Η Εκκλησία, η Ορθοδοξία μας, στις 10 Φεβρουαρίου τιμά και γεραίρει με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές τη μνήμη του ιερομάρτυρα Αγίου Χαραλάμπους. Πολλοί ιεροί ναοί έχουν ανεγερθεί προς τιμή του, σε πολλά μέρη της πατρίδας μας και τον γιορτάζουν με βαθιά κατάνυξη. Γιορτάζει λοιπόν και πανηγυρίζει την ημέρα αυτή στο Μεγαλόβρυσο, το εξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους, που είναι ο μοναδικός ιερός ναός σε ολόκληρη την περιφέρεια της επαρχίας Αγιάς, γι’ αυτό προστρέχουν όλοι οι πιστοί από τη γύρω περιοχή να εκκλησιαστούν, να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα και να ασπαστούν τα μικρά ιερά τεμάχια των αγίων λειψάνων του και να αγιαστούν, γιατί είναι «τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίον».
Το εξωκλήσι, γραφικό και επιβλητικό, είναι κτισμένο λίγο πιο πάνω από το χωριό, σε μια όμορφη πλαγιά του Κισσάβου και σε μια θαυμάσια τοποθεσία. Από εκεί η θέα είναι μαγευτική. Καμαρώνεις μπροστά σου τη γύρω πανέμορφη φύση με τα αιωνόβια δένδρα και τα κρυστάλλινα νερά, κι αγναντεύεις κάτω μακριά την εύφορη πεδιάδα της Αγιάς και πέρα στον ορίζοντα, αντίκρυ, το κατάφυτο Μαυροβούνι και στη συνέχεια το Πήλιο «το βουνό, βουνών καμάρι». Αριστερά τον Αγιόκαμπο με την απέραντη αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα και δεξιά τον ατέλειωτο θεσσαλικό κάμπο.
Σ’ αυτόν εδώ τον ιερό και ευλογημένο τόπο ήταν μοναστήρι που σωζόταν μέχρι τις μέρες μας, αλλά δεν άντεξε στο πέρασμα του χρόνου. Κατέρρευσε, γκρεμίστηκε και δεν ξανακτίστηκε. Τα τιμημένα αλλά και ροζιασμένα από το σφυρί και το μυστρί χέρια των μοναχών μας άφησαν κληρονομιά ιερά οικοδομήματα και εμείς θα αφήσουμε στους νεότερους ξερή γη. Τι κρίμα! Ευτυχώς που υπάρχει ο κυρίως ναός, ο οποίος επισκευάστηκε και σήμερα είναι σε καλή κατάσταση, για τη λατρεία των πιστών. Σώζονται το τέμπλο, ωραιότατο και καλλιτεχνικότατο και λίγες ανεξίτηλες τοιχογραφίες αγίων που κοσμούν το εξωκλήσι και θυμίζουν σε μας ότι εδώ ζούσαν με ένθεο ζήλο και ενάρετη βιωτή οι ασκητές της ερήμου, οι επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι, οι μοναχοί της εποχής εκείνης, οι θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων.
Οι παλιότεροι θυμήθηκαν τους καλόγηρους. Μάλιστα, ο μακαριστός πατέρας μου (ιερέας του χωριού), μου έλεγε ότι γνώρισε τον τελευταίο γέροντα μοναχό, όταν ήταν μικρό παιδί. Στο μοναστήρι λειτούργησε Εκκλησιαστική Σχολή Βυζαντικής Μουσικής, σύμφωνα με την παράδοση. Εκεί πήγαιναν και μάθαιναν μουσική οι νέοι του χωριού, αλλά και από την Αγιά και άλλα γειτονικά χωριά. Παιδιά κουρασμένα και κατάκοπα από την εργασία της ημέρας έπαιρναν το βράδυ τον ανήφορο για το μοναστήρι (σαν τα σκλαβόπουλα επί τουρκοκρατίας που νυχτοπερπατούσαν για το Κρυφό Σχολειό) για να μάθουν τη μουσική και να πάρουν την πνευματική τροφή από την αέναον και αστείρευτη χριστιανική ορθόδοξη πηγή. Ω ευλογημένη εποχή! Ω αξέχαστοι παλαιοί καιροί! Πρώτα γινόταν μεγάλο πανηγύρι στο χωριό. Μετά τη θεία λειτουργία περνούσαν όλοι από τα σπίτια του πάνω μαχαλά (συνοικία) για να κεραστούν και να ευχηθούν τα «Χρόνια πολλά».
