Η «περίπτωση Σαμαρά» αποτελεί αυτό που λέμε «ειδική περίπτωση» για το χώρο της Ν.Δ. Και γιατί η ιστορία του συνδέεται με την κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη - επί των ημερών του οποίου γνώρισε «ραγδαία» πολιτική άνοδο και γιατί η συνέχεια της πολιτικής του πορείας, από τη γρήγορη άνοδο γνώρισε τη... γρήγορη πτώση μέσω της «Πολιτικής Άνοιξης». Δεν... ανταμείφθηκε για τη στάση και τις επιλογές που τότε έκανε και είχε την τύχη, σχεδόν όλων όσων καταφεύγουν στη δημιουργία κομμάτων: καμία τύχη. Οπότε... Οπότε κάποια μέρα ξαναγύρισε στο μαντρί μέσω ευρωπαϊκών δρόμων και Ευρωβουλής, ελέω Καραμανλή, που τον επανέφερε στο κόμμα από το... παράθυρο, παρά τη σθεναρή αντίσταση του Μητσοτακέικου, που έθετε σταθερά βέτο στην όποια επιστροφή του Μεσσήνιου πολιτικού στη Ν.Δ. Ωστόσο, αν και οι επιλογές του υπήρξαν για πολλούς αμφιλεγόμενες και μοιραίες, ποτέ δεν έπαψε να έχει το χιτώνα του «συμπαθούς» και πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούσαν ότι αν τη δεδομένη στιγμή δεν είχε κάνει την επιλογή που έκανε, θα ήταν αυτός ο επόμενος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε ανήκει σε εκείνη την κάστα των ανθρώπων και των πολιτικών που έχουν μια ξεχωριστή... ακτινοβολία - έχει μια μοναδική ικανότητα να έλκει τον κόσμο και να γίνεται συμπαθής χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια - και φέρει και ένα προσωπικό πολιτικό βάρος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί στα χρόνια που μεσολάβησαν, με ή χωρίς «Πολιτική Άνοιξη», ο ίδιος τήρησε μια σταθερή πολιτική συμπεριφορά και κατάφερε να ισορροπήσει στην πολιτική ακόμη και απών από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Η τοποθέτησή του από τον Καραμανλή στο Ευρωψηφοδέλτιο ήταν σαφές για όλους ότι σηματοδοτούσε την επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή, κάτι που φυσιολογικά συνέβη στις προηγούμενες εκλογές. Δεν βγήκε πρώτος στην περιφέρειά του, αν και αναμενόταν, και δεν υπουργοποιήθηκε άμεσα από τον Καραμανλή, αν και αυτό αναμενόταν, επίσης. Ως βουλευτής, ο ίδιος κράτησε χαμηλά τον πήχυ και τους τόνους και περίμενε να δει την εξέλιξη των πραγμάτων. Και προχθές, μετά από 17 χρόνια - τότε που είχε ξεκινήσει ως φέρελπις νέος πολιτικός - σε ηλικία 58 χρόνων πλέον, πάτησε για μια ακόμη φορά το πόδι του στην κυβέρνηση και κάθισε στο υπουργικό συμβούλιο.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους για τους οποίους ο Καραμανλής δεν τον έβαζε από την αρχή στο κυβερνητικό σχήμα. Μπορούμε να τους εικάσουμε. Εκ των υστέρων όμως, κι έτσι όπως έχουν σήμερα διαμορφωθεί τα πράγματα για τον ίδιο τον Καραμανλή και την κυβέρνησή του, φαίνεται ότι ορθώς έπραξε. Διότι στην παρούσα στιγμή αποτέλεσε ο Αντώνης Σαμαράς «άσο στο μανίκι» του Κώστα Καραμανλή, προκειμένου, όχι μόνο να εξυπηρετήσει την επιχειρούμενη αναστροφή τού κλίματος, αλλά και να ανακατέψει την εσωκομματική τράπουλα, με συνέπειες που θα φανούν στο μέλλον.
Καθότι, η επαναφορά τού Αντώνη Σαμαρά στην κυβέρνηση έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Κατ’ αρχήν το προφανές είναι ότι η τοποθέτησή του σε κυβερνητική θέση καταδεικνύει ότι ο Καραμανλής δεν είναι πλέον διατεθειμένος να... υποκύπτει στο «βέτο» Μητσοτάκη για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Ή και ότι το «βέτο» Μητσοτάκη, μπροστά στην πρακτικότητα των συγκυριών έχει καμφθεί. Από κει και πέρα όμως, η επιστροφή του αποτελεί το πρόδηλο - θα έλεγε κανείς - επικοινωνιακό στοίχημα αυτού του ανασχηματισμού, φέρνοντας μια άλλη πνοή ή ευελπιστώντας τουλάχιστον, στο υφιστάμενο κλίμα. Η τοποθέτησή του δε σε ένα υπουργείο, όπως αυτό τού Πολιτισμού, του δίνει τα περιθώρια, χωρίς να υποστεί μεγάλες φθορές, να κινηθεί και να αναδείξει το προφίλ που επιθυμεί ο ίδιος και που χρειάζεται η κυβέρνηση. Κόσμος και ντουνιάς μαζεύτηκε χθες που αναλάμβανε το υπουργείο του.
Η ενίσχυσή του όμως διά της υπουργοποίησης έχει και καθαρά εσωκομματικό στόχο που έχει να κάνει με την επανασυσπείρωση των «καραμανλικών», σε μια περίοδο που είναι προφανές ότι η συζήτηση, αν και... σιωπηρή, για τη μετακαραμανλική εποχή έχει ανοίξει. Με αποτέλεσμα να προετοιμάζεται το «μπλοκ» της Ντόρας, αλλά βεβαίως να παίρνει θέση και ο Αβραμόπουλος. Μάλιστα, από τον παρόντα ανασχηματισμό η Ντόρα βγήκε... ενισχυμένη όσον αφορά πρόσωπα επιρροής της και επιλογής της, που παρέμειναν ή μπήκαν στην κυβέρνηση.
Κατά μία έννοια λοιπόν, ο Καραμανλής τον βάζει... σφήνα στην Ντόρα, και αν υποθέσουμε ότι πάμε σε μια μετακαραμανλική εποχή, η παρουσία Σαμαρά μπορεί να παίξει το ρόλο της στην... αναχαίτισή της και στη διατήρηση του ελέγχου της παράταξης. Και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει μέχρι ποιου σημείου μπορεί να λειτουργήσει ή να φθάσει ένας τέτοιος ρόλος. Η εξέλιξη των πραγμάτων θα δείξει.
