Σαν να μην έφθαναν τα τόσα άλλα δεινά, από τα οποία πλήττεται σκληρά και ανελέητα η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια ήλθαν να προστεθούν στις στρατιές των παντός είδους κακοποιών και οι παράφρονες κουκουλοφόροι ή αλλιώς πως επονομαζόμενοι «γνωστοί - άγνωστοι» ή ακόμα «αναρχικοί», «αντεξουσιαστές» και κατ' ευφημισμόν «κοινωνικοί αγωνιστές». Η κατηγορία αυτή των εγκληματιών ήλθε να «καλύψει» ένα τεράστιο κενό στη ζούγκλα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί μέχρι χθες γνωρίζαμε μόνο το «έργον» των δολοφόνων και των τρομοκρατών, των ληστών, των διαρρηκτών και των κλεφτών, των βιαστών, των παιδεραστών, των απατεώνων και των εμπόρων ναρκωτικών, χωρίς να περάσει και από το μυαλό μας ότι μπορούσαν να προκύψουν και άλλες πιο ανατριχιαστικές παραβατικές συμπεριφορές. Και όμως από τη λίστα των «επαγγελμάτων» των κακοποιών έλειπε μια σοβαρή κατηγορία διεστραμμένων ατόμων, έλειπαν οι κουκουλοφόροι, που ήλθαν ως συμπληρωματική διαλυτική και μηδενιστική δύναμη, για να διαλύσουν ό,τι απέμεινε ακόμα όρθιο στην ταλαίπωρη κοινωνία μας. Βασική τους ιδεολογία είναι η καταστροφομανία, που εκδηλώνεται από τις διάφορες εξειδικεύσεις στους τομείς των βιτρινοθραύσεων, των εμπρησμών καταστημάτων, των πυρπολήσεων αυτοκινήτων, των λιθοβολισμών αστυνομικών, της λεηλασίας κ.λπ. με έντονα τα σημάδια της κατατρομοκράτησης των πολιτών.
Στην αρχή φάνηκε όλη αυτή η κατάσταση σαν ένας νεανικός παρορμητισμός, που γρήγορα θα ξεφούσκωνε. Πλάνη οικτρά. Όχι μόνον δεν περιορίστηκε η δράση των κουκουλοφόρων, αλλά τουναντίον έλαβε τεράστιες διαστάσεις, επεκτάθηκε από την Αθήνα στη Θεσ/κη και στη συνέχεια σ' όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας, βάζοντας σε μεγάλη αγωνία και προβληματισμό ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό, που είναι υποχρεωμένος να βιώνει καθημερινά, εκτός από τα γνωστά μέχρι τώρα αποτρόπαια εγκλήματα, και τις μοντέρνες εγκληματικές πράξεις των φθορών και των πλήρων καταστροφών των περιουσιών του. Η υπομονή εξαντλήθηκε. Η αντοχή ξεπέρασε κάθε όριο. Η αγανάκτηση κορυφώθηκε και η οργή ξεχείλισε. Όλοι διερωτώνται, που είναι το κράτος; Γιατί δεν επεμβαίνει δυναμικά και αποτελεσματικά για να πατάξει μια για πάντα το φαινόμενο; Γιατί τηρεί στάση ανοχής την ώρα πού οι αδίστακτοι κουκουλοφόροι τα κάνουν γυαλιά - καρφιά μπροστά στα μάτια της δημόσιας δύναμης; Γιατί δεν προστατεύονται οι φιλήσυχοι πολίτες και αφήνονται στο έλεος του Θεού; Άλλοι μιλούν μπροστά στην περίεργη αυτή κατάσταση για ανικανότητα της κρατικής μηχανής. Άλλοι για εσκεμμένη τακτική και αποπροσανατολισμό και άλλοι για χίλιες δυο άλλες εκδοχές. Όπως και να έχουν τα πράγματα, εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι πράγματι οι Έλληνες πολίτες ζουν σε πρωτοφανές κλίμα ανασφάλειας. Ζουν την εγκληματικότητα σ' όλη της τη σκληρότητα, έτοιμοι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να αυτοδικήσουν, να αυτοπροστατευθούν.