Ε μα, το είπαμε και προχθές. Ότι τελικά όλη αυτή η κίνηση του Αλαβάνου μπορεί να είχε και απλά... εκβιαστικά χαρακτηριστικά, προκειμένου να διαπιστώσει μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα.
«Όχι θα φύγω», «μη φύγεις, πού θα πας», «γύρισε, σε περιμένω γύρισε», «φύγε κι άσε με ν’ απομείνω μόνος μου» (τραγούδαγε από μέσα του ο Τσίπρας) και άλλα παρόμοια. Ένα πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο άλλωστε μας έχει συνηθίσει, προκειμένου να δοκιμάσει αντοχές, να δει αντιδράσεις, να εκβιάσει καταστάσεις, να στείλει μηνύματα και να θέσει όρους και όρια. Και παράλληλα να έχει να λέει ότι ο ίδιος ανέλαβε τις πολιτικές του ευθύνες για την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά... Αλλά έστω ήθελε να παραιτηθεί από βουλευτής και ως εκ τούτου και από πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής ομάδας, οι «άλλοι» δεν τον άφησαν. Οπότε να μην έχουνε να λέμε... Λένε βέβαια, ξεκίνησαν ήδη. Κάποιος είπε ότι πρέπει να σταματήσουν οι καρεκλομαχίες για να δούνε τι θα γίνουνε τέλος πάντων και άδικο δεν είχε. Όμως, τα πράγματα δεν είναι δα και τόσο απλά.
Άντε γύρισε ο Αλαβάνος, ή μάλλον ξαναέβαλε μέσα το ένα από τα δυο του πόδια, που είχε βγάλει έξω εκεί στο... ποδόμακτρον του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε και μία δήλωση... αγαπησιάρικη και είπε ότι από δω και πέρα ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ να είναι νύχι-κρέας ένα πράγμα. Γιατί δηλαδή μέχρι τώρα τι ήταν; Ή μάλλον, μέχρι τώρα τι έπρεπε να είναι; Τι έδειχνε ότι ήταν και τι ήταν στην πραγματικότητα; Και τι μπορεί, ας πούμε, να γίνει από δω και πέρα; Τι άλλαξε; Και εν πάση περιπτώσει ο Αλαβάνος ήταν το θέμα, που τώρα δήλωσε σύμπνοια; Από αυτόν εκπορεύονται όλα και σε αυτόν καταλήγουν;
Όχι βέβαια. Παίζει φυσικά έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά δεν είναι ο μόνος. Και τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ’ όσο φαίνονται ή θέλουν να δείχνουν. Κι έπειτα τώρα γιατί να το φάνε με τον Τσίπρα, όταν πριν τρώγονταν μεταξύ τους; Είπε ο... πρόεδρος (του κόμματος γιατί πρέπει να κάνουμε και διευκρινίσεις), κάπως... χλιαρά ότι: «ελπίζω να το σκεφτεί ο Αλέκος και να γυρίσει». Σαν να μου φάνηκε ότι δεν το ’λεγε και με την καρδιά του, αλλά και τι να πει; «Να φύγει να ησυχάσουμε;». Όχι βεβαίως - βεβαίως, έπρεπε να κρατήσει τα προσχήματα για αντικειμενικούς και για υποκειμενικούς λόγους... Υπέκυψε και ο Αλαβάνος στα παρακάλια όλων (ή σχεδόν όλων) και παραμένει. Αλλά... αλλά το πρόβλημα δεν λύθηκε. Παραμένει εκεί και αναμένει πιθανή λύση. Άλλωστε...
Άλλωστε το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως προκύπτει μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, δεν είναι ότι έχασε έτσι όπως έχασε στις ευρωεκλογές ή ότι διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες του. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την ήττα. Έχει πέσει σε περιδίνηση μετά τον πανικό που προκάλεσε η εκλογική χασούρα και από τον πολύ στροβιλισμό δεν μπορεί να συνέλθει. Και δεν είναι και βέβαιο ότι θα συνέλθει πραγματικά, με τις τόσες φωνές που ακούγονται, την εμφανή δυσφορία που υπάρχει και τις διαφορετικές απόψεις. Απόψεις που μπορεί να... συντίθενται, αλλά ως απεδείχθη, είναι πολύ εύκολο να διασκορπιστούν εις τα εξ ων συνετέθησαν όταν αρχίζουν οι κλυδωνισμοί, οι φουρτούνες και τα προβλήματα. Που σημαίνει ότι η «βάση» δεν είναι σταθερή. Άρα δεν είναι ανθεκτική.
Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το λεγόμενο «μομέντουμ». Και αυτό δεν ήταν τώρα. Αυτό ήταν τότε που τα ποσοστά του, για διάφορους λόγους, έγιναν διψήφια και άγγιξαν έως και το 20%. Τότε ήταν το «μομέντουμ» για το ΣΥΡΙΖΑ. Τότε απαιτούσε συνολική, προσεκτική και έξυπνη διαχείριση για να γίνουν «κτήμα» του εκείνοι που στράφηκαν προς το συγκεκριμένο κόμμα ζητώντας μια διέξοδο ως φάνηκε. Τότε χάθηκε η «στιγμή» για το ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Ας ψάξουν να το βρουν οι υπεύθυνοι. Σημασία έχει ότι χάθηκε. Και τέτοιου είδους... θαύματα είναι δύσκολο να επαναληφθούν δύο φορές, μετά μάλιστα από τέτοιες τριβές και αποδομήσεις.
Η «επιβίωση» ενός κόμματος είναι ένα θέμα, το... τράνεμά του είναι ένα άλλο.
