Ακόμη και η ιστορική φράση του Γέρου της Δημοκρατίας που αναφέρονταν σε «αριθμούς που ευημερούν και ανθρώπους που πένονται», σήμερα έχει σχετική αξία.
Σήμερα πένονται αριθμοί και άνθρωποι.
Ουδείς βέβαια αμφισβητεί, ότι το φθινόπωρο του 2009 που παρέδωσε την εξουσία η ΝΔ, η εικόνα παρέπεμπε ευθέως στο «Φθινόπωρο του Πατριάρχη» του Gabriel Garcia Marquez. Σε μία εικόνα δηλαδή τέλματος, σήψης, παρακμής και αποσύνθεσης.
Αλλά και τα μέτρα που πήρε στη συνέχεια η σημερινή κυβέρνηση χαρακτηρίζονται από όλους τους υπουργούς –μηδέ του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου- αφενός μεν αναγκαία, αφετέρου δε άδικα. Και η λογική λέει, πως αφού τα μέτρα είναι πανθομολογουμένως άδικα, τότε η πολιτική ηγεσία, δεν έχει παρά να πράξει το πρέπον, δηλαδή να αποκαταστήσει την αδικία. Στην παρούσα περίπτωση δεν αρκεί καν η δημοσιοποίηση ονομάτων μεγάλων ή επώνυμων φοροφυγάδων. Όσο και αν λειτουργεί εκτονωτικά η παραπάνω εικόνα, δεν δίνει παρά μία ατελή απάντηση στο πρόβλημα. Η αποτελεσματική απάντηση είναι η επιβολή της εφαρμογής ενός συστήματος φορολογίας που θα πιάνει τους πάντες. Άρα μιλάμε για μία άλλη, «συστημική» προσέγγιση του θέματος, για τη θεσμική δηλαδή ενίσχυση του «προλαμβάνειν», με τη συνύπαρξη πάντα και τη δυνατότητα του «θεραπεύειν». Έτσι μόνο μπορεί να προκύψει σχεδόν άμεσα, δικαιότερη κατανομή βαρών.
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Για μεγαλύτερες ανατροπές χρειαζόμαστε όμως ένα αξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Και ως γνωστόν το πολιτικό προσωπικό της χώρας σήμερα, απαξιωμένο –εξαιτίας της παθογένειας και των εγγενών αδυναμιών του- ανέχεται μεταξύ άλλων και φωνές της ιδιωτικής εργοδοσίας (βλ. Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ) να προκαλούν πολιτικούς και κοινωνία. Και ας είναι γνωστό, ποιας κλίμακας επιχειρήσεις –πραγματικοί κουρσάροι της αγοράς- καταστρατηγούν τον ανταγωνισμό. Και ας είναι γνωστό επίσης, ότι Έλληνες επιχειρηματίες –με την ανοχή δυστυχώς του κράτους- πουλάνε τα προϊόντα τους φθηνά στο εξωτερικό και ακριβά στη χώρα μας. Και ας είναι γνωστό ότι Έλληνες επιχειρηματίες –μεταπράτες και golden boys- λειτουργώντας ολιγοπωλιακά, εισάγουν και πουλάνε προκλητικά ακριβά ελλείψει ανταγωνισμού ακόμη και είδη πρώτης ανάγκης. Και ας είναι γνωστό επίσης, ότι το εμπορικό ισοζύγιο καταγράφει ολοένα και χειρότερες επιδόσεις, επειδή η ιδιωτική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική (με τη συνενοχή βεβαίως των κρατικών αγκυλώσεων). Και ας είναι γνωστό ότι φοροδιαφεύγει ένα μεγάλο μέρος των μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρηματιών, αλλά και το σύνολο σχεδόν των αυτοαπασχολουμένων στη χώρα. Και ας είναι τέλος γνωστό, ότι αν φορολογούνταν το σύνολο του παραγόμενου ΑΕΠ –η φοροδιαφυγή αγγίζει τα 40 δισ. ευρώ- η χώρα μας δεν θα αναγκαζόταν να προσφύγει ταπεινωμένη στον εξωτερικό δανεισμό, ούτε να επιβάλλει τα γνωστά επαχθή οικονομικά μέτρα, τα οποία πλήττουν πολλούς, κυρίαρχα όμως εκείνους, οι οποίοι ουδέποτε καρπώθηκαν το όποιο αναπτυξιακό μέρισμα.
