Του κ. Χρήστου Ν. Μπέλτσιου, αντιπροέδρου της Ν.Ε. Λάρισας του ΛΑΟΣ - πολιτευτή (beltsiosx@gmail.com)
Από τις αρχές του 20ού αιώνα η παγκόσμια οικονομική και πολιτική εξέλιξη ενισχύει αυτή τη δογματική θέση. Μόνο το κράτος μπορεί να διαλύσει τις δογματικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Αυτό που ονομάζεται κρίση (όπως συμβαίνει στις ημέρες μας), δεν μπορεί να αποφασισθεί παρά από το κράτος και μέσα από το κράτος . Έρχομαι στην αυγή του ιμπεριαλισμού, όπου μερικοί κήρυσσαν ότι «Το κράτος οφείλει να εργάζεται για την αχρήστευσή του και να προπαρασκευάζει την παραίτησή του»; Επίσης μερικοί στο δεύτερο μισό του τελευταίου αιώνα διαβεβαίωναν ότι το κράτος πρέπει να προφυλάσσεται από την πολλή διακυβέρνηση. Ακόμη ο Άγγλος «Μπένθαμ», έγραψε ότι η βιομηχανία δεν θα έπρεπε να ζητάει από το κράτος τίποτα άλλο εκτός από την ειρήνη, ο Γερμανός «Ούμπολτ» θεωρούσε ως καλύτερο κράτος το «οκνηρό». Είναι αλήθεια ότι η δεύτερη γενεά των φιλελευθεριστών οικονομολόγων ήταν λιγότερο εξτρεμιστική από την πρώτη και άνοιξε την πόρτα – αν και ήρεμα για τις κρατικές παρεμβάσεις στο οικονομικό πεδίο (όπως γίνεται στις μέρες μας).
Εάν φιλελευθερισμός σημαίνει άτομο, πρέπει να βρούμε ένα πολίτευμα που να σημαίνει κράτος. Ίσως να είναι μοναδικό πολίτευμα και πρωτότυπη δημιουργία. Δεν θα είναι αντιδραστικό αλλά επαναστατικό, με την έννοια ότι θα προωθεί τη λύση ορισμένων διεθνών προβλημάτων, με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που είναι πάντοτε πιο πολυάριθμες και πιο ισχυρές, και από την εργατική και από την εργοδοτική πλευρά, ταυτόχρονα με τις συγκρούσεις και τις συνεννοήσεις τους. Στο ηθικό πεδίο με την ανάγκη της τάξης, της πειθαρχίας, της υπακοής σε ηθικούς κανόνες της πατρίδας. Το σωστό πολίτευμα θέλει το κράτος να είναι ισχυρό, οργανωμένο και να βασίζεται ταυτόχρονα σε ευρεία λαϊκή βάση (όχι σαν τη σημερινή ψεύτικη δημοκρατία). Το κράτος πρέπει να συμμετέχει στο οικονομικό πεδίο και με τους συντεχνιακούς, κοινωνικούς και παιδαγωγικούς θεσμούς που έχει δημιουργήσει, η γνώμη του κράτους θα πρέπει να φθάνει έως τις ακρότατες διακλαδώσεις της χώρας και να κυκλοφορεί πλαισιωμένη στους σχετικούς οργανισμούς τους, σε όλες τις πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές δυνάμεις του Έθνους. Το κράτος πρέπει να βασίζεται σε εκατομμύρια ατόμων που να το αναγνωρίζουν, να το αισθάνονται, και να είναι έτοιμοι να το υπηρετήσουν, που δεν θα είναι σαν το τυραννικό κράτος του «ασθενή» όπως σήμερα.
Το άτομο στο πραγματικό κράτος δεν είναι καταργημένο, αλλά πολλαπλασιασμένο, όπως ακριβώς και στο σύνταγμα ο στρατιώτης δεν μικραίνει αλλά πολλαπλασιάζεται με τον αριθμό των συναδέρφων του. Το πραγματικό κράτος οργανώνει το Έθνος, αλλά αφήνει ωστόσο στα άτομα ένα επαρκές περιθώριο. ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ τις άχρηστες ή βλαβερές ελευθερίες, αλλά ΔΙΑΤΗΡΕΙ τις ουσιώδεις ελευθερίες. Σ΄ αυτό το πεδίο το κράτος μόνον είναι δικαστής κι όχι το άτομο. Άρα, φιλοσοφικά μπορούμε να πούμε ότι το κράτος πρέπει να έχει μία δομή η οποία να ανταποκρίνεται στα ενδεχόμενα χώρου και χρόνου, αλλά να έχει ταυτόχρονα ιδεολογικό περιεχόμενο που να το ανεβάζει στη σειρά της ανώτερης αλήθειας μέσα στην ιστορία της σκέψης. Πράγματι, για το σωστό πολίτευμα, όλα είναι μέσα στο κράτος και τίποτα το ανθρώπινο, ούτε το πνευματικό υπάρχει κι ούτε έχει αξία έξω από το κράτος. Με την έννοια αυτή πρέπει να στηριχθούμε σε μια ιδεολογία ολοκληρωτική που θα είναι σύνθεση κι ενότητα κάθε αξίας- να ερμηνεύει- να αναπτύσσει και να δεσπόζει όλη τη ζωή του λαού.
