Ας γίνει δεκτό αυτό το σημείωμα με όση κατανόηση και ανοχή είναι διαθέσιμη. Ανθρώπινα πράγματα είναι αυτά, συνηθισμένα. Δεν πρέπει να σοκάρει πλέον μία βίζιτα που επιδίωξα, με μία... κοινή. Από ανάγκη έγινε η συνάντηση και η «συνομιλία». Από ανάγκη, όμως, διαρκή και όχι... ορμονική. Όσο για την ηθογραφική πλευρά του θέματος, ε, ας την αφήσουμε στους ηθικολόγους, δηλαδή στους... αναρμόδιους. Περισσεύουν...
Αυτήν τη φορά η καλεσμένη μου μπήκε στο γραφείο πιο προκλητική. Πιο ώριμη. Κι άλλες φορές επιχείρησα να την ψαύσω αλλά απέτυχα.
-«Είστε η...;».
-«Με λένε... Κοινή Γνώμη!» μου συστήθηκε αεράτα. Σύξυλος!
Από κει και πέρα τα «πράγματα» εξελίχτηκαν ομαλά. Φυσιολογικά.
-«Ξέρετε» της λέω «κι’ άλλη φορά δοκίμασα να γνωριστούμε αλλά...»
-«Αλλά δεν πιάνομαι, ε;».
-«Ναι!».
-«Είναι αλήθεια ότι πολλοί το επιχειρούν, αλλά δεν το μπορούν. Είμαι κοινή, έτσι με λέτε, κυκλοφορώ ελεύθερα, εκφράζομαι ακόμα πιο ελεύθερα, ακούγομαι, τυπώνομαι, αλλά δεν... εκδίδομαι!».
-«Τότε, γιατί η βίζιτα, δηλαδή η... επίσκεψη;» (Το διόρθωσα αμέσως).
-«Ήρθα να σας πω ότι δεν υπάρχω! Για να μην ζείτε με ψεύτικες ελπίδες... »
Πρέπει να είδε την έκπληξή μου και συμπλήρωσε:
«...Είμαι μια αφαίρεση. Μην ψάχνετε την ταυτότητά μου! Κανείς δεν ξέρει τα χαρακτηριστικά μου. Μα κανείς! Άλλωστε, δεν υπάρχει πουθενά... δήλωσή μου!».
-«Μα», επέμεινα οιστρηλατημένος, «ξέρω πολλούς που ισχυρίζονται ότι σε εκφράζουν. Άλλους που σε μετρούν. Καμπόσους που λένε ότι σε διαμορφώνουν. Και αρκετούς που σε... θωπεύουν!».
Αφήσαμε, όπως θα έχετε προσέξει τον πληθυντικό της ευγένειας και συνεχίσαμε με οικειότητα... Θερμά. Ανταποκρίθηκε:
-«Είμαι με όλους αλλά και με τον καθένα!».
Παύση για λίγο, καθώς ένιωσε ότι την παρακολουθώ με προσοχή. Συνέχισε:
-«Δεν είμαι ούτε κάποιος μέσος όρος, ούτε ένας αριθμός! Μου δώσατε ένα όνομα, αλλά έχω πολλά πρόσωπα».
-«Παραμένεις όμως ποθητή από πολλούς...» την πείραξα.
-«Ναι, επιχειρούν να με ψηλαφίσουν, να με ψαχουλέψουν αλλά μάταια! Αλλάζω συνέχεια τακτικές και... στάσεις».
Αυτή η σιγουριά της ήταν προκλητική, γι’ αυτό δεν κρατήθηκα:
-«Αλλάζεις γρήγορα, συνέχεια, έτσι μου φαίνεται...».
-«Αντιπαρέρχομαι τον υπαινιγμό και ρωτώ: ποιος με φορτώνει επίθετα; Σεις που γράφετε στις εφημερίδες (ξαναπήρε τον ψυχρό, αυστηρό πληθυντικό...). Σεις που με πιστεύετε «εύκολη», «άστατη», άλλες φορές... «συντηρητική» και άλλες φορές... «απρόβλεπτη». Και να είναι μόνο αυτά; Με ποιο δικαίωμα τσουβαλιάζετε γνώμες πολιτών; Χωρούν στο ίδιο σακί όλες κι όλοι;... Λοιπόν, ευτυχώς που αλλάζω!».
