Πολλοί υποστηρίζουν πως η φύση εκδικείται. Είναι μια αντίληψη σαν τις πολλές που ερμηνεύουν τις πρακτικές μας. Η φύση ξέρει να αντιστέκεται στις καταστροφικές μας παρεμβάσεις. Απαντά όμως, όταν φτάνει στα όριά της. Και τότε έρχονται τα ακραία καιρικά φαινόμενα που ολοένα εντείνονται. Μας απειλούν οι μπόρες και οι κατακλυσμοί, οι τυφώνες ή οι κυκλώνες. Τότε η φύση έρχεται να πάρει πίσω, όσα εμείς της έχουμε αφαιρέσει. Αυτό δεν λέγεται εκδίκηση αλλά δικαίωμα! Μπαζώνουμε τα ρέματα ή χτίζουμε πάνω σε αυτά. Είναι αναμενόμενο να πνιγούμε. Πυρπολούμε τα δάση μας. Είναι επόμενο να καούμε! Παραδείγματα η Ελλάδα το 2007 με τους 70 νεκρούς, η Αυστραλία το 2009 με 300 νεκρούς τουλάχιστον.
Η διαχείριση των φυσικών πόρων, όπως το νερό, δεν υπήρξε ποτέ εθνικός στρατηγικός στόχος. Αυτόν το φυσικό πλούτο τον αφήνουμε να πνίγεται στις θάλασσες και τον αναζητούμε μάταια μόνο τα πύρινα καλοκαίρια. Τότε μιλούμε για αναβροχιές, για λειψυδρίες, για κακοδιαχείριση, για σπατάλες, για τη μη αξιοποίηση των υδάτινων πόρων, για τον κίνδυνο της ερημοποίησης. Ψάχνουν οι σοφοί της πολιτικής μας θολούρας να σοφιστούν, να βρουν έναν στόχο για να τον πουν εθνικό, να τον διαλαλήσουν στα προεκλογικά διαφημιστικά φυλλάδια, να εντυπωσιάσουν, να πρωτοτυπήσουν πρόσκαιρα, για να τον ξεχάσουν αργότερα σε κάποια σκοτεινά συρτάρια που ίσως τα αναζητήσει κάποτε η Ιστορία!
Φτιάξαμε και φτιάχνουμε γεφύρια, λεωφόρους, δρόμους μεγάλους, κόβουμε δέντρα για να φτιάξουμε πάρκινγκ αλλά και κορδέλες στα εγκαίνια. Χαιρόμαστε! Ρίξαμε γύρω μας πολύ τσιμέντο. Μας έπνιξε! Καλά είναι όλα αυτά. Το απαιτούν οι ανάγκες μας, δεν λέω. Τρυπήσαμε τη γη στα σπλάχνα της για να βρούμε το νερό με τις πολυδάπανες γεωτρήσεις. Χάθηκε ο υδροφόρος ορίζοντας. Βροχές όμως έχουμε! Εμείς τι λέμε; «Ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει...». Γεμίζουν τα ρέματα. Ξεχειλίζουν οι ποταμοί και νερό το καλοκαίρι δεν έχουμε. Το αφήνουμε στη μοίρα του. Το δρόμο του τον ξέρει. Οδεύει πάντα προς το πέλαγος. Αυτός είναι ο προορισμός του.
Οι μελλοντολόγοι υποστηρίζουν ότι το νερό θα είναι η πιθανή αιτία στο μέλλον για έναν μεγάλο πόλεμο. Στον αιώνα μας είναι πολλοί οι λαοί που βιώνουν την έλλειψη του νερού, που διψούν, που τους οδηγεί στη μετανάστευση. Η αποταμίευση του βρόχινου νερού είναι πλέον μονόδρομος. Πρέπει να γίνει εθνικός και παγκόσμιος στόχος. Η κατασκευή φραγμάτων, διάσπαρτων ταμιευτήρων, τεχνιτών λιμνών είναι λύσεις εφικτές. Έτσι μόνο θα εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας. Η παρουσία τους επιφέρει μόνο θετικές αλλαγές στο μικροκλίμα κάθε περιοχής με την παράλληλη πτώση των υψηλών θερμοκρασιών. Στις υδάτινες περιοχές δημιουργούνται σπάνιοι βιότοποι, αναπτύσσονται οικοσυστήματα, το περιβάλλον αποκτά μια άλλη αισθητική αλλιώτικη από την τσιμεντένια λογική μας.
Η κατάσταση της οικονομίας κάθε χώρας είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Η αγροτική παραγωγή είναι η ραχοκοκαλιά κάθε οικονομίας. Η παραγωγικότητα στον αγροτικό τομέα εξαρτάται από την ύπαρξη των υδάτινων πόρων. Αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Απουσιάζει όμως η τόλμη, η πρόβλεψη, ο σχεδιασμός, η πολιτική βούληση, η αποφασιστικότητα και το όραμα. Η στροφή στην προστασία του περιβάλλοντος, στο σεβασμό και την αξιοποίηση των φυσικών πόρων, είναι οι άμεσες ανάγκες τους μέλλοντος που φωνάζουν. Ηγέτες και πολίτες, φορείς και υπηρεσίες καιρός είναι να συσκεφτούν και να προγραμματίσουν. Το νερό είναι πηγή ζωής. Αν μας λείψει, λείψαμε. Η ζωή στο βασανισμένο πλανήτη μας έσβησε!
* Ο Χρίστος Παπανικολάου είναι Δάσκαλος