Και αναρωτιέται ο πολίτης που επωμίζεται όλα τα παραπάνω βάρη: Πού είναι ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους;
ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Ας έρθουμε όμως και στον δημόσιο τομέα. Ευθύνεται άραγε μόνον ο δημόσιος υπάλληλος για το κατάντημα του δημοσίου ή μήπως το βάρος πέφτει κυρίως στο πελατειακό σύστημα που εξέθρεψε όλα τα προηγούμενα χρόνια η πολιτική τάξη της χώρας; Η απάντηση είναι προφανής. Έτσι προέκυψε ο αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας. Ένας τομέας υπερτροφικός ως προς το μέγεθός του, αλλά και ασύμμετρος ως προς το σχήμα του, αφού λείπουν άνθρωποι σε τομείς ευαίσθητους, ενώ περισσεύουν οι αργομισθίες. Βλέπε για παράδειγμα την περίπτωση των αγροφυλάκων! Αλήθεια, δεν έχει ακούσει τίποτε η πολιτική τάξη της χώρας μας για τις χαοτικές διαφορές μεταξύ των αμοιβών των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, ιδιαίτερα σε σχέση με τους προκλητικά υψηλά αμειβόμενους υπαλλήλους ορισμένων υπουργείων και των περισσότερων προβληματικών ΔΕΚΟ; Άραγε, δεν γνωρίζει ο πολιτικός μας κόσμος τις υπηρεσίες εκείνες του δημοσίου που αποτελούν εστίες διαφθοράς; Έτσι, για να μην λοιδορείται το σύνολο του δημόσιου τομέα. Τεκμηριωμένα στοιχεία διαθέτουν οι αρμόδιες Ανεξάρτητες Αρχές. Πόση ευφυΐα χρειάζεται συνεπώς, για να καθιερωθούν εναλλάξ θητείες στους παραπάνω τομείς, ώστε να μην δημιουργούνται στεγανά, τόσο σε διευθυντικό όσο και στο υπόλοιπο επίπεδο της ιεραρχίας;
ΤΟ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Πέρα όμως από τις παραπάνω αντιφάσεις πλανάται το ερώτημα: Πόσοι άραγε από τους πολιτικούς μας –ανεξαρτήτως παρατάξεων- θα μπορούσαν ως εργαζόμενοι να επιβιώσουν με 500 ευρώ το μήνα, δηλαδή με το μισθό που όρισαν για τον ανειδίκευτο εργαζόμενο;
Και πόσοι θα μπορούσαν, εργαζόμενοι για 40 συναπτά έτη, «απολαμβάνοντας» στο τέλος -αν προλάβουν- το 48% της σύνταξης; Αυτό δεν συμβαίνει ούτε σε ευνομούμενα κράτη που προνοούν και διασφαλίζουν εργασία στους νέους από τα 18! Επιτέλους ας ακουστεί και ένα βροντερό «όχι» στην Τρόικα!
Και σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το κοντινό μας αύριο, όταν είναι γνωστό ότι οι περικοπές σε συνδυασμό με την υψηλή κυρίως έμμεση φορολόγηση νομοτελειακά θα δημιουργήσουν τέλμα στην αγορά και άρα μειωμένη μεσοπρόθεσμα φοροδοτική ικανότητα, εκτίναξη της ανεργίας και καθιέρωση του καθεστώτος της μερικής απασχόλησης; Άρα δεν εγκυμονεί εδώ ο κίνδυνος να γίνουμε πιθανότατα μάρτυρες θυσιών χωρίς αντίκρισμα;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Και επειδή εν προκειμένω δεν έχει θέση ούτε καν το κεϋνσιανό μοντέλο, αφού το διαθέσιμο χρήμα ακόμη και αν υπήρχε, λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας, θα διέφευγε στο εξωτερικό, η απάντηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης είναι απλή, αλλά απαιτούνται δύο προϋποθέσεις: Πολιτική αξιοπιστία και πολιτική βούληση.
Πρώτον, πολιτική αξιοπιστία για να διοχετευθεί ένα μικρό μέρος των 110 δισ. ευρώ για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, δηλαδή για δημόσια έργα και επενδύσεις, καθώς και για προγράμματα ιδιωτικών επενδύσεων, ικανά να μεγεθύνουν το ΑΕΠ και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και δεύτερον, «ξεπάγωμα» επιτέλους των 24 δισ. ευρώ του ναρκωμένου ΕΣΠΑ, για να δρομολογηθεί η απρόσκοπτη υλοποίηση των έργων που έχουν αποφασισθεί ήδη από το 2007 με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή! Από το σύνολο των παραπάνω πόρων θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί το νέο εγχείρημα του «Καλλικράτη», ώστε να ενισχυθεί στην πράξη η επαγγελλόμενη περιφερειακή ανάπτυξη. (Δυστυχώς κι εδώ, σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου, μυωπικά φερόμενο, αρκέσθηκε να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τα «νέα γεωμετρικά σχήματα», μηδέ εξαιρουμένου και του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων).
Πολιτική αξιοπιστία χρειάζεται όμως και η χώρα μας, προκειμένου να αρθρώσει άποψη και σε επίπεδο ΕΕ, από την οποία βαλλόμεθα, αντί να υποστηριζόμαστε μέχρι σήμερα, ως αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης.
