Του κ. Σταύρου Παπαγιάννη, ε.τ Δικηγόρου παρ΄ Αρείω Πάγω και συγγραφέα
Την εξαθλίωση του δημόσιου και του ιδιωτικού μας βίου τη βιώνουμε καθημερινώς, την αποδοκιμάζουμε όλοι μας και θέλουμε την απάλειψή της. Οι επαγγελματίες της πολιτικής, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, είναι οι πρώτοι που την καταδικάζουν και υπόσχονται να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για τον τερματισμό της στο πεδίο της δημόσιας διοίκησης. Οι δε αρχηγοί τους, δηλώνουν, ότι θα δίνουν οι ίδιοι το παράδειγμα, αν τους αναδείξουμε κυβερνήτες μας. Όμως όταν «καταλάβουν» την εξουσία λησμονούν τις διακηρύξεις τους, λόγω «πολιτικού κόστους». Αυτό επαναλαμβάνεται από το 1945, μέχρι σήμερα, σχεδόν απαράλλακτα, από τους πολιτικούς των αποκαλουμένων «κομμάτων της εξουσίας».Τα σχετικά γεγονότα που γνωρίζουμε από την ιστορία, -ιδιαιτέρως των τελευταίων ετών- και ειδικώς των τελευταίων μηνών, και η αποφυγή των κυβερνώντων και των οργάνων τους να πατάξουν τους παρανομούντες για τις φοβερές πράξεις τους που καθημερινώς βιώνουμε, το επιβεβαιώνει. Εμείς δε, οι απλοί «πολίτες», κατά το ίδιο διάστημα πράττουμε αναλόγως. Πιστεύοντας ότι μπορούμε να επιτύχουμε την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, σε ένα περιβάλλον που δημιουργεί, καθημερινώς ανυπέρβλητα προβλήματα για όλους, και συνθήκες σήψης των πάντων, συντασσόμαστε με τους πολιτικούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση, και περιμένουμε να μας συμπαρασταθούν, και όταν αυτό δεν συμβεί τους εναλλάσσουμε στην επόμενη εκλογή. Στη δε καθημερινή μας ζωή ασπαζόμαστε τη φιλοσοφία του εύκολου και άκοπου πλουτισμού, με διστάζοντες να καταστρέψουμε στοιχεία του δημόσιου και του ιδιωτικού πλούτου και να στερήσουμε από τους συνέλληνες και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, όπως γίνεται με τις διαφόρων ειδών καταλήψεις μας, τους αποκλεισμούς των οδών και την παρεμπόδιση των «απεργοσπαστών» να εργαστούν όταν άλλοι συνάδελφοί τους αποφασίζουν να απεργήσουν. Και αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρξει η κατάλληλη αντίδραση, ούτε από την πλευρά των πολιτικών μας, προφανώς ενόψει του πολιτικού κόστους, αλλά ούτε και από εμάς τους πολίτες.
Πιστεύω ότι αυτή η γενικευμένη εξαθλίωση έχει τις ρίζες της στην κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά την απελευθέρωση με τη συντριβή της ελπίδας που γεννήθηκε στο λαό μας στην περίοδο της Κατοχής για την εγκαθίδρυση στη χώρα μας ενός πράγματι δημοκρατικού καθεστώτος. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια οι δωσίλογοι συνεργάτες των κατακτητών, όχι μόνο να μην τιμωρηθούν όπως τους άξιζε αλλά πολλοί να καταλάβουν καίριες θέσεις στη δημόσια διοίκηση, και οι οικονομικώς πλουτίσαντες από τη συνεργασία τους από τους κατακτητές να απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα πλούτη τους στο δημοκρατικό καθεστώς και να αναδεικνύονται παράγοντες αυτού. Με τον καιρό αυτοί ή οι γόνοι τους έγιναν και υποδειγματικοί σοσιαληστές.
Έτσι το πνεύμα του δωσιλογισμού για την απόκτηση πλούτου και αξιωμάτων με κάθε μέσον, διαχύθηκε σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας.Ακόμα και πολλοί από εκείνους που κατέφυγαν στις Ανατολικές χώρες και επαναπατρίστηκαν ύστερα από πολλά χρόνια ή οι γόνοι τους, που βρέθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις στην περίοδο που τη χώρα μας κυριαρχούσαν οι «σοσιαλιστές», δεν αντιστάθηκαν στο πνεύμα του δωσιλογισμού με τη σκέψη: αφού εκείνοι που πρόδωσαν την πατρίδα και συνεργάστηκαν παντοιοτρόπως με τους κατακτητές όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά άλλοι από αυτούς σταδιοδρόμησαν στις κρατικές υπηρεσίες, μερικοί αναδείχθηκαν πολιτικοί, και όλοι τους διατηρησαν τα πλούτη τους, γιατί και εγώ να μην επωφεληθώ από τη θέση μου: Τι έχω να φοβηθώ; Αλλωστε από τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό είχε ορισθεί και το εύρος της δωροληψίας, το οποίο, όμως, ξεπεράστηκε υπερβολικά...
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο μας, εμείς οι απλοί «πολίτες», στην συντριπτική τους πλειονοψηφία εξακολουθούμε να παραμένουμε αδιάφοροι, αλλά έχουμε την αξίωση για ανόρθωση του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου. Βέβαια, μεμονωμένοι πολίτες και μερικοί φορείς αντιστέκονται και αγωνίζονται κατ’ αυτής της γενικευμένης σήψης της κοινωνίας μας. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πιστεύω ότι μόνον η δημιουργία ενός γνησίως ανεξάρτητου λαϊκού κινήματος, από πολίτες ανεξάρτητους που είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μόνο για το συμφέρον του τόπου και του λαού μας και όχι για να αποκτήσουν κυβερνητικά αξιώματα για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους και να «βολέψουν» τους δικούς τους, είναι δυνατόν να κάνει αποτελεσματική παρέμβαση για την αντιμετώπιση της εξαθλίωσης του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου.Οι Βουλευτές ενός τέτοιου φορέα δύνανται να υποστηρίξουν τη λήψη των κατάλληλων μέτρων, γιατί δεν θα υπολογίζουν το «πολιτικό κόστος», αφού δεν θα τους ενδιαφέρει η επανεκλογή τους στις επόμενες εκλογές.
Κινήσεις για τη δημιουργία νέων πολιτικών φορέων φαίνεται ότι κυοφορούνται τον τελευταίο καιρό. Το αποδεικνύει και η εμφάνιση του νέου κόμματος «ΔΡΑΣΗ» που η ίδρυσή του εξαγγέλθηκε από τους Στέφανο Μάνο, Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και Γιάννη Μπουτάρη. Ας τις ενθαρρύνουμε.
