Πλησιάζοντας στο τέλος και της φετινής σχολικής - διδακτικής περιόδου, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφραστούμε δημόσια γράφοντας δύο λόγια, βγαλμένα από τα βάθη της ψυχής μας, για τη Δ/νση και τους καθηγητές του Λυκείου μας. Επίσης να εκθέσουμε κάποιους προβληματισμούς μας, μέσα από την επισήμανση θεμάτων που άπτονται της παιδείας.
Έχοντας υπόψη τη λαϊκή ρήση του θυμόσοφου λαού μας «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», λέμε ότι:
Τους ευχαριστούμε και τους τιμούμε, όχι μόνο για το διδακτικό και το παιδαγωγικό τους έργο, αλλά και τις όμορφες στιγμές που χαρίζουν σε μας και τα παιδιά μας, με την τακτική διοργάνωση διάφορων σχολικών εκδηλώσεων, παραστάσεων και εκδρομών. Όμορφες στιγμές που, συνάμα, είναι και διδακτικές και παιδαγωγικές και πολιτιστικές και ψυχαγωγικές. Στιγμές που κάνουν περήφανους εμάς τους γονείς και μας δίνουν ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον.
Αγκαλιάζουμε και ασπαζόμαστε τις προσπάθειές τους και πορευόμαστε μαζί τους στον καθημερινό δύσκολο αγώνα τους, υπενθυμίζοντάς τους, ταυτόχρονα, πως στο μεγαλείο της εφηβικής ηλικίας και αθωότητας βρίσκουμε αποκούμπι και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.
Αναγνωρίζουμε τη δυσκολία του έργου τους, κατανοούμε και συμμεριζόμαστε τους φόβους και τις αγωνίες τους , αγωνιούμε και συμπάσχουμε μαζί τους στη δύσβατη διαδρομή του θεάρεστου έργου τους.
Γινόμαστε κοινωνοί των όποιων προβλημάτων τους και συστρατευόμαστε για την καλύτερη αντιμετώπιση και επίλυσή τους.
Ακόμη, αντιλαμβανόμαστε πως η υποχρηματοδότηση συντελεί στην απαξίωση και υποβάθμιση του Δημόσιου σχολείου, καθώς επίσης, και στην κατάργηση του θετικότατου μέτρου της ενισχυτικής διδασκαλίας, και δεν συντελεί σ` αυτή ο παράγοντας εκπαιδευτικός.
Επίσης επεξεργαζόμαστε και αναλύουμε τις, κατά καιρούς, απαξιωτικές βολές και συστηματικές λοιδορίες προς τους εκπαιδευτικούς, που πηγάζουν από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ή και από απλούς ανυποψίαστους, παρασυρόμενους και αφελείς πολίτες, για μετάθεση ευθυνών. Η διαπόμπευση και η χειραγώγηση που κάποιες φορές επιχειρούνται, άλλους σκοπούς εξυπηρετούν. Μάρτυρες του ίδιου έργου της σπίλωσης των εκπαιδευτικών, για να προωθηθούν μικροπολιτικές διατάξεις, έχουμε γίνει πολλές φορές.
Ολοκληρώνοντας λέμε πως εμείς οι γονείς, όπως όλοι, επιθυμούμε όσο το δυνατόν καλύτερη παιδεία για τα παιδιά μας. Στέλνουμε το μήνυμά μας, μέσα από αυτές τις γραμμές, προς κάθε κατεύθυνση, πως με ημίμετρα των εκάστοτε ασκούντων την εξουσία δε θα έχουμε στη χώρα μας ποτέ τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Απλά, η χρεοκοπία της παιδείας θα συνεχίσει την κατηφόρα της.
Δεν θέλουμε επαίτες εκπαιδευτικούς, με επαίτες εκπαιδευτικούς δεν ανεβαίνει το επίπεδο της δημόσιας παιδείας. Ούτε, όμως, και τη δημιουργία «πένητων» γονέων, εξιλαστήριων θυμάτων στο όνομα της κρίσης, γιατί οι παρενέργειες θα είναι πολλές, ειδικά στο σκέλος που αφορά στο μέλλον των σπουδών και της αποκατάστασης των παιδιών μας, και δεν θα ‘χουν αρχή και τέλος.
Επισημαίνουμε πως με ανύπαρκτες υλικοτεχνικές υποδομές πάρκινγκ παιδιών (έκφραση προηγούμενου πρωθυπουργού) θα γίνουν και τα ολοήμερα γυμνάσια που εξαγγέλλονται. (Πολλοί φοβόμαστε τη γκετοποίηση των μαθητών, την οποία απευχόμαστε).
Εκφράζουμε τις αντιρρήσεις μας για αύξηση του μέσου όρου των μαθητών κατά τμήμα. Με τόσους αλλοδαπούς μετανάστες επίπεδο ικανοποιητικό είναι δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να δούμε. Αντίθετα, μόνο αύξηση των φροντιστηριακών ωρών και στροφή στην ιδιωτική εκπαίδευση θα δούμε. Αλήθεια, αυτή πού οδηγείται;
Διαφωνούμε με το ανελέητο ράβε - ξήλωνε όλων των ασκησάντων και ασκούντων εξουσία στο υπουργείο Παιδείας. Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει μια καινούρια αρχή με την ανάδειξη μιας διακομματικής επιτροπής παιδείας, με ένα υπερκομματικό υπουργείο Παιδείας, για να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, δίχως οπισθογυρίσματα. (Τι γνώμη, άραγε, σχηματίζουμε με την κατάργηση της βάσης του 10; Αναβαθμίζεται η παιδεία; Θα στραφούν οι «έχοντες και κατέχοντες» στα χαμηλόβαθμα τμήματα;).
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε πως η μαγική συνταγή επίλυσης κάποιων προβλημάτων της παιδείας βρίσκεται στο νέο μοντέλο του πίνακα, του διαδραστικού πίνακα. Θα συμβάλλει κι αυτός στην εκπαίδευση των παιδιών, όπως κι όλα τα άλλα εποπτικά μέσα, δεν αποτελεί όμως και πανάκεια. Από την άλλη, ίσως συνεισφέρει ικανοποιητικά στις τσέπες κάποιων επιτήδειων. Αρκετές προίκες όμως πλήρωσε ο λαός – φτάνει πια. (Δεν φταίμε εμείς που γίναμε καχύποπτοι, φταίει το θάψιμο της διαφάνειας. Πώς μπορούμε να πιστέψουμε τις καλές προθέσεις, όταν καθημερινά βλέπουμε να πέφτουν μάσκες).
Κλείνοντας, αναφέρουμε, για όλους τους εκπαιδευτικούς και συνάμα την κυρία υπουργό παιδείας και όλους τους πολιτικούς, που ρητορεύουν, τα λόγια ενός εκ των πατέρων της εκκλησίας μας, του Γρηγορίου του Θεολόγου, για να μας συντροφεύουν στους δύσκολους και πονηρούς καιρούς που ζούμε: «Μη θέλεις να με πείσεις με τα λόγια, αλλά με τα έργα. Μισώ τη διδασκαλία που είναι αντίθετη με τον τρόπο ζωής».
* Ο κ. Αθανάσιος Γκρόζος
είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων
και Κηδεμόνων του Λυκείου Αμπελώνα
