Η «βαρουφακίτις», μια εκδήλωση διαταραγμένης ασάφειας της προσωπικότητας, είναι κοινοβουλευτικό φαινόμενο. Αν και μας αιφνιδιάζει, άλλους ευχάριστα και άλλους όχι, θεωρείται μια υγιής εκδήλωση. Γιατί αποκαλύπτεται κοινοβουλευτικά, στο φως της δημοσιάς, και δεν παραμένει κρυφό. Στην κοινοβουλευτική προϊστορία μας είχε εμφανιστεί παλιά ως εθνοσωτήριος «δελαπατριδισμός». Αργότερα, με το βάθεμα και πλάτεμα της συμμετοχικής δημοκρατίας, εκδηλώθηκε ως λοιμική ψωνίτιδα. Σήμερα, ο χρηματοπιστωτικός αναλφαβητισμός μας (ποιος να το φανταζόταν!) ευνοεί την εξάπλωση της «βαρουφακίτιδας».
Η «βαρουφακίτις» προσεγγίζεται, συγκριτικά πιο εύκολα, αν έχεις την εύνοια της ζωής και έχεις γνωρίσει τη θετικότητα ενός Ζολώτα, το ολιγόλογο αλλά ουσιαστικό, ενός Παπαληγούρα και τη σεμνότητα, έως ντροπαλότητα, ενός Λάζαρη. Με πιο σύγχρονη ματιά ιδωμένη, η «βαρουφακίτις» έχει τρία χαρακτηριστικά συμπτώματα, θα τα έχετε προσέξει οπωσδήποτε!
Το πρώτο εμφανίζεται πάντα το πρωί, πρωί-πρωί, με το πρώτο ταυτοποιητικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Τότε, τα βαριά προβλήματα βρίσκουν τη λύση τους. «Ουάου! Είναι απλό!», «Είναι πολύ απλό!», «It’s very simple!», όπως υπογραμμίζει και ο υπότιτλος στο γυαλί. Και, όταν επί τρεις μήνες, το ακούς συνέχεια, συχνά-πυκνά, αναρωτιέσαι στην αρχή σαν…χάνος: «Μα…τόσο απλό; Ακόμα και μια τουρίστρια με κάμερα μπορεί να μαζέψει τον ΦΠΑ;».
Το δεύτερο σύμπτωμα και πιο επικίνδυνο για τις συνέπειές του φανερώνει την εναγώνια ανασφάλεια του εξυπνάκια που θέλει να αναγνωριστεί σαν έξυπνος. Και να ξεχωρίσει γι’ αυτό. Αυτό, φυσικά, χρειάζεται ομίλους, ομότιτλων και ομόβαθμων. Η…διάγνωση μπορεί να στοιχειοθετηθεί με ένα αυτοαναφορικό παράδειγμα. Μπορώ να σας προτείνω «έξυπνες λύσεις» για το χρέος, «έξυπνες λύσεις» για τα ομόλογα, «έξυπνες λύσεις» για τη διαπραγμάτευση, «clever solutions» πάντα, όπως μεταφράζονται στη μητρική μας γλώσσα…Όσο πιο συχνά το λέω, τόσο πιο όμορφα νιώθω…Την αντίδραση του αναγνώστη την φαντάζομαι: «Άϊ σιχτίρι! Αλλού αυτά!».
Το τρίτο και καταλυτικό, ίσως και τελειωτικό, είναι η επιβεβαίωση της παλίνδρομης ασάφειας, γνώρισμα κι αυτό της κολλητικής, της μεταδοτικής «βαρουφακίτιδας». Είναι η επιβεβαίωση που έρχεται από ομότεχνο και ομοιοπαθή, φυσικά. Όταν λ.χ. κατορθώσεις και καταλάβεις από όσα λέει η κυρία Τζάκρη, ότι πας καλά, τότε, εκείνη την σπάνια στιγμή, μπορείς να συμπεράνεις ότι με τη «Θεωρία Παιγνίων» μπορείς να παίξεις και «εν ου παικτοίς»…Αλίμονό μας!
