Ε, όχι ότι του ’κατσε κιόλας! Η συνάντηση εξελίχθηκε σε αυτό που από προχθές είχαμε πει: ποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία Παπανδρέου και Σημίτης και συναντήθηκαν. Και τα είπαν. Και πού κατέληξαν; Σε μια... ενδιάμεση συμφωνία. Πώς είναι αυτή που πετύχαμε εμείς με τα Σκόπια κάποτε, χωρίς να έχουμε όμως λύσει τα βασικά μας προβλήματα και τις βασικές μας διαφορές και ακόμη τραβιόμαστε; Ε, κάτι τέτοιο πέτυχαν και οι Παπανδρέου - Σημίτης. Προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο κοινός στόχος που είναι η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έβαλαν κατά μέρος τις βασικές τους διαφωνίες και ακολούθησαν την πολιτική πεπατημένη προκειμένου να εξευρεθεί κοινός τόπος πολιτικής και κομματικής συμβίωσης. Αλλά είναι βέβαιο ότι ο Κώστας Σημίτης τουλάχιστον μπορεί να άδει και μετά τη συνάντηση: «και μαζί και μόνος πάλι νιώθω μόνος».
Άλλωστε προκύπτει με σαφήνεια το πνεύμα, αλλά και οι προθέσεις και η ρότα που επέλεξε να ακολουθήσει ο τέως πρωθυπουργός και μετά τη συνάντηση με τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ και από την τακτική που μέχρι τώρα ακολουθούσε. Μπορεί να ρίξει λίγο τους τόνους, ενδεχομένως, αλλά έτσι όπως τα είπε τα πράγματα αυτό που έκανε και πριν το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει και από δω και πέρα, διατηρώντας μάλιστα την αυτονομία του. Άρα και τις αποστάσεις, όπως ο καθείς μπορεί να αντιληφθεί.
Εκείνη η πρόταση Πάγκαλου περί του να τεθεί ο τέως πρωθυπουργός επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου δεν συζητήθηκε καν ή τουλάχιστον έτσι έγινε γνωστό. Άλλωστε πρόλαβαν και βγήκαν οι... κακόγλωσσοι και είπαν ότι ο Παπανδρέου θέλει να κάνει το Σημίτη «Ματσούκα στη θέση της Ματσούκα», οπότε... Οπότε την εικόνα μόνο να φανταστεί κανείς και τη... μεταμόρφωση, συνάγεται αυτόματα το συμπέρασμα ότι η εν λόγω θέση δεν θα μπορούσε να είναι και τόσο τιμητική για έναν πρώην πρωθυπουργό.
Αν συζητήθηκε κάτι που δεν γνωστοποιήθηκε είναι πιθανότερο να ήταν η εκδοχή αξιοποίησης του τέως πρωθυπουργού σε μια «ειδική θέση» αν το ΠΑΣΟΚ γίνει κυβέρνηση. Ή τέλος πάντων να οδεύσει προς την Προεδρία της Δημοκρατίας «αν» τελικά το ΠΑΣΟΚ «ρίξει» τον Παπούλια στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας το 2010, κι «αν» προκληθούν εθνικές εκλογές, κι «αν» κερδίσει, και ένα σωρό «αν» που δεν είναι της παρούσης.
Μια προσεκτική ανάγνωση των δηλώσεων Σημίτη, αφού τελείωσε η συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου και για το περιεχόμενο των οποίων φέρεται να τον είχε ενημερώσει, δίνει με ακρίβεια το σήμα των προθέσεών του από δω και πέρα. Είπε: «Θα βοηθήσω το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο που νομίζω. Θα συνεχίσω με ομιλίες και παρεμβάσεις». Και είπε: «Είμαι στο ΠΑΣΟΚ, αισθάνομαι ΠΑΣΟΚ και δεν έχει σημασία αν θα είμαι εντός ή εκτός Κ.Ο.». «Με τον τρόπο που νομίζω». Δηλαδή «όπως θέλω εγώ». Και «δεν έχει σημασία αν θα είμαι εντός ή εκτός Κ.Ο.». Δηλαδή «θέλω να παραμείνω εκτός Κ.Ο.». Αυτά τα δύο βασικά είπε με τις δηλώσεις του ο Κ. Σημίτης, ο οποίος φυσικό είναι να αισθάνεται και να είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι προφανές ότι προτίθεται να... παζαρέψει μέχρι τις εκλογές τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιεί τις ιδιότητές του αυτές, ανάλογα και με τις προσωπικές του επιδιώξεις, πέραν των γενικών. Είναι προφανές ότι ο δρόμος στις σχέσεις και την πολιτική συναλλαγή τού Γ. Παπανδρέου με τον Γ. Σημίτη είναι μακρύς και θα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Οι εντυπώσεις, έτσι λίγο... σφιγμένες, λίγο... τσιγκούνικες, λίγο άβολες, κερδήθηκαν σε πρώτο επίπεδο, μιας και η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει, ως γνωστόν. Το ερώτημα είναι: όταν ραγίσει το γυαλί, κολλάει; Γιατί και να κολλήσει οι ρωγμές φαίνονται και είναι επικίνδυνο. Πόσο μάλλον όταν η... «κόλλα» προέρχεται εκ πολιτικών συστατικών.
