Είναι γνωστό το διαχρονικό ενδιαφέρον της διδασκαλίας και εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας από σχολεία και Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η καθιέρωση αυτής, ως η μόνη ξένη γλώσσα στο πρότυπο δημόσιο σχολείο του Χάρλεμ. Και δεν είναι μόνον αυτό. Σ' όλες τις χώρες προηγμένες και μη υπάρχει μια τάση ενασχόλησης της εκπαίδευσης με τα ελληνικά.
Συνέδρια σε βαλκανικό, ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο καταμαρτυρούν το ρόλο που έχει διαδραματίσει η ελληνική γλώσσα στην ιστορία των λαών. Πέραν όμως αυτού, έχει καταστεί γνωστική και μορφωτική ανάγκη η επαφή των ανθρώπων διεθνώς με τα ελληνικά. Αποτέλεσμα αυτής ήταν να τονιστεί, σε συνέδριο της Ρώμης, η αναγκαιότητα των ελληνικών ως δεύτερης γλώσσας. Αυτές, βεβαίως, και άλλες πολλές είναι δραστηριότητες αναγνώρισης και προβολής της ιστορικής και μορφωτικής αξίας της ελληνικής γλώσσας που λαμβάνουν χώρα κυρίως στο εξωτερικό.
Και ενώ διεθνώς υπάρχει μια δικαιολογημένη άνθιση αυτής στην πατρίδα μας δυστυχώς παρατηρείται μια φθίνουσα πορεία. Μια υποβάθμιση και κακοποίηση αυτής τόσο σε επίπεδο ενημέρωσης, όσο και καθημερινής χρήσης. Οι Νεοέλληνες ομιλούν όλο και περισσότερο με λιγότερες λέξεις. Το καθημερινό λεξιλόγιο έχει φτωχύνει πολύ. Έχει απεμπλουτιστεί από το πλήθος και την ομορφιά των ταυτόσημων και συνώνυμων λέξεων. Αυτών που μπορούν να αποδώσουν και να τονίσουν δυνατά οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει τόσο καθαρά καμία ξένη γλώσσα. Κι αυτό, γιατί στερείται της ομορφιάς του πλούτου των λέξεων. Γιατί η σημασία τους δεν χτυπά τόσο έντονα στην καρδιά των συναισθημάτων. Αποτέλεσμα η έκφραση αυτών να μην είναι τόσο μεγαλοπρεπής. Να υπάρχει σημαντική απόκλιση μεταξύ της πραγματικής αξίας αυτών και του εκφραστικού λόγου.
Αυτή είναι η υπεροχή και η αξία της ελληνικής γλώσσας, η οποία με το χρόνο δικαιώνεται όλο και περισσότερο διεθνώς. Γιατί είναι αυτόφωτη. Γιατί έδωσε φως σ' όλον τον κόσμο. Γιατί πάνω σ' αυτήν στηρίζεται όλη η σύγχρονη πολιτισμική και επιστημονική πρόοδος. Το διαχρονικό της κύρος αδιαμφισβήτητο. Είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου. Αυτήν που οι κατακτητές Ρωμαίοι μάθαιναν στα παιδιά τους, προκειμένου να τα μορφώσουν. Να τα κάνουν κοινωνούς και μύστες της ελληνικής σοφίας και του πολιτισμού. Αυτή που στη δύσκολη πορεία του εθνικού μας βίου, όχι μόνον δεν αιχμαλωτίστηκε και δεν έπεσε σε παρακμή, αλλά με την αξία της επιβλήθηκε ειρηνικά και επετέλεσε σπουδαιότατο έργο στη Χιλιόχρονη ζωή του Βυζαντίου, αφήνοντας πίσω της έναν ανεκτίμητο συγγραφικό, επιστημονικό, μουσικό και ορθόδοξο χριστιανικό θησαυρό. Και το θαύμα συντελέστηκε στον επί τέσσερις αιώνες Τουρκικό ζυγό. Η γλώσσα μας δεν χάθηκε. Στάθηκε όρθια. Έτσι έφτασε σε μας σήμερα. Αυτήν τη γλώσσα εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε ιερή υποχρέωση να διατηρήσουμε και να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.
Και όμως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Γιατί αυτή μάλλον αποδυναμώνεται παρά ενισχύεται. Γιατί έχουμε φτωχύνει πολύ στη χρήση της. Και αυτό σίγουρα οφείλεται στην ελλιπή παρεχόμενη γνώση. Επείγουσα ανάγκη λοιπόν η ανάνηψή της. Για να θωρακίσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Για να μορφοποιήσουμε την εθνική μας συνείδηση από τον ατίμητο θησαυρό της γλωσσικής μας κληρονομιάς. Και αυτό θα αρχίσουμε να το κάνουμε από το σχολείο. Από το παιδί. Και αρχίζοντας από το παιδί αρχίζουμε από την Ελλάδα. Γιατί «αληθινή πατρίδα ενός λαού είναι η γλώσσα του». Και αυτό πρέπει, να το βάλουμε, σήμερα κιόλας, ως το βασικότερο στόχο της εκπαίδευσης. Σήμερα, που όλοι μας μιλάμε για την ανάγκη αλλαγής του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πώς, όμως; Με την αναδιάρθρωση και ενδυνάμωση της γλωσσικής μας Παιδείας. Με τη χρησιμοποίηση του εξειδικευμένου διδακτικού προσωπικού. Και βέβαια με το μεράκι και την ανύστακτη προσπάθεια του διδάσκοντος. Την μεγάλη αγάπη του για γλωσσική γνώση και Παιδεία και τη δια βίου ενημέρωση και εκπαίδευση αυτού.
Όλα τα παραπάνω για να υλοποιηθούν πρέπει να βρίσκονται κάτω από το άγρυπνο μάτι των εποπτικών οργάνων της εκπαίδευσης. Αυτά που θα αξιολογούν και θα αποτιμούν το εκπαιδευτικό και διδακτικό έργο κατά τρόπο σοβαρό, δημοκρατικό και ωφέλιμο απέναντι στο σύνολο των παιδιών του ελληνικού λαού.
Επομένως, για να υπάρξει πρακτικό όφελος από οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται να συλλειτουργούν όλες οι παραπάνω συνιστώσες. Οποιαδήποτε αδράνεια αυτών θα σημάνει περαιτέρω υποβάθμιση της παρεχόμενης Παιδείας. Μείωση του κύρους αυτής. Απαξίωση της εκπαίδευσης από τα ίδια τα παιδιά μας.
Γι' αυτό λοιπόν χρειάζεται συνύπαρξη και συναίνεση στην καθιέρωση και υλοποίηση ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος. Με σύνθεση απόψεων και όχι με το να θέλει να κάνει ο καθένας το δικό του και όλοι μαζί τίποτα. Σε μια τέτοια εθνική πρακτική επιβάλλεται να συστρατευτούν και οι ενώσεις γονέων. Μακριά όμως από κομματικές σκοπιμότητες και εκμεταλλεύσεις, αλλά με μοναδικό σκοπό το συμφέρον των παιδιών και της πατρίδας μας.
Τελειώνοντας θα πρέπει να τονίσουμε το αυτονόητο. Ότι η πρώτη μας φροντίδα σε κάθε διάλογο και μεταρρύθμιση θα πρέπει να είναι η γλωσσική μας Παιδεία. Η γλώσσα μας. «Η αληθινή πατρίδα μας».