Έτσι, για να γαληνέψει λίγο η αλαζονεία μου και για να ημερέψει κατά τι και ο ναρκισσισμός του δημοσιογραφιά, ο…ατίθασος, κόπιασα λιγάκι και σας εκθέτω την τελευταία, για σήμερα, εκδήλωση της «βαρουφακίτιδας» που με ταλανίζει.
Ακολουθεί, λοιπόν, ένα ερωτηματολόγιο, κάτι σαν test, με αντιστοίχιση σε τρεις εποχές και στην χρηματοπιστωτική μας έγνοια (ή άγνοια!).
Α)Έστω ότι έχετε 100 ευρώ, σε λογαριασμό με επιτόκιο 3%. Ύστερα από 5 χρόνια πόσα θα έχετε;
1) περισσότερα από 103. 2)Ακριβώς 103. 3)Λιγότερα από 103.
[Δεκαετίες ’50, ’60, ’70, τότε που γράφαμε εκθέσεις για την «ημέρα της αποταμίευσης»]
Β)Έστω ότι το επιτόκιο ταμιευτηρίου είναι 20% και ο πληθωρισμός 30%. Μετά από ένα χρόνο, με τα χρήματα του λογαριασμού, μπορείτε να αγοράσετε:
1)Περισσότερα. 2)Τα ίδια. 3)Πιο λίγα.
[Εποχές των ραντιέρηδων, των repos, της ‘Σοφοκλέους’ κλπ]
Γ) Αν καταφύγουμε στη δραχμή, ένα ευρώ θα αντιστοιχεί:
1)Σε όσες δραχμές αντιστοιχούσε στην αρχή, δηλαδή σε 341,5 δραχμές. 2) Σε 1.000 δραχμές. 3)Σε ένα εισιτήριο, χωρίς επιστροφή, με ελικόπτερο για τη... Βενεζουέλα.
[Εποχές που μας προτείνουν όσοι έχουν υποστεί ανήκεστο βλάβη από την ιδεοληψία τους και την αθεράπευτη «βαρουφακίτιδά» τους].
Πιθανολογώντας τις απαντήσεις στις εναλλακτικές ερωτήσεις, μπορεί κανείς να βγάλει τα συμπεράσματά του για τον βαθμό της έγνοιας, ή άγνοιας, που είναι διαθέσιμος και πρόσφορος για τα οικονομικά μας. Η επιλογή ΔΞ/ΔΑ (Δεν ξέρω/Δεν απαντώ) που συνηθίζεται σε παρόμοια test δεν προβλέφθηκε γιατί ο νεοέλλην ξέρει «τα πάντα όλα»…
Ξαναδιαβάζω το κείμενο, μέχρι εδώ, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ακούω τη φωνή μου: «Ουάου! Τα κατάφερες! Τον χρηματοπιστωτικό αναλφαβητισμό σου τον έκαμες σχόλιο. Υπόσχεση, μια άλλη φορά, να γράψεις για τους ‘Μπι-Τζις’(όχι του Τραβόλτα…), το Athens-Group, τον ESM, το EFSF, την ECCL, το QE του Γιούγκερ, πριν συνέλθει το Euro-Working Group, ώστε να βοηθηθεί το κρίσιμο Euro-Group.
Όλα αυτά με δυο προϋποθέσεις. Να μη προλάβει και χειριστεί τον ELA η κ. Ραχήλ Μακρή και να μη διατυπώσει χρησμό κοπανιστό ο «παππούς-Αλέκος», όπως αυτόν που είπε για τον ‘αέρα’ που χρωστάμε…
Είναι ώρα να ξαμοληθούμε στην εξοχή, να μαζέψουμε λούλουδα για το στεφάνι, με μια ευχή: Μετά το τριήμερο να είναι ελαφρύτερο μόνο το κέφι μας!...
xatzis@hotmail.com