Όλοι χαίρονταν, γελούσαν, τραγουδούσαν, διασκέδαζαν με κέφι και χαρά. Σήμερα αυτά γίνονται πολύ περιορισμένα. Οι κάτοικοι διακρινόμενοι για τη βαθιά τους πίστη στη θαυματουργή εικόνα του Αγίου, την είχαν φύλακα στη ζωή τους. Όταν κάποιος αρρώσταινε από την οικογένεια, έπαιρναν την εικόνα τρία μερόνυχτα στο σπίτι και η χάρη της έδινε πάλι την υγεία και τη γιατρειά σε κάθε πονεμένη καρδιά.
Τιμούμε, λοιπόν, τον υπέργηρο Άγιο Χαράλαμπο, που έζησε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα στη Μαγνησία ως ιερέας και έφθασε στα 113 χρόνια, μαχητής ανυποχώρητος υπέρ του Χριστού. Τον τιμούμε για τα μαρτύριά του και τη μεγαλοψυχία που έδειξε, παρά τα γηρατειά του και με τα άγια αίματά του πότισε το καλλίκαρπο δένδρο της Ορθοδοξίας.
Τον σεβόμαστε και τον ευλαβούμαστε για την ενάρετη ζωή του και τα θαύματά του. Στην Ιερά Μονή του Αγίου Στεφάνου των Μετεώρων φυλάσσεται η αγία κάρα του, χαριτόβρυτος και ευωδιάζουσα και πολλές φορές θαυματουργεί. Γνωστό είναι το θαύμα που έγινε το 1812, όταν έσωσε την Ήπειρο από την αρρώστια της πανώλης, το θαύμα του 1897, όταν τιμώρησε τους Τούρκους για τις ιεροσυλίες τους στα Μετέωρα, του 1931 που γιάτρεψε άρρωστο σε πολυκλινική Αθηνών, του 1943 στα Φιλιατρά της Πελοποννήσου, που έσωσε την πόλη από το κάψιμο των Γερμανών και γλίτωσε τους κατοίκους από την εκτέλεσή τους και τόσα άλλα.
Επίσης, νωπές είναι στη μνήμη μας οι ωραίες στιγμές που ζήσαμε εδώ και λίγα χρόνια στην Εκκλησία της Λάρισας, που ευωδίαζε η μυροβλυτούσα εικόνα του Αγίου και όλος ο εκκλησιαστικός χώρος.
Σ’ αυτόν λοιπόν τον Άγιο Χαράλαμπο ας καταφεύγουμε εμείς οι χριστιανοί, οι κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, οι στρατοκόποι της ζωής και ας τον παρακαλούμε και ας τον ικετεύουμε να πρεσβεύει πάντοτε προς τον Θεόν υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών. Ας κλίνουμε, τέλος, γόνυ ευλαβώς προς την αγία μορφή του, που είναι «στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφός» και ας επαναλάβουμε μέσα από τα βάθη της ψυχής μας τα ωραιότατα λόγια του υμνωδού της Εκκλησίας: «Οι της Ελλάδος νυν παίδες, δεύτε συνδράμετε και την σεπτήν εικόνα κατασπάσασθε πάντες, του θείου Χαραλάμπους την τον Χριστόν εν σταδίω κηρύξασαν και απελέγξασαν πλάνην των δυσεβών και τον κτίστην μεγαλύνασαν».
Ο Ιωάννης Θ. Γωγουβίτης είναι εκπαιδευτικός
