Είπαμε και άλλη φορά ότι ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος έχει τα συνειδησιακά του προβλήματα, με τα διάφορα μέτρα που επιβάλλονται στους ατυχείς πολίτες της χώρας και προσπαθούσε από του βήματος της Βουλής να του τα λύσει ο πρόεδρος Τσίπρας, σε ρόλο Φρόιντ, Γιουνγκ και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του. Αν και, με το χάλι που έχει το κόμμα του, το οποίο μετατρέπεται συστηματικά σε «απόκομμα» μάλλον να αυτοψυχαναλυθεί πρέπει. Αλλά...
...Αλλά για να επιστρέψουμε στον υπουργό Εργασίας, είναι μόνο συνειδησιακά τα προβλήματα που έχει ή μήπως είναι κι άλλα; Μήπως επί παραδείγματι έχει και προβλήματα αντίληψης ο άνθρωπος. Όχι γιατί από τη φύση του είναι «ελαττωματικός», αλλά γιατί, ενδεχομένως λόγω της πίεσης, είναι απρόσεκτος ή δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει. Διότι αλλιώς δεν εξηγείται. Δεν μπορεί αυτός και η Τρόικα να το πηγαίνουν από παρανόηση σε παρανόηση. Άλλα να λέει ο ένας, άλλα να καταλαβαίνει ο άλλος. Φαντάζομαι ότι αν είναι θέμα ξένης γλώσσας μεσολαβεί κάποιος μεταφραστής, ο οποίος το λύνει το θεματάκι. Εκτός πια... εκτός πια κι αν συμβαίνει, εκ συστήματος, αυτό που λέει η Αλέκα Παπαρήγα. Ότι εδώ οι δικοί μας μεγιστοποιούν τα πράγματα, τα παρουσιάζουν τρισχειρότερα, στο πλαίσιο συγκεκριμένης τακτικής, για να έλθουν μετά και να πουν: «λάθος, δεν καταλάβαμε καλά. Δεν είναι έτσι που σας τα ’παμε τα μέτρα, είναι καλύτερα».
Προ ημερών πάλι είχε... παρεξηγήσει ο κ. Λοβέρδος, πάλι βγήκαν οι της Τρόικα, την ώρα που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι «παζαρεύει» και είπαν «όχι εμείς δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι έχει ήδη υπογραφεί στο μνημόνιο».
Τώρα πάλι τα ίδια με τις συντάξεις. Έχουμε που συζητάμε μια βδομάδα ότι οι συντάξεις θα κοπούν στο μισό, θα είναι δηλαδή συντάξεις της απόλυτης ξεφτίλας, διασπείρεται ανησυχία και πανικός στον κόσμο, στο επίκεντρο βρίσκεται και πάλι ο υπουργός Εργασίας και... Και βγαίνουν οι Βρυξέλλες και λένε: «εμείς δεν ζητήσαμε να κοπούν οι συντάξεις στο μισό. Καταλάβατε λάθος». Και, το υπουργείο Εργασίας μας λέει ότι «έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δόθηκε». Ή μάλλον δόθηκε, αλλά γιατί να δημιουργηθεί όλο αυτό το κλίμα περί μείωσης του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξεων στο 48%. Εμείς τώρα τι πρέπει να υποθέσουμε; Ή ότι αυτοί που ασχολούνται με το θέμα δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα, όταν θυμούνται χαίρονται και ό,τι μπορούν καταλαβαίνουν ή ότι ενεργούν βάσει σχεδίου: μας «σερβίρουν» το εντελώς χειρότερο σενάριο, παθαίνουμε έμφραγμα, και όταν έρχεται το καλύτερο (πετσοκομμένο μεν αλλά καλύτερο από το πλέον απελπιστικό), ανακουφιζόμαστε και το καλοδεχόμαστε. Μου θυμίζει η όλη τακτική εκείνο το ανέκδοτο που πάει κάποιος στη μάνα του και της λέει «μάνα είμαι γκέι κι έχω δεσμό με έναν μαύρο». Και η μάνα απαντάει, απ’ το ένα ξάφνιασμα στο άλλο: «να ’ταν τουλάχιστον λευκός»!
Τέτοιο παιχνίδι μας παίζουν και μας; Είναι και ν’ απορεί και ν’ αναρωτιέται κανείς. Γιατί αν δεν μας δουλεύουν, τότε υπάρχει σοβαρό και επαναλαμβανόμενο πρόβλημα αντίληψης από αυτούς που καλούνται να διαχειριστούν όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, από τα οποία έτσι κι αλλιώς χαμένοι βγαίνουμε. Αλλά εδώ που έχουμε φτάσει, έτσι κι αλλιώς το παζάρι δεν έχει να κάνει με κέρδος, έχει να κάνει με το «πόσο θα χάσουμε». Δεν μπορεί λοιπόν ο καθείς από... παρεξήγηση να παίζει με τα νεύρα μας, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι τσατάλια.
Εδώ ακόμη και η Ουγγαρία μάς κάνει πλάκα. Δεν έχουμε τα χάλια της Ελλάδας και δεν θα χρεοκοπήσουμε, λένε οι Ούγγροι. Έχουμε όσο «δούλεμα» μας χρειάζεται απ’ έξω. Δεν χρειάζεται να δουλευόμαστε και μεταξύ μας και να παρουσιάζει ο υπουργός Εργασίας ως «θετική εξέλιξη» - δηλαδή... κατόρθωμα - το γεγονός ότι ο Όλι Ρεν δήλωσε απερίφραστα ότι «πουθενά στο μνημόνιο δεν αναφέρεται ότι οι συντάξεις πρέπει να κοπούν στο μισό». Ποιο είναι το... κατόρθωμα; Ότι κατάλαβε η ηγεσία του υπουργείου τι ακριβώς λέει το μνημόνιο;
Ας είναι λιγάκι πιο προσεκτικοί, τέλος πάντων, να μην πανικοβάλουν κι άλλο τον κοσμάκη. Είναι το λιγότερο που έχουν υποχρέωση να κάνουν.
