Κρίνω περιττό να επιχειρηματολογήσω, γιατί δεν μπορούμε οι ενήλικες, άρχοντες και αρχόμενοι, να είμαστε υπερήφανοι για τον κόσμο, που κληρονομούμε στα παιδιά μας. Απεναντίας, μάλιστα, πρέπει να ντρεπόμαστε, γιατί, ενώ έχουμε συνειδητοποιήσει, τι έφταιξε και τι φταίει για το κατάντημα και τον ξεπεσμό μας, δεσμώτες της υλιστικής θεώρησης των πραγμάτων συνεχίζουμε την ίδια τακτική παρά τα αδιέξοδα, στα οποία έχουμε περιέλθει είτε ως άτομα είτε ως κοινωνία.
Αναρωτιέμαι αρκετές φορές, ιδίως όταν εκκλησιάζομαι ή όταν συμμετέχω στην εξόδιο ακολουθία συγγενούς ή φιλικού προσώπου, πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση, αν δεν υπήρχε ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία να μας υπενθυμίζει δια των ιερών ακολουθιών, του Ευαγγελίου και του κηρύγματος ορισμένες αλήθειες, να μας συγκρατεί από τα χειρότερα και να δίνει ελπίδα και προοπτική για το μέλλον όλων των πιστών, οι οποίοι, ευτυχώς, συνεχίζουν στη χώρα μας να είναι, ακόμα, πολλοί, έστω και με αμβλυμένη συνείδηση.
Δεν έχει σημασία, που μόλις τελειώνει το κήρυγμα και η ιερή ακολουθία, ξεχνάμε οι πολλοί και κάνουμε τα ίδια. Σημασία έχει ότι υπάρχει μια ζώσα συνείδηση, που μας ελέγχει διαρκώς και θυμίζει το χρέος μας απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους. Σημασία έχει ότι σε αντίθεση με τα όσα βλέπουμε, ακούμε και πράττουμε στην καθημερινή μας ζωή παρασυρμένοι από τους κήρυκες και τα μηνύματα της υλιστικής θεώρησης των πραγμάτων, συχνά – πυκνά ακούμε για αγάπη προς τον πλησίον, ακόμα και προς τους εχθρούς, ειρήνη στον κόσμο, ισότητα μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής, αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες, μετάνοια, συγχωρητικότητα, εξομολόγηση και ταπείνωση, σώμα φθαρτό ναό της ψυχής και ζώσα ψυχή αθάνατη, ενάρετη και μυστηριακή ζωή, εφήμερη επίγεια αλλά και αιώνια μέλλουσα ζωή, ανθρώπινη και θεία δικαιοσύνη, Δευτέρα Παρουσία, κόλαση και παράδεισο, κρίση κατά τα έργα του καθενός.
Το ότι υπάρχουν χριστιανοί, ακόμα και κληρικοί, που μας μπερδεύουν ενίοτε με τη συμπεριφορά τους, αφού άλλα λένε εντός των ναών και άλλα κάνουν στην προσωπική τους ζωή, αυτό είναι, βέβαια, ένα σοβαρό πρόβλημα, που σκανδαλίζει και κλονίζει, ενδεχομένως, την πίστη των μελών του πληρώματος του Χριστού και της Εκκλησίας. Το σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι χιλιάδες χρόνια τώρα μέσα στους ναούς και κατά τη διάρκεια ιερών ακολουθιών τα ίδια κείμενα και προφητείες διαβάζονται, οι ίδιοι ύμνοι αναπέμπονται, τα ίδια μηνύματα εκπέμπονται τις ίδιες ενοχές νιώθουμε, κάθε φορά που διαπιστώνουμε τις αδυναμίες και τα πάθη μας και συγκρατούμαστε έτσι από τα χειρότερα.
Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει και η Ορθοδοξία, που με τη βιοθεωρία της προσπαθεί να μας θυμίζει την ανθρωπιά μας και να δίνει περιεχόμενο και νόημα στη ζωή μας καθώς και προοπτική και ελπίδα για το αύριο του καθενός μας. Αλήθεια! Αν δεν μπολιαζόμασταν απ’ τα γεννοφάσκια μας απ’ τα μηνύματά της ή αν έπαυε, ξαφνικά, να εκπέμπει και να επηρεάζει τις πράξεις μας, μπορούμε να διανοηθούμε πόσο χειρότερη θα ήταν η ζωή μας;
