Στο φύλλο της «Ελευθερίας» του Σαββάτου που μας πέρασε, διάβασα την επιστολή μιας μαθήτριας Λυκείου, που με παράπονο περιέγραφε την απογοήτευσή της από τον τρόπο διεξαγωγής ενός πανελλήνιου διαγωνισμού βιολογίας για μαθητές Β’ και Γ’ Λυκείου. Καθηγήτρια ιδιωτικού σχολείου της πόλης, επιτηρήτρια του διαγωνισμού, βοηθούσε χωρίς ντροπή, τους επιτηρούμενους μαθητές της, μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικευμένης φασαρίας και πανικού, που έκανε αδύνατη τη συγκέντρωση των υπόλοιπων διαγωνιζομένων. Και το περιστατικό αυτό έκανε την άγνωστη μαθήτρια, να νιώσει, πως βρίσκεται «στο έλεος μιας κοινωνίας που προωθεί τα μέλη της με ανάξιο και εξευτελιστικό τρόπο», για να διαπιστώσει λίγο πιο κάτω: «Όλοι κατακρίνουν την παραβατική συμπεριφορά των νέων και την έλλειψη αρχών, αλλά δεν λαμβάνουν, τελικά, υπόψη, ότι τέτοια φαινόμενα διαμορφώνουν τους χαρακτήρες μας και μας οδηγούν σε λάθος μονοπάτια».
Ήταν ένα οργισμένο παράπονο, η σφιγμένη γροθιά ενός κοριτσίστικου χεριού, απέναντι σε μια κοινωνία σαθρή και ανάξια να διατυπώνει προτροπές και πρότυπα, σε μια κοινωνία ελαστικής ηθικής, σ’ ένα εκπαιδευτικό κατεστημένο ανίκανο κι ανάξιο να διατυπώσει διδαχές.
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί ένιωσα κι εγώ αυτή την οργή. Όχι για τη συγκεκριμένη αδικία, - οι μέρες μας είναι γεμάτες από παρόμοιες αδικίες – αλλά για το γεγονός, ότι η αδικία αυτή διαπράχθηκε σε βάρος μαθητών, που τώρα ξεκινούν να γνωρίσουν αυτόν τον περίφημο κόσμο των μεγάλων. Τα γράφω όλα αυτά, για να απαντήσω στην ερώτηση, που διατυπώνει η άγνωστη μαθήτρια στο τέλος της επιστολής της , μια ερώτηση που απευθύνεται σε όλους μας: «Πώς να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, όταν μας προσγειώνουν τόσο νωρίς και τόσο απότομα;».
Και η απάντησή μου, όσο μου επιτρέπεται μια απάντηση, είναι: Συνέχισε κορίτσι μου να ονειρεύεσαι. Μην πάψεις να ονειρεύεσαι ποτέ και μην αφήσεις ποτέ αυτήν την προσγειωμένη πραγματικότητα να ανακόψει τα ιπτάμενα εφηβικά όνειρα. Μην μπερδεύεις την ευγένεια ενός ονείρου με την κατάπτυστη συμπεριφορά κάποιων καθηγητών σου. Μην τους αφήσεις να κερδίσουν.
Στο κοσμογράφημα της «Ελευθεροτυπίας» της 17ης Ιανουαρίου 2009, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Γιώργος Γραμματικάκης έγραφε, πως δίπλα από την επίσημη Ελλάδα υπάρχει μια άλλη, διακριτή, παράλληλη Ελλάδα. «Την παράλληλη Ελλάδα συνιστούν άνθρωποι ή αιχμές ανθρώπων, που σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εξακολουθούν να πράττουν το σωστό και το δύσκολο, να πορεύονται με ευθύνη και ήθος». Την άλλη, αυτήν την παράλληλη Ελλάδα τη θέλει «συλλογισμένη και ανήσυχη», και τη βλέπει να «υπάρχει γύρω μας και παντού» και να αντιστέκεται στο «επίσημο πρόσωπο της χώρας».
Τολμώ, λοιπόν, να πω, στην άγνωστή μου μαθήτρια, πως δεν ξέρω αν θα πετύχει σ’ αυτόν τον πανελλήνιο διαγωνισμό της βιολογίας, που διεξήγαγε η επίσημη Ελλάδα, αλλά σίγουρα ανήκει σ’ αυτήν την «παράλληλη Ελλάδα». Εύχομαι να μην την εγκαταλείψει ποτέ.
Στις 29 Ιανουαρίου 2009, η «Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών» διοργάνωσε στο «Χατζηγιάννειο» Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Το σχολείο που “σκοτώνει”» και ομιλητή τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Πανούση, που δέχθηκε προχθές επίθεση από κουκουλοφόρους στο Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Γιάννης Πανούσης, αφού έκανε μια εκπληκτική ομιλία για την κατάσταση στην παιδεία και στην εκπαίδευση σήμερα, κατέληξε, πως δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στην παιδεία, αν δεν αποδεχτούμε, πως αυτή η αλλαγή θα μας πληγώσει.
Περιμένω τις αντιδράσεις της επίσημης καθηγητικής κοινότητας στην πόλη μας. Περιμένω να ακούσω τις απόψεις της, να διαβάσω για τη θέση της απέναντι στην ενέργεια της καθηγήτριας, και στη λογική του ιδιωτικού σχολείου. Περιμένω να ακούσω τους συνδικαλιστές όλων των πολιτικών αποχρώσεων, τι έχουν να πουν για το γεγονός. Περιμένω τέλος να ακούσω το όνομα της καθηγήτριας και του ιδιωτικού σχολείου. Κι ελπίζω κι εγώ, όπως και η μαθήτρια, πως «την επόμενη φορά, που θα διεξαχθεί κάποιος αντίστοιχος διαγωνισμός οι υπεύθυνοι να μην επιτρέψουν ανάλογες συμπεριφορές».
fasoulas@viomar.gr
