Διάβασα το κατηγορητήριο κατά των παιδιών: «Συγκρότησαν ομάδα προσώπων (οργάνωση) που λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση, με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε τη διάπραξη εμπρησμών και παραβάσεων σχετικά με τις εκρηκτικές ύλες... Υπόταξαν την κατ΄ ιδίαν βούλησή τους στη βούληση της εγκληματικής οργάνωσης, συναποτελούσαν μια ενιαία μονάδα που συσκέπτονταν και συναποφάσιζαν για τις πράξεις τους, χρησιμοποιούσαν κουκούλες, κατείχαν σακίδια με πέτρες, βόμβες μολότοφ, μπουκάλια και λοστούς, έφεραν μαζί τους καδρόνια και μεταλλικά αντικείμενα, εξαπέλυαν συγκροτημένες ομαδικές επιθέσεις...
Την πορεία τους δεν τη σχημάτισαν περιστασιακά, αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και η υποδομή τους ήταν τέτοιας έκτασης και δυναμικής ώστε κατείχαν ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως, με τα οποία παρεμβάλλονταν στους ασυρμάτους της αστυνομίας. Η ομάδα είχε δυνατότητα να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς η ίδια να υφίσταται αλλαγή...». Ρώτησα τους δικηγόρους: Υπάρχουν κάποια στοιχεία και τα λένε αυτά; Οι δικηγόροι απάντησαν: Όχι, δεν υπάρχουν στοιχεία. Ρώτησα: Πώς τα λένε τότε αυτά; Οι δικηγόροι σήκωσαν τους ώμους με εύλογο ύφος. Ποιο είναι το νόημα αυτής της υπόθεσης;
Απευθύνονται όχι μόνο στα παιδιά, όχι μόνο στους γονείς, αλλά σ΄ όλους τους πολίτες. Μας λένε κατάμουτρα: Ποπολάροι! Καθίστε καλά! Είμαστε εξουσία και κάνουμε ό,τι θέλουμε! Παρανομούμε, καταχρώμαστε τη θέση μας! Σας καταστρέφουμε τα παιδιά! Μην κουνιέστε! Σκύψτε το κεφάλι και ίσως έτσι αλλάξουμε το κατηγορητήριο και καταδικάσουμε τα παιδιά σας σε μικρότερες ποινές. Ποπολάροι! Εδώ δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη! Εδώ λειτουργεί η εξουσία! Η ανεξέλεγκτη εξουσία! Πρέπει να τους απαντήσουμε.
Όλοι οι δημοκράτες πολίτες πρέπει να δώσουμε απάντηση: Δεν είμαστε ποπολάροι! Είμαστε πολίτες! Έχουμε δικαιώματα! Απαιτούμε να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη! Χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει κοινωνία! Πάρτε πίσω το κατηγορητήριο. Αφήστε τους συλληφθέντες. Τιμωρήστε τους εγκληματίες. Τώρα... Το τώρα πρέπει να είναι με κεφαλαία γράμματα, που σημαίνει άμεσα, πριν οτιδήποτε άλλο και οι τρεις τελείες σημαίνει ότι αν δεν γίνει αυτό θα υπάρξει απάντηση.
Τι απάντηση μπορεί να δώσει η κοινωνία όταν προκλητικά αγνοείται; Πιστεύω ότι από τη στιγμή που θα ανοίξει το στόμα των πολιτών για να εκφράσουν την τόσο απλή σκέψη ότι δεν πιστεύουν αυτό το παράλογο κατηγορητήριο, θα ανοίξει και το μυαλό τους. Και τότε όλα είναι δυνατά... Πρέπει λοιπόν όλοι οι δημοκράτες πολίτες να εκφραστούν. Να βρουν τρόπο να εκφραστούν. Να δηλώσουν την άρνησή τους να αποδεχθούν το παράλογο, το παράνομο, το αντισυνταγματικό, το άδικο. Μετά, όλα θα είναι δυνατά... Τι ελπίδες έχουμε να παίξει η Δικαιοσύνη έναν ανεξάρτητο ρόλο σε στιγμές κρίσης και πιέσεων για ουσιαστικές αλλαγές, όταν δείχνει το πρόσωπό της σαν μηχανισμός στήριξης του σημερινού καθεστώτος, του σημερινού σάπιου κατεστημένου σ΄ ένα σωρό καίρια ζητήματα, όπως π.χ. του συστηματικού χαρακτηρισμού των βασανισμών πολιτών απ την αστυνομία, όχι σαν βασανιστηρίων όπως πράγματι είναι και υποδεικνύουν το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η αρμόδια Επιτροπή Συμβουλίου της Ευρώπης και ο Ελληνας Συνήγορος του Πολίτη, η Ελληνική Δικαιοσύνη αντί να χρησιμοποιεί τα άρθρα του ποινικού μας κώδικα για τη χρήση βασανιστηρίων κατά τη σύλληψη και προσαγωγή ενός υπόπτου, χρησιμοποιεί τις διατάξεις για επικίνδυνη ή απλή σωματική βλάβη, απαλλάσσοντας έτσι ουσιαστικά τους βασανιστές, διατηρώντας τους στο σώμα της αστυνομίας και αποθρασύνοντάς τους;
Η κοινωνία μας βαρβαρίζουσα και οπισθοδρομούσα, σ΄ αυτό το ιδιόμορφο μίγμα σαπίλας, βρόμας και τεχνολογικής χλιδής, μπαίνει σε μια περίοδο επιταχυνόμενων αλλαγών που η ανάγκη τους έχει πλέον συνειδητοποιηθεί απ το πιο ευρύ φάσμα κοινωνικών δυνάμεων που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, όπως αποκαλύπτεται και από την πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΕΒ-σημείο των καιρών ο οποίος μιλούσε «...για αυτό το απαξιωμένο σύστημα, το οποίο οι νέοι μας αισθάνθηκαν την ανάγκη να πετροβολήσουν... για την ελληνική πραγματικότητα στην οποία περισσεύει η διαφθορά και σπανίζουν οι αξίες... ότι καταδείχθηκε η ανυπαρξία του κράτους και η χρεοκοπία των θεσμών... ότι υποστήκαμε μια καταστροφή που είχε τη μυρωδιά της αποσύνθεσης... ότι η δημοκρατία και η ευζωία μας δεν μπορούν πια να συγκαλύψουν τη βαθύτερη υστέρηση, μετριοκρατία και απαξία που μας χαρακτηρίζουν...ότι έχουμε ανάγκη από ένα μακρόπνοο πρόγραμμα απαραίτητων αλλαγών στη λειτουργία των θεσμών, στην παιδεία, τη δημόσια διοίκηση και στην αναπτυξιακή δομή...».
