Όταν λέμε ότι η τηλεόραση είναι Killer, ότι είναι αδυσώπητη και ότι διψάει για... αίμα, δεν υπερβάλλουμε. Απλώς λέμε πώς έχουν τα πράγματα, τα οποία ατυχώς έρχεται μια μαύρη ώρα που επιβεβαιώνονται. Όπως συνέβη στις αρχές αυτής της εβδομάδας με την ταλαίπωρη εκείνη «γλύκα-γλύκα, γλυκιά μου» δημοτικο-βουκολικιά τραγουδίστρια, η οποία κατέληξε τελικά σε ίδρυμα, προκειμένου να υποβληθεί σε ψυχοθεραπεία.
Επί δύο χρόνια πάνω-κάτω, από τότε που την πήρανε χαμπάρι, έχει παρελάσει από κάθε είδους τηλεοπτική εκπομπή, από το πρωί ίσαμε το βράδυ και τούμπαλιν. Θα έλεγα ότι μόνο από δελτίο ειδήσεων δεν έχει περάσει, αλλά δεν θα έλεγα την αλήθεια, διότι υπάρχει και εκείνο το... εναλλακτικό δελτίο της ελληνικής τηλεόρασης, όπου η συγκεκριμένη είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα μου πείτε: γίνεται κανείς ρεζίλι άμα δεν το τραβάει και ο οργανισμός του; Συνήθως όχι, αν και υπάρχουν και ορισμένες εξαιρέσεις, οι οποίες απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ότι δηλαδή γίνεται κανείς ρεζίλι όταν το τραβάει ο οργανισμός του, και συνεπώς είναι και συνυπεύθυνος για τις συνέπειες.
Η συγκεκριμένη λοιπόν ήταν αναμφίβολα από τη συνομοταξία εκείνων - και είναι πραγματικά μία μεγάααλη συνομοταξία - που αναζητούν τα 5, τα 15, τα όσο το δυνατόν περισσότερα λεπτά δημοσιότητας, και προκειμένου να το πετύχουν βάζουν με προθυμία ενέχυρο την αξιοπρέπειά τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους και την όποια νοημοσύνη διαθέτουν. Και με μεγάλη προθυμία, αν όχι και με παρακάλια, αφήνονται έρμαιο στα τηλεοπτικά κανάλια, με ένα μόνο αντίτιμο: καθ’ οιονδήποτε τρόπο και για οιονδήποτε λόγο να βρίσκονται στη δημοσιότητα και να μπορούν να βλέπουν τη μούρη τους στην τηλεόραση. Και φυσικά να υπάρχουν και διάφοροι γύρω τους, οι οποίοι θα... επιβεβαιώνουν το δυσθεώρητο «ταλέντο» τους και θα τους χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, δουλεύοντάς τους, βεβαίως-βεβαίως, αλλά... Αλλά και ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες! Φυσικά όλα αυτά, πέρα από τον κάλο που έχει στον εγκέφαλο ο καθείς από δαύτους τους δυστυχείς, δεν γίνονται μόνο για... ψυχικό ή μόνον για την προβολή. Γίνονται και διότι διά της... διαφήμισης (και δυσφήμησης μπορείτε να το πείτε), είναι πιθανόν να έχουν και τις περισσότερες φορές έχουν, και οικονομικές απολαβές. Καθότι είναι όλοι και υπολανθάνουσες... καλλιτεχνικές φύσεις, που επιτέλους αισθάνονται ότι αναγνωρίζεται το παραγνωρισμένο τάλαντό τους. Και επειδή το ένα φέρνει το άλλο, βρίσκονται και διάφοροι επιχειρηματίες που τους πληρώνουν, βρίσκεται και ένα κοινό που πάει και τους βλέπει για να σπάσει πλάκα ή να πάρει μάτι ή και τα δύο μαζί, και στο τέλος-τέλος, αν έχουν μια σχετική νοημοσύνη κάνουν και την κονόμα τους.
Τέτοιοι λοιπόν υπάρχουν πολλοί. Αρσενικοί και θηλυκοί, οι οποίοι... ευδοκιμούν στα τηλεοπτικά κανάλια και με τους οποίους όλοι - ανεξάρτητα από το εάν καταδικάζουμε ή όχι τις όποιες συμπεριφορές - και γελάμε και διασκεδάζουμε εφόσον έχουμε το κουράγιο να τους δούμε. Τους παίρνουν, λοιπόν, τα αμείλικτα και ανθρωποφάγα κανάλια - που τρώνε από τη γριούλα το πρωί που μιλάει για τη σύνταξή της μέχρι τον γεροντομπεμπέκο με τις 17 πλαστικές και τα ντίσκο - λέμε κοστούμια - κα τους ξεζουμίζουν μέχρι εκεί που μπορούν. Τους εκμεταλλεύονται, τους λοιδορούν, τους κοροϊδεύουν, τους επιτίθενται ενίοτε, τους χλευάζουν δημοσίως και όταν έλθει κάποια στιγμή η ώρα που τους έχουν στραγγίξει και δεν πουλάνε πια, τους πετάνε! Όχι ότι ξεμένουν. Γιατί από πίσω στο μεταξύ υπάρχουν στρατιές από ψωνάρες που περιμένουν «πως» και «τι» να βάλουν πόδι σε καμιά τηλεοπτική εκπομπή, να ξεδιπλώσουν όλη τη γραφικότητα και την κατάντια τους και να γίνουν μόνιμοι θαμώνες τηλεοπτικών εκπομπών για όσο θα λάμψει το... άστρο τους!
Μια τέτοια είναι και η συγκεκριμένη ατυχής. Αρνί της χαρίσανε, αγγλικά, γαλλικά, κινέζικα τη βάλανε και τραγούδησε, την ντύσανε από Κλεοπάτρα μέχρι Χατζηαβάτη, μέχρι που ήρθε τελικά η γυναίκα και παρλάτισε και άρχισε να λέει ότι θα κάνει κόμμα και ότι συνομιλεί με το Θεό. Ε, εκεί πια καταλάβαμε ότι έφερνε προς το τσαγαλί, αλλά να τη βρει και τέτοιο κακό, κρίμα.
Εδώ λοιπόν μπορεί να μην στοιχειοθετούνται ποινικές ευθύνες, υπάρχουν όμως σαφέστατα ευθύνες ηθικές, υπάρχει ηθική αυτουργία, υπάρχει τηλεοπτική αυτουργία. Ποιος θα πληρώσει; Κανείς βεβαίως-βεβαίως. Όλοι μα όλοι τώρα, αυτοί που την ξεζούμισαν σφυρίζουν αδιάφορα και πάνε στο επόμενο θύμα. Γιατί αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος της τηλεόρασης. Τουλάχιστον να μάθαιναν αυτοί ή έστω οι άλλοι οι... πυροβολημένοι; Αλλά μπα! Η ζωή συνεχίζεται γλύκα, γλύκα, γλυκιά μας ρεζίλευε τα όνειρά μας.
