Η πρόσφατη έκθεση της Αστυνομίας για την ανησυχητική αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα μας κατά το έτος 2009 η οποία δημοσιεύτηκε στον Τύπο την Πέμπτη (24-12-2009) δημιούργησε θλιβερές σκέψεις για την ηθικοκοινωνική πορεία και το μέλλον της χώρας μας. Πολλοί διερωτήθηκαν μήπως γίναμε Σικάγο.
Το αίσθημα ανασφάλειας πλανάται δυστυχώς στους πολίτες που βλέπουν και διαπιστώνουν καθημερινώς ότι παρήλθον ανεπιστρεπτί, για να θυμηθούμε την καθαρεύουσα, οι παλιοί ωραίοι χρόνοι που οι Λαρισαίοι περιδιαβαίναμε αμέριμνοι τους ήσυχους δρόμους της πόλης και κοιμόμασταν ξένοιαστοι τα καλοκαίρια στις αυλές των σπιτιών με τις πόρτες σχεδόν ορθάνοιχτες. Σήμερα σκέφτεται καθένας να κυκλοφορήσει αργά το βράδυ ιδίως στις απόμακρες συνοικίες. Άλλα και τη μέρα προβληματίζεται να κυκλοφορήσει έχοντας επάνω του χρήματα πολλά προκειμένου να προβεί σε κάποια σοβαρή αγορά. Και οι γυναίκες διακινδυνεύουν την υγεία τους και τη ζωή τους αν τολμήσουν να αντισταθούν σε εκείνους που προσπαθούν να τους αρπάξουν βίαια τις τσάντες καθώς βαδίζουν στους δρόμους.
Το αίσθημα ανασφάλειας πλανάται δυστυχώς στους πολίτες που η Αστυνομία δεν μπορεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της να τους προστατέψει, σ' αυτό το σημείο. Και προτείνουν ως μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος την αύξηση της αστυνόμευσης ενώ οι αστυνομικοί ζητούν την ενίσχυση των σωμάτων τους με επιπλέον άνδρες.
Όμως η λύση δεν είναι ο χωροφύλακας ούτε οι αυστηρότεροι νόμοι και τα σωφρονιστικά καταστήματα που οπωσδήποτε είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της έννομης τάξης. Εκείνο που προέχει είναι να βρούμε την αιτία του κακού που δεν είναι άλλη όπως ομολογούν κορυφαίοι επιστήμονες από την υποχώρηση των ηθικών αξιών και την υλιστική αντιμετώπιση της ζωής. Με άλλα λόγια η ευμάρεια και ευζωία χωρίς την ανάλογη πνευματική υποδομή και υποστήριξη.
Αυτή μας οδήγησε ως άτομα στην άπληστη και ακόρεστη απολαυστική ζωή και έκανε την κοινωνία μας καταναλωτική των διαφόρων αγαθών. Και το αποτέλεσμα είναι η ανία, η πλήξη, η κατάθλιψη, η διάδοση των ναρκωτικών, η αύξηση των ψυχιατρείων, η ευρεία κατανάλωση ψυχότροπων φαρμάκων, η βία, το έγκλημα, η παραβατική εν γένει συμπεριφορά. Φτάσαμε στο θλιβερό σημείο να εκλείπει το χαμόγελο και από τα παιδιά αφού τα μισά σχεδόν - τέσσερα στα δέκα - πάσχουν λέγεται από κατάθλιψη!
Σε αυτό το θλιβερό σημείο μας οδήγησε η πνευματική κατηφόρα. Οι λεγόμενες νέες και προοδευτικές ιδέες. Ο υπερτονισμός της απελευθέρωσης από τις κοινά αποδεκτές τις παραδεδομένες αρχές και αξίες και της διεκδίκησης δικαιωμάτων χωρίς την αντίστοιχη αναγνώριση καθηκόντων. Στο όνομα της ελκυστικής ιδέας της ελευθερίας απαιτούμε όλοι δικαιώματα και τα πλέον απίθανα χωρίς να λαβαίνουμε υπόψη ότι τα δικά μας δικαιώματα σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων.
Η ευμάρεια και η ευζωία και γενικά η υλιστική θεώρηση της ζωής και ο άκρατος φιλελευθερισμός οδηγούν στον απανθρωπισμό. Τα συνθήματα «η τέχνη για την τέχνη» χωρίς δηλαδή να λαβαίνεται υπόψη τι αξιολογικώς προσφέρει καθώς και τα αντίστοιχα «η επιστήμη για την επιστήμη», «η οικονομία για την οικονομία» κ.λπ. οδηγούν στον αντιανθρωπισμό κι ας επαγγέλλονται την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Όλα πρέπει να αποβλέπουν στον άνθρωπο. Να γίνονται γι' αυτόν. Να τον υπηρετούν. Και να εναρμονίζονται προς την ολότητα του πολιτισμού. Διαφορετικά είναι αντιπολιτιστικά και αντιανθρωπιστικά. Δεν μπορεί δηλαδή να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο στο όνομα της αρχής «η επιστήμη για την επιστήμη» η υπό των ναζί κατασκευή σαπουνιού από τους Εβραίους. Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτή στο όνομα της αρχής «η οικονομία για την οικονομία» η δημιουργία μεγάλων βιομηχανιών όπου εργάζονται χιλιάδες μικρών παιδιών και γυναικών με γλίσχρους μισθούς που ρυθμίζονται από το νόμο της εμποριοκρατικής σχολής. Το νόμο δηλαδή της προσφοράς και της ζήτησης.
Συνεπώς προσφέρουν αρνητική υπηρεσία στην κοινωνία και στον πολιτισμό οι λεγόμενοι προοδευτικοί που υποστηρίζουν τον άκρατο φιλελευθερισμό και την αχαλίνωτη ελευθερία. Τη μονομερή έξαρση δηλαδή της διεκδίκησης δικαιωμάτων χωρίς τον αντίστοιχο τονισμό του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων. Γιατί έτσι ο άνθρωπος αποθηριώνεται και η κοινωνία μεταβάλλεται σε μπερδεμένο κουβάρι.
Στο σημείο αυτό νομίζω πως εύλογα τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης; Εσείς τι διαβλέπετε και τι προτείνετε; Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσουμε σε επόμενο σημείωμά μας προκειμένου να μην κουράσουμε τους αγαπητούς αναγνώστες και να μην κάνουμε κατάχρηση του χώρου της εφημερίδος.
