Το ισχύον Σύνταγμα της χώρας μας, το ψήφισε η Ε’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων και ετέθη σε ισχύ, στις 16-11-1975. Έκτοτε αναθεωρήθηκε τρεις φορές, το 1986, το 2001 και το 2008. Παρά τούτα, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ισχύ άρθρα και διατάξεις, που δημιουργούν δυσλειτουργίες, τροφοδοτούν και αναπαράγουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τη λεγόμενη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος (ατιμωρησία – ασυλία – αδιαφάνεια – ρουσφετολογία κ.λπ.).
Θα αναφερθώ δειγματοληπτικά σε ορισμένα άρθρα του, για να καταδείξω και να αναδείξω συγχρόνως, την ανάγκη της άμεσης αναθεώρησής του, προκειμένου να αρθούν ορισμένες ασάφειες και να καταστεί έτσι, στη συνέχεια, περισσότερο λειτουργικό και αποτελεσματικό.
- Άρθρο 51. Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους, ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους. Αυτή η διάταξη πρέπει να αναδιατυπωθεί έτσι ώστε να ορίζεται κατά απόλυτο τρόπο ο ακριβής αριθμός των βουλευτών. Έχει πλέον ωριμάσει στην κοινή γνώμη ότι, διακόσιοι βουλευτές είναι αρκετοί για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και αυτός ο αριθμός, πρέπει να αποτυπωθεί και στο Σύνταγμά μας.
- Άρθρο 61. Χρειάζεται να επαναδιατυπωθεί, ώστε να ξεκαθαρίζει με απόλυτη σαφήνεια, τα της ασυλίας των βουλευτών. Η σημερινή κατάσταση, που επιτρέπει το ακαταδίωκτο των βουλευτών, ακόμα και στην αυτόφωρο διάπραξη κακουργηματικών πράξεων, χωρίς την άδεια της Βουλής, δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο, γιατί προσβάλλει το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
- Άρθρο 86. Στην κυριολεξία απαλλάσσει από την όποια ποινική ευθύνη, κάποιου υπουργού, όταν η Βουλή μπορεί να ασκήσει τη δίωξή του, μόνο μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου, που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος, διαφορετικά επέρχεται παραγραφή του. Απόρροια αυτού του άρθρου είναι ότι για όλα τα αδικήματα, που τυχόν έχουν διαπράξει, οι κατά καιρούς υπουργοί, για τις όποιες πράξεις τους έχουν συσταθεί έξι εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές της Βουλής, έχουν ήδη προ πολλού παραγραφεί και αυτό το γνωρίζει ακόμα και η κουτσή Μαρία αυτής της χώρας. Και όμως η χώρα μας, είναι και θα είναι για πολύ χρόνο ακόμη όμηρος αυτών των καθ’ όλα άχρηστων εξεταστικών επιτροπών.
Στο Σύνταγμά μας υπάρχουν άρθρα, που ρυθμίζουν τις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών και οι αγωγές κακοδικίες κατά δικαστικών λειτουργών, να δικάζονται από ειδικό δικαστήριο (Μισθοδικείο άρθρα 88 και 99). Νομίζω και τα δύο αυτά άρθρα, είναι περιττά και δεν χρειάζονται. Όλα αυτά μπορούν να ρυθμίζονται με απλούς νόμους της Βουλής ή με προεδρικά διατάγματα.
Απ’ αυτά και μόνο τα παραδείγματα, προκύπτει πιστεύω αδήριτη ανάγκη, όπως η επόμενη Βουλή, πρέπει να είναι Αναθεωρητική, ώστε όχι μόνο αυτά τα άρθρα, αλλά και άλλα όπως, οι αμοιβές των βουλευτών να αποδεσμευθούν από αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου, τα οποία δημιουργούν, ασάφειες και παρενέργειες, στην εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, να αναθεωρηθούν κατά τέτοιο τρόπο, που να αποκλείουν παντελώς την ύπαρξη χαραμάδων και ρωγμών, που να επιτρέπουν, την ασυλία και την ατιμωρησία, σε όσους ασχολούνται με τα κοινά και ιδιαίτερα σε αυτούς, που διαχειρίζονται τον πλούτο του ελληνικού λαού. Είναι ανάγκη και αυτό επιτάσσει το συμφέρον του έθνους. Να μπει επιτέλους τέρμα στην ασυλία και στην ατιμωρησία όλων, των ανευθυνοϋπευθύνων αυτού του τόπου.
Τέλος για την προστασία της τιμής των πολιτικών μας, επιβάλλεται η ψήφιση ενός νέου νόμου, ανεξάρτητα της πορείας των εν εξελίξει ευρισκομένων εξεταστικών επιτροπών της Βουλής για το «πόθεν έσχες» αυτών, ώστε όλοι όσοι από το 1981 μέχρι σήμερα διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί ή για οποιανδήποτε ιδιότητα υπηρέτησαν σε κυβερνητικές θέσεις Γενικών γραμματέων και προέδρων ΔΕΚΟ – Δημοσίων Οργανισμών κ.λπ. να υποχρεωθούν να υποβάλουν από μηδενική βάση πλέον έκτακτο «Πόθεν έσχες» όχι μόνον για τους εαυτούς τους, αλλά και για τους συγγενείς του πρώτου βαθμού. Ο έλεγχος αυτών του «Πόθεν έσχες» να μη γίνει από τη Βουλή, αλλά από το Ελεγκτικό Συνέδριο, σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών.
Πιστεύω ότι με αυτή την κίνηση της κυβέρνησης, σίγουρα θα υπάρξει κάποιο είδος εκτόνωσης και διαφυγής από την μπόχα, που καθημερινά, δηλητηριάζει και σκεπάζει την πολιτική ζωή του τόπου. Ο λαός μας είναι δικαιολογημένα οργισμένος και αγανακτισμένος και περιμένει να πληροφορηθεί, εάν η πολιτική εξακολουθεί να είναι μέσον να πλουτίζουν ορισμένοι ή και ακόμα να θησαυρίζουν, όσοι κατ’ επάγγελμα πλέον, ασχολούνται με αυτήν, οι περισσότεροι δε κληρονομικώ δικαίω.
