Θα είναι η μελλοντική δικτατορία αιώνια, επειδή η δύναμη του μελλοντικού δικτάτορα θα είναι ανεξάντλητη; Θα συνηθίσουν τόσο πολύ τη στέρηση των ελευθεριών τους οι πολίτες, ώστε κανείς δεν θα παίρνει είδηση ότι στερήθηκε την ελευθερία του και ζει σε καθεστώς δουλείας; Οι πολίτες όχι μόνο δεν θα βλέπουν τη δουλεία, αλλά θα τη θεωρούν και ως μια κατάκτηση την οποία πέτυχαν με τους κοινωνικούς αγώνες τους;
Κάποιοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η νέα δικτατορία άρχισε κιόλας. Δείτε πώς συνηθίζουμε τη μια μετά την άλλη απανθρωπιά, τους σκοτωμούς αμάχων, τις καταστροφές αθώων πολιτών, την αυθαιρεσία αυτών που κατέχουν οποιαδήποτε θέση που τους παρέχει κάποια δύναμη (πολιτική, κομματική, συνδικαλιστική, κοινωνική κ.λπ.).
Η νέα δικτατορία άρχισε ήδη και θα είναι αιώνια, γιατί «η δουλεία δεν έχει κέρατα» και κανείς δεν θα έχει τη διακριτική ικανότητα να αντιληφθεί ότι ζει σε καθεστώς ανελεύθερο, δικτατορικό (δικτατορία ενός κόμματος, μιας εξουσίας π.χ. της εκτελεστικής, ενός προσώπου π.χ. του πρωθυπουργού, μιας οργάνωσης κ.λπ.).
Το χειρότερο λοιπόν με τη δουλεία στην εποχή μας είναι ο εθισμός της. Τη συνηθίζει ο οργανισμός μας και δεν μπορεί με τίποτα να απαλλαγεί από αυτήν γιατί δεν φαίνεται. Παράδειγμα οι αρχαίοι Ισραηλίτες: Μίσησαν τον Μωυσή, που τους έβγαλε απ΄ την δουλεία της Αιγύπτου και μόνο με την επέμβαση του Θεού σώθηκαν απ΄ την αιώνια δουλεία τους, γιατί μετά την Αίγυπτο έπεσαν στη δουλεία της ειδωλολατρίας (χρυσός μόσχος).
Οι αρχαίοι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο είχαν συνηθίσει τη δουλεία. Στην πορεία τους προς την ελευθερία, στην έρημο, δυσανασχετούσαν με τις δυσκολίες που συναντούσαν. Ήταν οργισμένοι με τον Μωυσή: «Καλά ήμασταν εκεί. Είχαμε όλα τα καλά. Τρώγαμε και πίναμε. Εσύ φταις, Μωυσή, που μας έβγαλες απ΄ την Αίγυπτο».
Οι δούλοι εθίζουν στη δουλεία και την αγαπούν. «Ταΐστε μας κι αφήστε μας δούλους», αυτή είναι η επιθυμία τους. Ακόμα και το οποιοδήποτε Άουσβιτς και Νταχάου με τον εθισμό γίνεται καλό ή τουλάχιστον υποφερτό. Έτσι εξηγείται πώς βρίσκουμε, αν όχι καλή, πάντως υποφερτή τη ζωή στην κόλαση μιας σύγχρονης πόλης όπου ζούμε. Κανένας δεν φεύγει από την πόλη, ακόμα κι όταν μπορεί. Ιδίως οι γυναίκες. Δεν φεύγει κανείς γιατί έχουν συνηθίσει τη ζωή αυτή. «Ταΐστε μας κι αφήστε μας να ζούμε στη σύγχρονη πόλη, να πάμε και να ερχόμαστε στους πληκτικούς δρόμους σαν τους φυλακισμένους στο προαύλιό τους, την ώρα του περιπάτου».
Συνηθίζουν ο δούλοι. Το ίδιο γίνεται και με τη δουλεία του γάμου, όταν οι σύζυγοι με τον εγωισμό τους και το πείσμα τους μετατρέπουν τον ευλογημένο γάμο τους σε δουλεία; Αυτό είχε στο νου του ο Νίκος Καζαντζάκης – άδικα για μένα- όταν έλεγε «παντρέψου για να ζήσεις σαν δούλος και να πεθάνεις σαν άνθρωπος».
Άλλωστε από τότε που ούτε και η ευτυχισμένη και πλούσια οικογένεια περιθάλπει τα μέλη της και όλες οι οικογένειες πλούσιες και φτωχές εμπιστεύονται τους ασθενείς τους σε ξένες γυναίκες (φτωχές μετανάστριες) ή τους στέλνουν στο νοσοκομείο ή στο γηροκομείο, ούτε σαν άνθρωπος πεθαίνει κανείς.
Πού πεθαίνει κανείς σαν άνθρωπος ανάμεσα στους δικούς του, με κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να του κρατάει τρυφερά το χέρι και να του ψιθυρίζει λόγια αγάπης και πίστης στο Θεό;
Ο εθισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας. Το ίδιο συνηθίσαμε και δεν μας πειράζει να ζούμε δίχως δέντρα, δίχως ουρανό, δίχως ειρήνη και φιλία...
Ποιος δαίμονας με το αβυσσαλέο μίσος του για τον άνθρωπο άλλαξε έτσι τη ζωή; Ο ίδιος που επινόησε το στοίβαγμα της κατοικίας τη μια επάνω στην άλλη και την οικογένεια με ένα παιδί και ένα σκύλο. Θα είναι η μελλοντική δικτατορία αιώνια;