Πόσοι άραγε γνωρίζουν την ύπαρξη του Χέρμαν Βαν Ρομπάι στο ευρωπαϊκό σκηνικό, με την ιδιότητα του προέδρου της ΕΕ; Ελάχιστοι. Πόσοι άλλοι γνωρίζουν τον ρόλο της κ. Κάθριν Άστον στο κτίσιμο της Νέας Ευρώπης, ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής; Σχεδόν κανένας. Και ας είναι και οι δύο παραπάνω θεσμοί θωρακισμένοι από την ίδια τη Συνθήκη της Λισαβόνας!
Αντίθετα, αναγνωρίσιμες πολιτικές προσωπικότητες και διαμορφωτές του πολιτικού σκηνικού της Ευρώπης θεωρούνται η κ. Ανγκελα Μέρκελ και ο κ. Νικολά Σαρκοζί.
Η υποαντιπροσώπευση και η ετεροδιοίκηση είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Είναι παρούσα.
Να γιατί χρειάζεται η Ελλάδα να ορθώσει το ανάστημά της και ας ισχυρίζεται ο κ. Πάγκαλος, ότι η χώρα μας δεν είναι σε θέση να ορίζει «κόκκινες γραμμές». Επειδή τα ελληνικά σύνορα είναι και σύνορα του νοτιοανατολικού άκρου της ΕΕ -και μετά από τις ακατανόητες προσεγγίσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα-, η χώρα μας θα έπρεπε να αξιώσει δημόσια τοποθέτηση της κ. Άστον και να διεκδικήσει ταυτόχρονα, μέρος των εξοπλιστικών δαπανών να καλύπτονται στο εξής από κοινοτικά κονδύλια, αφού πρώτον η ΕΕ αδυνατεί στην πράξη να παράσχει πολιτική και αμυντική κάλυψη, δεύτερον, το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για εξοπλισμούς καταλήγει στις χώρες που έχουν το «γενικό πρόσταγμα» στην ΕΕ, και τρίτον, η Ελλάδα καλείται να ανταγωνιστεί αναπτυξιακά τις υπόλοιπες χώρες μέλη, υπό το βάρος της παραπάνω αθέμιτης και τερατώδους ανισότητας.
Επειδή όμως η ευρωπαϊκή παθογένεια έχει και συνέχεια, κατάπληξη αποτελεί και το γεγονός της απόκρυψης σχεδόν της είδησης που αφορούσε στην παρέμβαση του Πολ Νίρουπ Ράσμουσεν, του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος για μία βιώσιμη ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ, την οποία παρουσίασε με ισχυρή τεκμηρίωση και η οποία απερρίφθη μετ΄ επαίνων από τους ισχυρούς!
Στο πλαίσιο όμως της γενικότερης παθογένειας δεν νοείται η ισχυρότερη οικονομία της υφηλίου που διαθέτει παγκοσμίως το «βαρύτερο» νόμισμα, να μην έχει αναπτύξει στοιχειώδεις μηχανισμούς υπεράσπισής του!
Δεν νοείται η ΕΕ να παραμένει απαθής μπρος στην αξίωση του City του Λονδίνου και της Wall Street των ΗΠΑ που αρνούνται πεισματικά τον έλεγχο, όταν είναι γνωστό ότι η ξέφρενη κούρσα μιας χούφτας κερδοσκόπων δημιούργησαν με τις φούσκες τους τη διεθνή οικονομική κρίση.
Δεν νοείται η ΕΕ να μην διαθέτει έναν δικό της Οίκο Αξιολόγησης και να στηρίζεται στους Οίκους Αξιολόγησης που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ή σκοπίμως αποσιώπησαν την κρίση που όλοι πλέον βιώνουμε!
Δεν νοείται όμως και η χώρα μας, να είναι παρατηρητής των εξελίξεων, όταν σε όλους τους τόνους και σε όλα τα μήκη του πλανήτη διαδίδεται η είδηση πως η χώρα μας είναι το «πειραματόζωο» της νέας τάξης πραγμάτων. Σε τελική ανάλυση, πόσο πιο σκληρές είναι οι αγορές από το αδίστακτο ΔΝΤ;
Να λοιπόν γιατί απαιτείται πολιτική αξιοπιστία και ισχυρή φωνή. Και όσο το πολιτικό σύστημα αδυνατεί ευρωπαϊκά να επηρεάσει τις εξελίξεις και τοπικά να αναμετρηθεί με τις πάσης φύσεως παθογένειες για να δρομολογήσει πρωτοβουλίες ανάπτυξης, τόσο οι πολίτες θα γεύονται «τα σταφύλια της οργής» ως άλλοι ήρωες του John Steinbeck στο ομώνυμο βιβλίο του.
