Παρατηρώντας κανείς αυτές τις μέρες τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις σχέσεις της σημερινής κυβερνήσεως με το ΚΚΕ, εξαιτίας, στην παρούσα φάση, της κυβερνητικής αποφάσεως να ανοίξει το διάλογο για το ασφαλιστικό, μπορεί να νομίσει πως βρισκόμαστε στην προεπαναστατική Ρωσία.
Και ότι ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας είναι ο Τσάρος, ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι ο Α. Κερένσκι και στο ρόλο των Μπολσεβίκων είναι το ΚΚΕ, με την κ. Αλέκα Παπαρήγα να είναι ο Λένιν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί η στάση του ΚΚΕ έναντι της σημερινής κυβερνήσεως, μια στάση που δεν ήταν ανάλογη με αυτή που τηρούσε έναντι της προηγουμένης κυβερνήσεως της ΝΔ, μπορεί να δώσει την εντύπωση πως βρισκόμαστε σε επαναστατική περίοδο και ότι επίκειται η κατάληψη των χειμερινών Ανακτόρων...
Εν πάση, όμως, περιπτώσει, είναι δεδομένο πως η όποια αλλαγή στο ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας θα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση, σε κατεύθυνση η οποία υπαγορεύεται από τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. και της εργοδοσίας (άλλωστε ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος ζήτησε, ήδη, μείωση των εργοδοτικών εισφορών!!!) σε κατεύθυνση η οποία θα σημάνει περισσότερα βάρη στους εργαζομένους και φυσικά αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδοτήσεως.
Είναι, επίσης, δεδομένο πως για το σημερινό κατάντημα του ασφαλιστικού την ευθύνη φέρουν όλες οι κυβερνήσεις που είχε ο τόπος τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά και οι πάσης φύσεως συνδικαλιστικές ηγεσίες, που λειτουργούν πάντοτε με συντεχνιακή αντίληψη.
Όμως, είναι ακόμη δεδομένο πως η κατάσταση βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, με τα ταμεία να τελούν υπό κατάρρευση (αν δεν έχουν καταρρεύσει) ή να στηρίζονται σε πανάκριβες δανειοδοτήσεις και φυσικά με τους εργαζομένους να κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δεκάρα.
Και συνεπώς είναι επείγον πως κάτι πρέπει να γίνει.
Και αυτό είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να γίνει μόνο με κινητοποιήσεις των εργαζομένων, όσο δυναμικές κι αν είναι αυτές, αλλά με διάλογο και (όσο αυτό είναι εφικτό) με συνεννόηση.
Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ εκτιμώντας πως οι αλλαγές στο ασφαλιστικό που προωθεί η κυβέρνηση σημαίνουν πόλεμο κατά των εργαζομένων (και πράγματι μπορεί να είναι κι έτσι…) έχρισε τον εαυτό της ως προστάτη των εργαζομένων και, με τη σειρά της, κήρυξε πόλεμο κατά της κυβερνήσεως. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα κάλεσε τους εργαζομένους να κηρύξουν πόλεμο στα νέα μέτρα της κυβερνήσεως, είτε σε αυτά που φέρνει άμεσα, είτε σε αυτά που θα φέρει τους επόμενους μήνες.
Την ίδια ώρα συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ (του ΚΚΕ) διαδήλωναν μπροστά από το κτίριο του υπουργείου Εργασίας, στην οδό Σταδίου και στην οδό Πειραιώς, καταγγέλλοντας «τον διάλογο απάτη που στήνεται για να συγκαλυφθούν τα νέα αντεργατικά προαποφασισμένα σχέδια στο Ασφαλιστικό» και δεν επέτρεψαν (!) στις άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες να εισέλθουν στο κτίριο.
Ο Περισσός ξεκαθάρισε ότι «δεν παίρνει μέρος σε σικέ παιχνίδια», όρισε ως χώρο διαλόγου τα εργοστάσια, τους χώρους δουλειάς, με συντονισμένη δράση των εργαζομένων κατά της κυβερνήσεως, της ΝΔ και των «εργατοπατέρων», ενώ ζήτησε ο διάλογος (στον οποίο δεν θα μετάσχει) να μεταδοθεί από τηλεοράσεως.
Την ίδια στιγμή ο Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως εμφανίστηκε στην τηλεόραση του Μega και επιτέθηκε με σφοδρότητα εναντίον του ΚΚΕ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι αυτά τα δύο κόμματα επί ΝΔ έκαναν μόνο μερικές συμβολικές καταλήψεις και απεργίες, ενώ επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ οι διαδηλώσεις σημείωσαν έξαρση.
Ο Θ. Πάγκαλος δεν σταμάτησε, όμως, μόνο στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις που έγιναν από τα δύο κόμματα της Αριστεράς επί ΝΔ, αλλά προχώρησε ένα βήμα περισσότερο χαρακτηρίζοντας το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ μη αριστερά κόμματα και λέγοντας ότι κοινός εχθρός τους είναι το ΠΑΣΟΚ:
«Μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ως μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Έτσι καταλαβαίνει ο κόσμος την Αριστερά σήμερα», είπε, και απευθυνόμενος προς το ΚΚΕ σημείωσε ότι «σταλινικού τύπου λογοκρισία και φίμωση δεν πρόκειται να επιτρέψω».
Πρόσθεσε, όμως, με νόημα:
«Δεν είμαι επαναστάτης. Το βράδυ τις ίδιες παντόφλες φοράμε και το ίδιο ματς βλέπουμε στην τηλεόραση».
Το ΚΚΕ επιμένει στην πολεμική του στάση έναντι της κυβερνήσεως, η οποία, από πλευράς της, χαρακτηρίζει αντιδραστική τη στάση του Περισσού και επιχειρεί να πει ότι το κόμμα τίθεται εκτός πλαισίου συντεταγμένων διαδικασιών, υπογραμμίζοντας ότι δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται σικέ παιχνίδι ο διάλογος με τους κοινωνικούς φορείς και ότι είναι φανερό ποιος είναι υπέρ της προόδου και ποιοι υπέρ της στασιμότητας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πως το ΚΚΕ βλέποντας πως μειώθηκαν τα ποσοστά του (έστω και λίγο) στις τελευταίες εκλογές αποφάσισε να ανεβάσει τους τόνους (κάνοντάς τους πολεμικούς) έναντι του ΠΑΣΟΚ, αν και κινδυνεύει να διολισθήσει σε αριστερίστικες λογικές, για τις οποίες κατηγορούσε άλλους στο παρελθόν.
Πως η Κυβέρνηση δύσκολα θα μπορέσει να συμμαζέψει την κατάσταση, καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει και συνεπώς είναι πιθανή μια κοινωνική έκρηξη, την οποία δεν θέλει να αφήσει να την εκμεταλλευθεί το ΚΚΕ και ως εκ τούτου το καταγγέλλει προκαταβολικά για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, με κίνδυνο βεβαίως (αν και δεν μοιάζει να το πολυενδιάφερει) να κατηγορηθεί για αντικομμουνισμό.
Το βέβαιο είναι πως η κατάσταση είναι επιβαρυμένη και δεν αποκλείεται να εκτραχυνθεί βοηθούσης και της οικονομικής (και κοινωνικής) κρίσεως.