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, κάτι φάνηκε να κινείται εκ μέρους της Πολιτείας. Σαν να αφυπνίστηκε το κράτος από το βαθύ λήθαργό του. Πήρε επιτέλους απόφαση να συμμαζέψει τα αμάζευτα. Ξεκίνησε δειλά - δειλά να ορθώσει το ανάστημά του με την εφαρμογή κάποιου επιχειρησιακού σχεδίου περιστολής της βίας. Μπορεί το σχέδιο αυτό να μην είναι αποτελεσματικό και μπορεί να χρειάζεται βελτιώσεις. Όμως είναι κάποια προσπάθεια, που θα αποφέρει καρπούς. Φθάνει να βοηθήσουν και οι πολίτες σ' αυτό, ώστε οι καρποί να είναι άφθονοι. Και ενώ η προσπάθεια βρίσκεται στα πρώτα βήματα και χρειάζεται ασφαλώς τη στήριξη όλων, άρχισαν κιόλας οι μεμψιμοιρίες. Έντονες κομματικές αντιπαραθέσεις. Νομικίστηκες ερμηνείες και απόψεις, ότι δήθεν κινδυνεύουν οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών από τα λαμβανόμενα μέτρα κατά των κουκουλοφόρων και των άλλων κακοποιών και πλείστες όσες άλλες αηδίες. Όλα μαύρα ή άσπρα είναι σε τούτον τον τόπο; Δεν υπάρχει κάτι το ενδιάμεσο; Είναι δυνατόν να θίξουν τα μέτρα αυτά τον φιλήσυχο και νομοταγή πολίτη; Είναι δυνατόν να πλήξουν τα μέτρα αυτά τις ειρηνικές διαδηλώσεις των διαφόρων κοινωνικών ομάδων; Ακριβώς στο αντίθετο αποσκοπούν. Να προστατεύσουν τις ατομικές ελευθερίες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, που καταπατούνται βάναυσα από μια ασήμαντη μειοψηφία εγκληματικών στοιχείων, που ταυτίζει την ελευθερία με την ασυδοσία. Επιτέλους. Ποιοι είναι αυτοί, που δεν τολμούν να δείξουν ακάλυπτο το πρόσωπό τους στους συνανθρώπους τους; Τι θέλουν και τι επιδιώκουν; Ασφαλώς τη διάλυση της κοινωνικής ζωής. Και η κοινωνία μας θα τους αφήσει ακόμα να αποτελειώσουν το έργο τους; Είναι κοινωνικοί αγώνες οι τρομακτικές καταστροφές και οι λεηλασίες; Και ενώ φραστικά όλοι καταδικάζουν τη δράση των κουκουλοφόρων, κάποιοι με το είδος και τον τρόπο των δηλώσεών τους δίνουν την εντύπωση ότι δεν θέλουν την πλήρη πάταξη του φαινομένου. Η άποψη, ότι η πρόβλεψη βαρυτέρων ποινών δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην εξάλειψη ή περιστολή της εγκληματικότητας, είναι επιστημονικά προς συζήτηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τρωγόμαστε, τη στιγμή κατά την οποία θα πρέπει να δείξουμε την ενότητά μας σε μια κοινή και συντονισμένη προσπάθεια απαλλαγής της χώρας από την εκτεταμένη εγκληματικότητα και την καταστροφομανία, που απειλούν τη συνοχή της κοινωνίας, καθώς τα μέλη της ζούν διαρκώς σ' ένα κλίμα ανασφάλειας και κατατρομοκράτησης.
Ο δρ. Ι. Παπαδημόπουλος είναι δικηγόρος, πρώην βουλευτής της ΝΔ
