεσα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών και παραγόμενων προϊόντων μας, αυξάνοντας όχι μόνον την ποιότητα αλλά και τη συνέπεια στο σύνολο των συναλλαγών μας.
Τα νέα συγκριτικά μας πλεονέκτημα πλέον θα πρέπει να είναι οι ευσυνείδητες υπηρεσίες και τα άριστης ποιότητας προσφερόμενα προϊόντα.
Όλοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, στους Ο.Τ.Α., στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι με κάθε τρόπο εμπλεκόμενοι στην παραγωγική αλυσίδα της χώρας μας θα πρέπει να αγαπήσουν αυτό που κάνουν.
Να κατανοήσουν ότι υπάρχουν πολλοί στον κόσμο που θα πληρώσουν οποιεσδήποτε τιμές για να αποκτήσουν υπηρεσίες και προϊόντα υψηλού επιπέδου, αρκεί να νιώσουν ότι τα χρήματά τους δεν πάνε χαμένα. Ότι παίρνουν αυτό που πληρώνουν αλλά κυρίως ότι ο άνθρωπος δεν έχει μόνον ανάγκη το χρήμα για να ζήσει αλλά και κάθε λογής «αγαθό».
Με εκτίμηση,
Πάνος Σβώλος
