Πώς λέμε «νίκη στα σημεία». Εδώ δεν υπάρχει «νίκη», βέβαια, μόνο χασούρα υπάρχει και μάλιστα για όλους, αλλά το «παιχνίδι» της υποτιθέμενης προσπάθειας για συναίνεση στα «σημεία» παίχτηκε. Έξι σημεία για έξοδο από την κρίση παρουσίασε ο Καραμανλής, τα δικά του σημεία ο Παπανδρέου, τα δικά της η Παπαρήγα, τα άλλα δικά του ο Καρατζαφέρης και ο... πρωταθλητής Αλαβάνος παρουσίασε 23 σημεία! Να ’χουν σημεία οι άνθρωποι να παίζουν για να περνάει η ώρα. Και, αν μη τι άλλο, μετά τις χθεσινές συναντήσεις πρωθυπουργού - πολιτικών αρχηγών, του ’μεινε του Καραμανλή μπόλικο υλικό να ’χει να διαβάζει απ’ όλα αυτά τα υπομνήματα που του κατατέθηκαν. Και στο τέλος-τέλος, αν έχει το κουράγιο να κάτσει να τα μελετήσει όλα να... κλέψει και καμιά καλή ιδέα, προκειμένου να βγει και κάτι χρήσιμο απ’ όλη αυτή την ιστορία.
Η αλήθεια είναι ότι όταν υπάρχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, προσεγγίσεις και εκτιμήσεις για διάφορα ζητήματα - είτε έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμη ιδεολογίες), είτε καθαρά πρακτικό - είναι δύσκολο να υπάρξει συνεννόηση και συναίνεση. Αλλά βεβαίως αυτός είναι και ο λόγος που επιζητείται και για τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να καταβληθούν κάποιες προσπάθειες, υπό το κράτος ισχυρών και έκτακτων πιέσεων που έχουν εθνικό χαρακτήρα. Αλλιώς, δεν θα χρειαζόταν η οιαδήποτε «συναίνεση» με ή χωρίς τα εισαγωγικά.
Δυστυχώς όμως, και αυτή είναι μια άλλη αλήθεια, ιστορικά αποδεδειγμένη, για να φθάσουμε στην Ελλάδα να «συναινέσουμε» πρέπει πραγματικά να μας έχει μπει το μαχαίρι στο λαιμό. Να είναι τόσο και τέτοιο το ζόρι που τραβάμε, ώστε να μην υπάρχει κανένα μα κανένα περιθώριο να σηκώσει ο καθείς το δικό του μπαϊράκι. Τούτου δοθέντος - είπαμε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο - μπορούμε ενδεχομένως να καταλήξουμε και σε ένα... αισιόδοξο συμπέρασμα: ότι δεν μας έχει πραγματικά φθάσει το μαχαίρι στο λαιμό λόγω της οικονομικής κρίσης, γι’ αυτό και οι πολιτικοί αρχηγοί επέμεναν, και χθες, ο καθένας στο χαβά του. Μπορούμε, βεβαίως, να καταλήξουμε και σε ένα λιγότερο αισιόδοξο και σαφέστατα λιγότερο κολακευτικό συμπέρασμα: ότι μας έχει φτάσει το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασης και ως εκ τούτου συνεχίζουμε απτόητοι το χαβά που λέγαμε παραπάνω, μέχρι τελικής πτώσεως και καταπτώσεως, επίσης.
Μια άλλη αλήθεια είναι, επίσης, ότι στην Ελλάδα οπωσδήποτε - αλλά και αλλού υποψιάζομαι - όταν στο μέσον υπάρχει το λεγόμενο «πολιτικό συμφέρον», οιοδήποτε άλλο μέσον και εάν επιστρατευτεί προκειμένου να κυριαρχήσει η κοινή λογική, δεν έχει καμιά απολύτως ελπίδα. Και αυτό, επίσης, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και...
Και η χθεσινή μέρα, κατά την οποία πρωθυπουργός και πολιτικοί αρχηγοί ανέπτυξαν με μεγάλη επιτυχία παράλληλους μονολόγους για την οικονομική κρίση και τη (λέμε τώρα) συναίνεση, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά την αλήθεια των παραπάνω... αληθειών.
Και ας πούμε λοιπόν, γιατί κι αυτός δεν είναι νερό για λειτουργιά, ότι ο Καραμανλής ζητάει να βάλουν πλάτη και οι υπόλοιποι για να βγει από τη δύσκολη θέση. Μα, δική του είναι η θέση; Εδώ μιλάμε για ένα ζήτημα που θίγει οριζοντίως και καθέτως όλη την ελληνική κοινωνία. Ποια είναι η υποχρέωση κυβέρνησης και κομμάτων; Υποθετικά τουλάχιστον. Να μεριμνήσουν για τον... άμαχο πληθυσμό, δηλαδή το λαό, παραμερίζοντας τις διαφορές τους, τις προσωπικές και πολιτικές τους βλέψεις, τις ιδεολογικές τους αναμπουμπούλες, τέλος πάντων. Και να βρουν ένα «μόντους βιβέντι» για το καλό όλων. Αλλά...
...Αλλά, δυστυχώς και σχεδόν πάντα, οι άνθρωποι αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των αδυναμιών τους και αυτό φυσικά αφορά και στους πολιτικούς.
Συναίνεση ήταν και πάει λοιπόν. Πού; Ποιος να ξέρει! Μπορεί να τη βρει καμιά άλλη ευρωπαϊκή κυβέρνηση ή χώρα, μπορεί πάλι και όχι. Μεταπολιτευτικά πάντως δεν νομίζω ότι υπήρξε μεγαλύτερη και ισχυρότερη εθνική ανάγκη να αρθούν τα κόμματα στο ύψος των περιστάσεων. Στάθηκαν; Μάλλον όχι. Αλλά και πάλι, η ιστορία θα δείξει.
