Τώρα δηλαδή, συγγνώμη κιόλας κύριε Παπακωνσταντίνου μου και με όλο το σεβασμό στην αχρωματοψία σας. Αλλά αν τα boys δεν είναι «golden» και είναι «blue», τότε κατά την ίδια λογική έχουν υπάρξει, παραϋπάρξει και εκτραφεί κατά χιλιάδες και «green boys», επίσης, τα οποία ουδεμίαν σχέση έχουν με την «Γκριν Πις». Απλώς μας έχουν... πιστ οφ (τσαντίσει κατά το κοινώς λεγόμενο) όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι, «πράσινοι» και «μπλε», για «κόκκινους» δεν θα πω γιατί το είδος ευδοκιμεί βασικώς σε κόμματα εξουσίας, οι οποίοι πάσχουν από σύνδρομο σπουδαιοφάνειας και πληρώνονται για να «κάαααθονται» που έλεγε και ο αείμνηστος Μίμης Φωτόπουλος.
Να θυμηθούμε, έτσι για το ιστορικό της υπόθεσης, ότι τον όρο «golden boys» λίαν προσφάτως - θα ’ναι κάνας χρόνος - εισήγαγε στην εγχώρια πολιτική ζωή ο πολύς εκείνος Βύρωνας Πολύδωρας. Ο οποίος ιδιαίτερα «πιστ-οφ», που λέγαμε παραπάνω, από τη νοοτροπία των «γαλάζιων» παρατρεχάμενων, εισήγαγε το χαρακτηρισμό «golden boys», που έκτοτε υιοθετήθηκε από όλους με μεγάλη προθυμία. Διότι πράγματι, αποδίδει με ακρίβεια και την απαιτούμενη ως εκ της κατάστασης ειρωνεία, το ποιόν και το... ποσόν (με την κυριολεκτική έννοια) κυρίως εκείνων που... αναρριχώνται γύρω από υπουργούς, πολιτικούς, «γραπώνονται» σε ΔΕΚΟ και λοιπές χρυσοφόρες θέσεις και χορταίνουν χρήμα «εξαργυρώνοντας» τις υποτιθέμενες κομματικές τους υπηρεσίες. Και λέω «υποτιθέμενες», γιατί δεν είναι δα και πάντοτε βέβαιο ότι αυτή είναι η «ανταμοιβή» τους για προσφερθείσες κομματικές υπηρεσίες. Μπορεί να υπάρχουν, και υπάρχουν, άλλοι που έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα, αλλά τελικά μένουν στην απέξω γιατί δεν είναι τόσο επιδέξιοι όσο οι άλλοι. Ή, γιατί δεν έχουν το κατάλληλο... επίχρισμα και το ανάλογο προφίλ ή κυρίως γιατί δεν έχουν τις ανάλογες γνωριμίες. Ή, εν πάση περιπτώσει, γιατί δεν ενδιαφέρονται να «εξαργυρώσουν» την όποια κομματική υπηρεσία προσέφεραν. Υπάρχουν και τέτοιοι και ας μην είναι πάρα πολλοί.
Πώς είναι εξωτερικώς ένα «golden boys»; Καταρχήν μπορεί να μην είναι και τόσο... «boy», μπορεί να είναι και κομματάκι πιο... σιτεμένος. Αν και τα όρια ηλικίας έχουν γενικά πέσει αισθητά και η γκάμα από τριάντα και κάτι ψιλά μέχρι 45 είναι αυτή που «παίζει» κατά πλειοψηφία στην κατηγορία αυτή. Ε, από κει και πέρα η εικόνα είναι σχεδόν πανομοιότυπη, αν αφαιρέσει κανείς το σουλούπι του καθενός που επιφέρει κάποιες διαφοροποιήσεις. Μαλλί κοντοκουρεμένο και περιποιημένο να μην ξεφεύγει τρίχα. Ξύρισμα κόντρα και μάγουλο βερίκοκο ρίκοκο-ρίκοκο. Ενίοτε και γυαλιά μυωπίας με τον απαραίτητο σινιέ σκελετό. Διότι και αν ακόμη ο κάτοχος του ματοϋαλίου δεν είναι ακριβώς στραβός, ένα γυαλί προσφέρει οπωσδήποτε ένα επιπλέον κύρος. Πάμε παρακάτω στο λιγότερο ή περισσότερο επώνυμο κοστούμι - ανάλογα με το πόσο «gold» έχει πέσει στην τσέπη του... «boy» - το οποίο συνοδεύεται και από το ανάλογο παπούτσι βεβαίως-βεβαίως του Θεμιστοκλέους. Η γραβάτα συνιστάται για να συμπληρώνει το σύνολο, αλλά, τέλος πάντων, αν κάποιος επιθυμεί να κάνει και καμιά άνευ γραβάτας τσαχπινιά υπάρχουν περιθώρια. Εκεί που δεν υπάρχουν περιθώρια είναι στο ότι πρέπει να φέρει μαζί του τουλάχιστον δύο κινητά, συνοδευόμενα από εκείνο το μαρκούτσι που προσαρμόζεται στο αυτί και μιλάς στον αέρα, μόνος σου λες και έχεις φύγει από τον κόσμο τούτο και είσαι σε κάποιον αλλούτερο. Μια σαιξπηρική Οφηλία να πούμε. Επίσης, απαραίτητο είναι ένα από εκείνα τα ηλεκτρονικά κολοκύθια - σημειωματάρια, φυσικά κάποιου είδους χαρτοφύλακας, κάνα λαπ-τοπ μικρό άμα βρίσκεται πρόχειρο δεν χαλάει και... Και πάνω, μα πάνω απ’ όλα είτε το boy πίνει καφέ στο Κολωνάκι, είτε ψωνίζει σε επώνυμο κατάστημα, είτε ομιλεί με ύφος περισπούδαστος με άλλα ανάλογα της συνομοταξίας boys, πρέπει να δείχνει πολύ μα πολύ πολυάσχολο. Να μιλάει διαρκώς στο τηλέφωνο, να χαμηλώνει τον τόνο της φωνής, όταν υποτίθεται λέει κάτι τις το εμπιστευτικό, να τον υψώνει όταν δίνει εντολές για ν’ ακούνε και οι άλλοι τι πυγμή διαθέτει, να συμβουλεύεται το σημειωματάριό του, να ψαχουλεύει το λαπ-τοπ του και γενικά να εκπέμπει ένα μήνυμα: «μη μου μιλάτε πνίγομαι, κρατάω τις τύχες του κόσμου στα χέρια μου!».
Ε λοιπόν τέτοια «boys» έχει τώρα η Ν.Δ., αλλά πριν είχε το ΠΑΣΟΚ. Απλά και τίμια πράγματα. Χρυσοπληρώνονται και κάαααθονται! Και οι του ΠΑΣΟΚ, που είναι σε... αναμονή εξουσίας, περιφέρονται με όλα τα παραπάνω αξεσουάρ και περιμένουν, και φαίνονται και από δέκα χιλιόμετρα μακριά.
Τους τα κόβει τώρα ο Καραμανλής και καλά κάνει. Καιρός ήταν και πολύ το άργησε. Να το θυμούνται όμως στο ΠΑΣΟΚ μεθαύριο, αν στρογγυλοκάτσουν στην εξουσία, όπως το επιθυμούν. Γιατί τα golden boys δεν είναι ούτε μπλε με πράσινους κόκκους, ούτε πράσινα. Ένα χρώμα έχουν. Το χρώμα του χρήματος, που κατά σύμπτωση βέβαια είναι πράσινο, αλλά... Αλλά ένα χρώμα έχουν: χρυσό.