Διαφαινόταν ένταση και ρήξη. Κάτι που κανείς δεν το θέλει. Γι’ αυτό άλλαξα θέμα: «Ήρθες μόνη;...» τη ρωτώ.
-«Δηλαδή;».
-«Δηλαδή, μόνη;...Ασυνόδευτη;...».
-«Άκου!» με αποκόφτει στα ίσια. «Δεν με κουμαντάρει νταβατζής! Τέσσερις ήταν οι νταβατζήδες, μ’ αυτούς καθάρισε ο Καραμανλής. Μόνο ο σύντροφός μου είναι μαζί μου!».
Κατάπια τη γλώσσα μου για λίγο, γιατί μου φάνηκε ότι δεν ενημερώθηκα ακόμα για την καινούργια ορολογία της πιάτσας. Πότε πρόλαβε κι ο προστάτης έγινε... σύντροφος; Την αμηχανία μου και τη «συνομιλία» τη διέκοψε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ανοίγοντάς την, ένας άντρας με αιφνιδίασε:
-«Είναι μέσα η δική μου;».
-«Δεν κατάλαβα!...».
-«Η δικιά μου είναι μέσα;» επέμεινε.
-«Εσείς ποιος είστε;» αποτολμώ.
-«Είμαι ο Λαός! Έτσι με λένε». Του έσφιξα το χέρι:
-«Χαίρω πολύ! Συνονόματοι είμαστε...».
Από εκείνη τη στιγμή χάθηκε η μοναξιά, η πολιτική μοναξιά. Και οι τρεις νιώσαμε απελευθερωμένοι από στερεότυπα.
-«Μην τολμήσεις» μου απευθύνει επιθετικά τον λόγο ο Λαός «και γράψεις ότι “εκφράζεις τη θέληση του λαού”. Μη με κολακέψεις σαν “κυρίαρχο λαό”, ή σαν “σοφό λαό” και τα παρόμοια. Είσαι Λαός, αλλά δεν με εκπροσωπείς! Μόνο με την ψήφο μου εξουσιοδοτώ εκπρόσωπό μου, για ορισμένο χρόνο κι αυτό. Γι’ αυτό, πες σ’ αυτούς που εκπροσωπούν ομάδες, κόμματα ή αποκόμματα και παρατάξεις, να μην μιλούν εξ ονόματος όλου του λαού. Αλλά, ότι, σεμνά και ταπεινά κατά το απολιθωμένο μότο, το ζητούμενο όμως, εκπροσωπούν μόνο αυτούς που τους εκλέγουν. Θύμισέ τους ότι τη φορεσιά του εκπροσώπου όλου του λαού την έχουν μόνο αυτοί για τους οποίους το προβλέπουν οι θεσμοί και το Σύνταγμα. Οι άλλοι, αυτοί που δικαιωματικά εκπροσωπούν μέρη του λαού, ας μη μιλούν ‘εξ ονόματος του ελληνικού λαού’...Το ‘όλον και το μέρος’ είναι διαφορετικά πράγματα (συμπίπτει, αν προσέξετε, με εκείνο του Αριστοτέλη...). Το δηλώνω και... ‘γράμματα γνωρίζω’! Έτσι δεν υπογράφουμε και στα κοινοβουλευτικά συμβόλαια;».
Η σκαμπρόζικη και παιγνιώδης ατμόσφαιρα της βίζιτας χάλασε από το βαρύ ύφος του Λαού. Το θήλυ, όμως, έδωσε μια διέξοδο:
-«Στη επόμενη βίζιτα, αν με ξανακαλέσετε, θα φέρω μαζί μου και θα σας γνωρίσω και την κόρη μου... Μη σας σοκάρει αυτό, την λένε Κοινή Λογική...».
xatzis@hotmail.com