Όπως αποκαλύπτεται επίσης από τις εκτιμήσεις των αιτιών που προκάλεσαν τη νεανική έκρηξη του περασμένου Δεκεμβρίου, όπως αυτές αποτυπώνονται στον Τύπο και τα ΜΜΕ, την ανακοίνωση-έκπληξη και κόλαφο για το σημερινό καθεστώς του Αρχιεπισκόπου (που μιλούσε για «...περαιτέρω ρήμαγμα της ήδη παραπαίουσας ηθικώς, πολιτιστικώς και κοινωνικο-οικονομικώς πατρίδας μας...που οι εσαεί προτεινόμενες επί δεκαετία λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας...») κ.ά. Το κίνημα γι αυτές τις αλλαγές προχωράει με εκρήξεις, όσο οι ουσιαστικές δυνάμεις της κοινωνίας δεν αναλαμβάνουν τις πρωτοβουλίες για να δοθεί δημοκρατική και ειρηνική διέξοδος στα προβλήματα της κοινωνίας. Σε μια επόμενη έκρηξη, ποιος μας βεβαιώνει ότι δεν θα έχουμε αιματοκύλισμα; Όταν χρησιμοποιούν τη Δικαιοσύνη σαν κατασταλτικό μηχανισμό, γιατί να μην θεωρήσουν ότι έχουν τη νομιμοποίηση για να το κάνουν; Αυτό δεν τους ανοίγει την όρεξη; Δεν τους ξεσαλώνει για να αυθαιρετήσουν και να χτυπήσουν; Αν θέλουμε να υπάρξουν κάποιες ελπίδες για ειρηνικό και δημοκρατικό πέρασμα σε κάτι ουσιαστικά διαφορετικό, ουσιαστικά πιο προοδευτικό σε σχέση με το σημερινό απαξιωμένο καθεστώς, δεν θα πρέπει να θέσουμε σαν έναν από τους κύριους στόχους μας τη μετατροπή της σημερινής δικαιοσύνης σε στοιχειωδώς ανεξάρτητο, πραγματικά ανεξάρτητο θεσμό απονομής δικαιοσύνης, έτσι όπως ταιριάζει σε οποιοδήποτε καθεστώς θέλει να ονομάζεται δημοκρατία, χωρίς κυβερνητικό τοποτηρητή επικεφαλής του;
Έχει επομένως κατά τη γνώμη μου καίρια σημασία να μετεξελιχθεί η κίνηση συμπαράστασης στους συλληφθέντες, ενδεχομένως και πριν επιτευχθεί ο στόχος της, σε κίνημα που θα επικεντρωθεί σε αιτήματα ουσιαστικής αναμόρφωσης της δικαιοσύνης και του περιορισμού της ή αν θέλετε προσανατολισμού της στο ρόλο ενός ανεξάρτητου θεσμού απονομής δικαιοσύνης, που στηρίζει ένα δημοκρατικό καθεστώς που συνεχώς προοδεύει και εξελίσσεται μεταλλασσόμενο ουσιαστικά, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τον ουσιώδη δημοκρατικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του. Η δημιουργία ανεξάρτητων μηχανισμών ελέγχου της κοινωνίας πάνω σ΄ αυτό τον θεσμό, οπωσδήποτε μη κηδεμονευόμενων από κόμματα, που θα ελέγχουν αυτό το ρόλο της δικαιοσύνης και της αστυνομίας, είναι εκ των ουκ άνευ, για να έχουμε τις εγγυήσεις ότι αυτό θα λειτουργήσει χωρίς παραστρατήματα. Ο ανεξάρτητος θεσμός του Συνηγόρου του Πολίτη είναι ένα μικρό μόνο και οπωσδήποτε μη επαρκές δείγμα του τι μπορεί να είναι αυτοί οι ανεξάρτητοι μηχανισμοί ελέγχου. Για ένα τέτοιο στόχο, αξίζει κάθε προσπάθεια, αξίζει κάθε θυσία και σε ένα τέτοιο κίνημα έχει θέση κάθε δημοκράτης πολίτης, ανεξάρτητα από κομματική ή πολιτική τοποθέτηση.
gpapanik.george@gmail.com
