Οι προσλήψεις στο δημόσιο ήταν και παραμένει ένα ιδιαίτερα δημοφιλές θέμα συζητήσεων. Και αυτό γιατί δυστυχώς στη χώρα μας πολιτική και πελατειακό σύστημα συμπορεύονται χέρι με χέρι παρά τις διαβεβαιώσεις ορισμένων πλευρών περί του αντιθέτου.
Υπάρχει σήμερα μία εμπεδωμένη νοοτροπία που θέλει αρκετούς πολιτικούς να κλείνουν το μάτι στους «πολίτες-πελάτες» τους χάριν της ψηφοθηρίας αλλά και χιλιάδες πολίτες-ψηφοφόρους να ψηφίζουν στη βάση των υποσχέσεων που λαμβάνουν για διορισμούς ή άλλες διευκολύνσεις.
Θεωρητικά κατά τ’ άλλα είναι όλοι υποστηρικτές της αξιοκρατίας!
Ο νόμος 2190 λόγου χάρη, γνωστός ευρύτερα ως «νόμος Πεπονή», ενώ ήταν σε ισχύ από το 1994 για μια δεκαετία, υπονομεύτηκε πολλές φορές εκ των έσω. Δεν έλειψαν ανακοινώσεις βουλευτικών γραφείων που εμφάνιζαν αδιάβλητα αποτελέσματα διαγωνισμών ως δήθεν «παρεμβάσεις κατόπιν ενεργειών τους», ούτε βέβαια και περιπτώσεις διορισμών στο δημόσιο με ειδικές τροπολογίες της Βουλής. Γεγονότα που ενίσχυαν την ήδη μεγάλη καχυποψία των πολιτών, περισσότεροι των οποίων για να είμαστε αντικειμενικοί, όταν το κόμμα που ψηφίζουν βρίσκεται στην αντιπολίτευση τάσσονται με την αξιοκρατία, αλλά μόλις εκείνο καταλάβει την εξουσία, οι ίδιοι πολιορκούν τα βουλευτικά γραφεία ακριβώς για το αντίθετο.
Για την ακριβή αποτύπωση της πραγματικότητας όμως θα πρέπει να επισημανθούν ορισμένες ηχηρές αντιφάσεις. Οι προσλήψεις «από το παράθυρο» όπως κατήγγειλε η ΝΔ ως αντιπολίτευση, αφορούσαν κυρίως τροπολογίες της Βουλής που τερμάτιζαν την ανασφάλεια και ομηρία συμβασιούχων του δημοσίου οι οποίοι στην πράξη υπηρετούσαν για πολλά χρόνια σε θέσεις που πληρούσαν τον όρο περί «παγίων και διαρκών αναγκών». Η αντίφαση έγκειται στο ότι ενώ η ΝΔ κατήγγειλε αυτού του τύπου τις διευθετήσεις, την ίδια στιγμή εγκαλούσε την κυβέρνηση για τη μη μονιμοποίηση και των υπολοίπων 300.000 συμβασιούχων! Διαβεβαίωνε μάλιστα ρητά ότι η ίδια ως κυβέρνηση αργότερα θα εφάρμοζε τη σχετική κοινοτική οδηγία και θα μονιμοποιούσε όλους, όσοι πληρούσαν τα σχετικά κριτήρια, δηλαδή θα έπραττε στη μέγιστη κλίμακα αυτό ακριβώς που κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ.
Η συνέχεια είναι γνωστή, όπως γνωστή είναι και η αντίφαση ότι, στο πλαίσιο της αρχής «περί επανίδρυσης του κράτους» οι προσωρινοί διορισμοί με κομματικά κριτήρια γενικών διευθυντών, διευθυντών και προϊσταμένων μετατράπηκαν σε μόνιμες τοποθετήσεις. Επίσης ο νόμος περί προσλήψεων καταστρατηγήθηκε στη συνέχεια με την εισαγωγή της καταγέλαστης «συνέντευξης». Έτσι το κράτος έχει απολέσει κάθε ίχνος σοβαρότητας, αφού στο μεταξύ ο προγραμματισμός του προκρίνει προσλήψεις αγροφυλάκων αντί νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού που είναι απαραίτητο. Επιπρόσθετα, οι δεκάδες χιλιάδες κομματικές προσλήψεις των νέων ανασφάλιστων ημιαπασχολούμενων του προγράμματος STAGE συνθέτουν ένα σύγχρονο εμπόριο ελπίδας που δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά μειώνει εικονικά το ποσοστό της ανεργίας ως δείκτη της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και αποτελεί ταυτόχρονα την κύρια δεξαμενή ψήφων και κινητοποίησης του κυβερνώντος κόμματος. Τις ίδιες ακριβώς σκοπιμότητες έρχεται να υπηρετήσει και η πρόσφατη ανακοίνωση για τους 60.000 «ημι-διορισμούς» στο δημόσιο.
Η «συνωμοσία όμως κατά των νέων» συνεχίζεται. Στην περίπτωση του ΟΤΕ είχαμε το ηχηρό παράδοξο ενός συνδικάτου να συνομολογεί μία δυσμενέστερη συλλογική σύμβαση εργασίας για την επόμενη γενιά των εργαζομένων. Πρόκειται για μία άκρως αντικοινωνική αντίληψη και πρακτική που παραβιάζει ακόμη και την ιερή αρχή της αλληλεγγύης των γενεών και καταργεί την ίδια την αρχή της ισότητας, αφού εργαζόμενοι που προσφέρουν ίδιας ποιότητας εργασία, υπό ίδιες συνθήκες, την ίδια περίοδο και τον ίδιο εργοδότη, τίθενται υπό διαφορετικό νομικό καθεστώς με μόνο κριτήριο το χρόνο πρόσληψης.
Στην εποχή της «επανάστασης του αυτονοήτου» που ζούμε θα έπρεπε συνδικαλιστικοί φορείς και κυρίως τα κόμματα να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους για το κράτος και τη λειτουργία του. Αυτό προϋποθέτει επανασχεδιασμό του δημόσιου τομέα, αξιοκρατία και ορθολογισμό στον καθορισμό των προσλήψεων στη βάση των πραγματικών αναγκών και όχι των κομματικών σκοπιμοτήτων. Χρειάζεται ένας νόμος που θα εφαρμόζεται κιόλας, ο οποίος δεν θα είναι μόνον αδιάβλητος αλλά και αντικειμενικός ως προς τα κριτήρια. Εάν ανυπόκριτα αυτό υποστηρίζουν οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν παρά να συμφωνήσουν έμπρακτα σε ένα αυτονόητο ζητούμενο.
