Η μεγάλη, σε σχέση με την Ε.Ε., ανάπτυξη του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια συμβάδισε με σχετική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων μέσα από συνεχείς απορυθμίσεις των εργασιακών σχέσεων και περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν, ό,τι επιτυγχάνονταν από την αύξηση του ΑΕΠ για την εθνική οικονομία να χάνεται για τους εργαζομένους, μέσα από τη συρρίκνωση των εισοδημάτων και δικαιωμάτων τους. Η μερική απασχόληση για παράδειγμα, που δεν είναι καθόλου μερική στη δουλειά, κατάφερε να μειώσει μέχρι και 50% την αμοιβή των εργαζομένων για το ίδιο προϊόν. Ό,τι ξεφεύγει από τις γλίσχρες συλλογικές συμβάσεις, μαζεύεται με την εκτόξευση των τιμών. Με τις αυξήσεις των τιμών οι ελάχιστες αυξήσεις – τότε – της δίχρονης ΕΓΣΣΕ που πανηγυρίστηκαν από τους κεντρικοεπιτροπάριους του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που κυριαρχούν στη ΓΣΕΕ, φυσικά εξανεμίστηκαν μόλις δύο μήνες μετά την υπογραφή της. Η καταλήστευση των μικρομεσαίων γίνεται μέσω των μηχανισμών της αγοράς.
Όσο το ΑΕΠ αυξάνεται, τόσο η συγκέντρωση της αγοράς και του κεφαλαίου εντείνεται με στόχο να μην καρπωθούν οι μικρομεσαίοι τίποτα από το νέο ΑΕΠ. Μέσα από ανατροπές του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας της αγοράς, τις ατελείωτες «απελευθερώσεις» της, την αύξηση των φόρων τους με ταυτόχρονη μείωση των συντελεστών φορολογίας των Α.Ε., την αύξηση των τιμών χονδρικής και των πρώτων υλών κ.λπ. καταφέρνουν να ιδιοποιούνται το προϊόν της ανάπτυξης. Η πτώση του τζίρου για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι πλέον συνώνυμο της αντίστοιχης αύξησης τζίρου και κερδών για τα μονοπώλια της αγοράς. Η κρίση στον αγροτικό τομέα φυσικά είναι γνωστή από χρόνια. Απλά τώρα με την κρίση των τιμών και την ταυτόχρονη διάσπαση του αγροτικού κινήματος παρουσιάστηκε πολύ οξυμένο το ταξικό φαινόμενο της αναδιανομής του παραγόμενου αγροτικού πλούτου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα απίστευτα κέρδη των μεσαζόντων από τις διαφορές τιμών μεταξύ του αγρότη και του κτηνοτρόφου με αυτές της λιανικής που είναι μέχρι και τετραπλάσιες! Ο παρασιτισμός του συστήματος στο απόγειό του! Στην άλλη πλευρά όμως στήνουν πάρτι κερδών. Την ώρα που εργαζόμενοι, αγρότες, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι κ.ά. στενάζουν κάτω από το βάρος σωρείας προβλημάτων επιβίωσης, την ώρα που το 20% και πλέον του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, τη στιγμή που οι τιμές αυξάνουν και τα εισοδήματα πέφτουν, μια μικρή ομάδα επιχειρήσεων, αυτή των εισηγμένων Α.Ε. στο Χρηματιστήριο, γνωρίζει κέρδη ρεκόρ! Σύμφωνα με τα στοιχεία της Πήγασος ΑΧΕΠΕΥ τα κέρδη χρήσης 2007 ανήλθαν σε 11,32 δισ. ευρώ παρουσιάζοντας αύξηση της τάξης 39%! Η δε ειδική ομάδα των κερδοφόρων «FTSE Small Cap. 80» έχει αύξηση κερδών 726,9%! Ομοίως τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 39%. Σήμερα, αυτά τα στοιχεία, έχουν μεγαλύτερη αυξητική τάση. Είναι φανερό ότι η κρίση δεν προκαλείται από την οπισθοδρόμηση και συρρίκνωση της οικονομίας αλλά από την ταξική κατανομή του νέου πλούτου που παράγεται.
Με το ΑΕΠ να κινείται στο 3,5% - 4% τα τελευταία χρόνια δεν δικαιολογείται γενική κρίση. Έτσι, εξαιτίας του καπιταλιστικού συστήματος και της σημαντικής υποχώρησης της αντίστασης της εργατικής τάξης από τη μια έχουμε συσσώρευση πλούτου και από την άλλη συσσώρευση φτώχειας. Αυτή είναι η ουσία της σημερινής κρίσης.
Ωστόσο η όξυνση των οικονομικών αντιθέσεων δεν θα αργήσει να μετατραπεί ξανά σε οξυμένες ταξικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Είναι εκτός πραγματικότητας όσοι νομίζουν ότι εκείνες οι εξεγέρσεις σε 37 χώρες κατά της ακρίβειας και της πείνας – σήμερα η κατάσταση μάλλον χειροτέρεψε – είναι παροδικό φαινόμενο, αφορά «άλλους» που θα κοπάσει με λίγα δολάρια βοήθεια για τρόφιμα. Η κρίση ήδη έχει μεταφερθεί και στις ανεπτυγμένες χώρες. Και ας μην υποτιμάται διόλου η ταξική πάλη – υποστηρίζοντας κάποιοι – ότι ανήκει στο παρελθόν και δεν έχει μέλλον. Το πρόβλημα είναι η πολιτική συνειδητοποίηση των αντιθέσεων αυτών από το λαό και η έκφρασή τους με ανυποχώρητους πολιτικούς αγώνες. Αρκεί, μια σπίθα για να ξεσπάσει, και να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν έγιναν χρόνια. Η εργατική τάξη εγκλωβισμένη σε ηγεσίες που μετέχουν άμεσα στο παιχνίδι του δικομματισμού και της εισαγωγής του νεοφιλελευθερισμού, με τις διάφορες μορφές του, αυτό που πρέπει είναι να δώσει τη μάχη της δικής της χειραφέτησης από τις πολιτικές του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του και ταυτόχρονα να δώσει και την πραγματική ταξική της μάχη. Δυστυχώς έτσι όπως έχει εγκλωβιστεί και με συνεχές σφυροκόπημα από τα ελεγχόμενα από το κεφάλαιο Μ.Μ.Ε., η αντίφαση ανάμεσα στα πραγματικά της συμφέροντα και την πολιτική της προτίμηση στο δικομματισμό παραμένει ακόμα πολύ ισχυρή. Παρόλα αυτά η εργατική τάξη από τη φύση της μπορεί γρήγορα να υπερβεί τις αντιφάσεις της όταν η κρίση χτυπά την πόρτα της. Αυτό που αποτελεί γρίφο είναι η στάση των μεσαίων στρωμάτων και ιδίως των παραδοσιακών, αυτών που ονομάζουμε επαγγελματίες, βιοτέχνες (μικρο)εμπόρους. Η ιστορία έχει να μας δείξει μια κίνηση εκκρεμές στην πολιτική τους τοποθέτηση όπως τουλάχιστον εκφραζόταν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα αρνούνται την προσκόλληση στην εξουσία, παρουσιάζουν έντονη επαναστατικότητα, συμμετέχουν στην εξέγερση του Γουδή ενώ στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στην πολιτική Βενιζέλου. Γι’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, δηλαδή, της χειραφέτησης της εργατικής τάξης, το γρίφο των μεσαίων στρωμάτων και για τις εσωτερικές αντιφάσειςς του κεφαλαίου, θα επανέλθουμε πολύ σύντομα.
