Του Φίλιππου Ζάχαρη
Το επόμενο διάστημα που θα ακολουθήσει μέχρι τον Ιούνιο σίγουρα θα είναι το πιο δύσκολο για την χώρα. Οι πιέσεις από τους εταίρους θα αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, η αξίωση για μεταρρυθμίσεις θα γίινεται ολοένα και πιο πιεστική και ο σφιχτός οικονομικός εναγκαλισμός θα οδηγεί τους πολίτες να κάνουν σκοτεινές σκέψεις για το μέλλον τους. Την στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίζει να ρισκάρει προκειμένου να μέινει συνεπής στις προεκλογικές της εξαγγελίες, την ώρα που τα όποια μέτρα ανακούφισης δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες να αναλογιστούν πως «εδώ κάτι αλλάζει», αυτή ακριβώς την χρονική περίοδο επιλέγουν οι εταίροι να περάσουν τα μηνύματά τους, πως όλα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την έγκρισή τους. Και όλα αυτά συμβαίνουν βέβαια καθώς η κυβέρνηση δεν έθεσε εξαρχής ως στόχο να φύγει από την ευρωζώνη. Ούτε μια στιγμή δεν σκέφθηκε να οδηγήσει την χώρα στην δραχμή, παρά τα σενάρια για καλύτερη αντιμετώπιση της κρίσης. Η κυβέρνηση θέλει να πετύχει εντός ευρωζώνης, να πείσει τους εταίρους πως πρέπει να ανακουφιστεί ο λαός μετά τα έξι χρόνια λιτότητας. Το ζήτημα όμως δεν είναι με ποιους τρόπους προσπαθεί να πείσει τους εταίρους αλλά αν αυτοί είναι πραγματικά διατεθειμένοι να αφήσουν κάποια παραθυράκια. Μέχρι στιγμής, αυτό δεν συμβαίνει. Δύο τινα λοιπόν απομένουν στον Αλέξη Τσίπρα: Ή αθετεί σταδιακά τις υποσχέσεις του με τακτ, ή επιλέγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με κίνδυνο την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, αφού τελικά κανείς δεν ξέρει αν οι εταίροι έχουν σχέδιο Grexit ή αν πραγματικά μπλοφάρουν. Σε όλη αυτήν περίοδο των τελευταίων τριών μηνών όπου η κάθε η μέρα φέρνει και διαφορετικές ειδήσεις, οι πολίτες δεν παύουν στιγμή να εκδηλώνουν στην πλειοψηφία τους την συμπαράστασή τους στην κυβέρνηση, θεωρώντας πως μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση. Ακόμη και στο πολύ ευαίσθητο θέμα των προσφύγων, αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως οι τραγωδίες στο Αιγαίο πρέπει να πάρουν τέλος και πως αυτό δεν θα επιτευχθεί με σκληρή συμπεριφορά απέναντι στους εξαθλειωμένους πρόσφυγες. Ακόμη και εκεί οι πολίτες στηρίζουν την κυβέρνηση, θεωρώντας πως η χώρα υποδοχής πρέπει πάνω απ΄όλα να είναι φιλική και σε καμμία περίπτωση η πολιτική στο θέμα δεν πρέπει να σχετίζεται με την λογική της επαναπροώθησης. Τα χρόνια που ζούμε, στις εποχές όπου ο ιδιωτικός καπιταλισμός βρίσκεται στο τέλος του εξαιτίας του αδιεξόδου της συσώρευσης καταναλωτικών αγαθών, οι πολίτες αναζητούν νέες μεθόδους αποφυγής των διλημμάτων επιβίωσης. Οι τρόποι διαφυγής από τα αδιέξοδα ενός συσήματος που πνέει τα λοίσθια ποικίλουν. Αν με την πολιτική της κυβέρνησης θέλουν να δείξουν την απέχθειά τους απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, δεν σημαίνει ότι η αμφισβήτησή τους τελειώνει εδώ και πως όλη η αντίδρασή τους διοχετεύεται στην περήφανη στάση απέναντι στις ρήσεις του κάθε Σόιμπλε. Οι πολίτες αναζητούν νέες προοπτικές αντιμετώπισης όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και της αντίδρασης απέναντι στο κοινωνικό χάος που προκαλεί. Και δεν είναι μόνο οι πολίτες της Ελλάδας αυτοί που υποφέρουν από την τεράστια αλλοτρίωση αλλά και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες, που δεν ανέχονται άλλο υποδείξεις ούτε βέβια την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Και νομίζετε πως αργά ή γρήγορά θα μεταπειστούν από τις τεχνητές παροχές από τις ευρωπαικές κυβερνήσεις; Είστε γελασμένοι. Και ο λόγος είναι ότι πλέον εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, παροχές δεν υπαρχουν παρά μόνο περικοπές. Στο εγγύς μέλλον, αυτός θα είναι ο κανόνας ακόμη και για τις βορειοευρωπαικές χώρες που τροποποιούν τα φημισμένα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας. Οι αλλαγές λοιπόν την επόμενη δεκαετία θα είναι σαρωτικές σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και το ζητούμενο δεν είναι μόνο τι θα γίνει με την Ελλάδα, αλλά πως θα τιθασευτεί το επερχόμενο κύμα αντίδρασης από τους λαούς και των υπόλοιπων χωρών. Η κυβέρνηση Τσίπρα λοιπόν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: ή θα εξακολουθεί να αφουγκράζεται το θυμό των πολιτών προσπαθώντας να τον κατευνάσει με κάθε μέσον και τρόπο, είτε θα ακολουθήσει την εύκολη οδό των συντηρητικών πολιτικών των νεοφιλελεύθερων ευρωπαικών κομμάτων. Μέχρι στιγμής, προσπαθεί να κρατήσει ισσορροπίες. Ο Ιούνης όμως είναι πολύ κοντά και η διορία εκπνέει. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι άμεσες και πάντα προς την κατεύθυνση της ανακούφισης του κόσμου. Αν αυτό δεν συμβεί, δεν θα μπορέσει να ελέγξει - όπως και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της Ευρώπης - την εξεγερτική διάθεση του λαού. Γιατί τα χρόνια περνούν και όσο οι πολίτες βλέπουν πως δεν αντιμετωπίζονται φλέγοντα προβλήματα όπως ανεργία και ακρίβεια, δεν επικρατεί απλά αναβρασμός αλλά κάτι περισσότερο. Γιατί και σε ευρωπαικό επίπεδο για αυτούς ακριβώς τους λόγους η φτωχή Νότια Ευρώπη δεν θα αργήσει να μεταδώσει τα προβλήματά της και αλλού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ολοκλήρωση του οράματος της ευρωπαικής ολοκλήρωσης, που από όραμα γίνεται εφιάλτης.
