Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη, θεολόγο
Η ζωή είναι γεμάτη πόνο. Πόνο πολύ, που λυγίζει τις καρδιές και τις οδηγεί στο μαρασμό και πολλές φορές στον πρόωρο θάνατο. Πόνος και δάκρυ είναι οι αχώριστοι σύντροφοί μας. Επιβεβαιώνουν τον αιώνιο λόγο του Θεανρώπου «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16,33)
Όλοι δοκιμάζονται. Όλοι πονούν και υποφέρουν. Κανένας δεν εξαιρείται. Εκείνοι όμως που δοκιμάζονται ιδιαίτερα είναι οι φτωχοί, οι ασθενείς, οι εγκαταλελειμμένοι. Αυτοί που στερούνται πόρων ζωής και συμπαραστατών. Όσοι δεν έχουν «που ν’ ακουμπήσουν, να σταθούν» κατά τον ποιητή.
Η κρατική μέριμνα καταβάλλει προσπάθειες για την ανακούφιση των αδυνάμων οικονομικά και των πονεμένων γενικά. Όμως αποδεικνύεται αδύναμη να αντιμετωπίσει όλη την κοινωνική και οικονομική τραγωδία των ημερών μας, που έχει απαθλιώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Έχει οδηγήσει πολλούς κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Πάντοτε βέβαια υπήρχαν ενδεείς και εμπερίστατοι. Άνθρωποι, που στερούνταν τον επιούσιο άρτο. Που δεν είχαν τη δυνατότητα ν’ αγοράσουν φάρμακα για να θεραπευτούν οι ίδιοι ή τα μέλη της οικογένειάς τους κ. ά. Και θα συνεχίζεται δυστυχώς, το θλιβερό φαινόμενο, εφ’ όσον δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιο. Εφόσον δεν αποφασίζουμε να εφαρμόσουμε πλήρως την εντολή της αγάπης, που δίδαξε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Πλούσιοι και φτωχοί διακατεχόμαστε δυστυχώς, από το υλικό πνεύμα της καταναλωτικής κοινωνίας. Το πνεύμα δηλαδή της απόκτησης και κατανάλωσης των υλικών αγαθών. Έτσι, όσοι δεν έχουν υλικά αγαθά, αγωνίζονται για ν’ αποκτήσουν. Και όσοι έχουν, για να τα’ αυξήσουν και πολλαπλασιάσουν. Συνεπώς δεν είναι παράξενο που συνεχίζεται και διαιωνίζεται αυτός ο φαύλος κύκλος. Λέμε ότι τα σάβανα δεν έχουν πορτοφόλια κι ότι κανένας δεν παίρνει τίποτε μαζί του μετά την έξοδο από τη ζωή, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Δεν το εφαρμόζουμε.
Εφόσον έτσι ζούμε, η φτώχεια, ο πόνος, η δυστυχία συνθέτουν, δυστυχώς, τα κοινωνικά δράματα. Τα δράματα «με σφραγισμένα χείλη, που δεν τα γράφουν οι Αισχύλοι» κατά την έκφραση του ποιητή. Τα οποία, όταν έρχονται στο φως, προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό.
Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε σε συγκεκριμένα περιστατικά, πολλά από τα οποία είναι γνωστά από τα μέσα ενημέρωσης. Σκοπός του παρόντος σύντομου άρθρου είναι να καταδείξουμε στο αναγνωστικό κοινό το μεγάλο κοινωνικό έργο προς ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, που συντελείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όπως αυτό παρουσιάστηκε στην πρώτη συνεδρία για το μήνα Απρίλιο της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας. Αναφέρεται στο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας κατά το 2014 και κάνει λόγο για δαπάνες ύψους 121.464.273,13 ευρώ!
Το αξιόλογο αυτό ποσό δαπανήθηκε από την Εκκλησία για τα εξής ιδρύματά της: 58 Γηροκομεία, 21 Οικοτροφεία, 13 Ορφανοτροφεία, 15 ιδρύματα χρονίως πασχόντων, 8 ιδρύματα ατόμων με ειδικές ανάγκες, 15 Κέντρα ψυχικής υγείας, 15 Νοσοκομεία – Ιατρεία, 2 Άσυλα ανιάτων, 22 Βρεφονηπιακούς σταθμούς, 6 Παιδικούς σταθμούς, 75 Φροντιστήρια σχολικών μαθημάτων, 103 Σχολές διαφόρων ειδικοτήτων, 20 Ξενώνες, 3 Σχολεία, 6 Φοιτητικές εστίες, 258 Πνευματικά κέντρα, 77 Τράπεζες ρούχων και 50 λοιπά ιδρύματα. Επιπλέον λειτουργούν 51 Κατασκηνώσεις, στις οποίες εξυπηρετούνται 16.237 νέοι, 280Συσσίτια, από τα οποία σιτίζονται 499.091 άτομα, 150 Κοινωνικά παντοπωλεία, από τα οποία εξυπηρετούνται 75.588 άτομα, χορηγούνται 1.303 υποτροφίες και βοηθούνται στο σπίτι 3.502 άτομα»
Το σπουδαίο αυτό κοινωνικό έργο, που κανένας άλλος δημόσιος φορέας δεν έχει να παρουσιάσει, επιτελείται αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες από την Εκκλησία. Επιτελείται μάλιστα εθελοντικά και ιεραποστολικά με τις εισφορές των πιστών.
Όλη αυτή η μεγάλη και πολύπλευρη κοινωνική δραστηριότητα αποδεικνύει πως και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει τη μακροχρόνια παράδοσή της. Την παράδοση, που θέσπισαν οι Μεγάλοι Πατέρες, Διδάσκαλοι και Κοινωνικοί Αναμορφωτές. Αυτοί που θέσπισαν την κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη.
Και αποδεικνύεται και στις μέρες μας η Εκκλησία, όπως στη διάρκεια των αιώνων, στοργική μητέρα και τροφός, συμπαραστάτης και βοηθός του μαρτυρικού μας έθνους. Χωρίς να παραμελείται το κύριο έργο της, που είναι η διάδοση του λόγου του Θεού και ο αγιασμός των πιστών δια των μυστηρίων της, ενδιαφέρεται και ασχολείται ενεργώς η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και με την επούλωση των κοινωνικών πληγών και τη θεραπεία των υλικών αναγκών του κόσμου. Ευχόμαστε να έχει πάντα τη δύναμη να στηρίζει το λαό.
