Tου δασκάλου Δημήτρη Σ. Δραγανιδάκη προέδρου της Λ.Ε.Κ. Λάρισας
Μπορεί η άλωση της Κωνσταντινούπολις να έγινε στις 29-5-1453, στην πραγματικότητα όμως, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατέρρευσε πολύ νωρίτερα, από τις σταυροφορίες, αλλά και από τις έριδες, την ηττοπάθεια και τον εκφυλισμό της πολιτειακής της οργάνωσης.
Εκεί, μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει μαζί με τη βασιλεύουσα, αγωνιζόμενος, έχοντας ξεστομίσει νωρίτερα το "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Η θυσία του σφραγίζει με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Η μνήμη του γίνεται παρακαταθήκη για τα δεκάδες κινήματα που θα ακολουθήσουν από τους υπόδουλους που ετράφησαν με τους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς από γενιά σε γενιά.
Με την αυτοθυσία του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εξαγνίζει όλα τα κακώς κείμενα μιας τελματωμένης και ετοιμοθάνατης αυτοκρατορίας και γίνεται ο σωτήρας του Ελληνικού έθνους. Αν είχε παραδοθεί την 29η Μαϊου 1453, δεν θα υπήρχε αντίσταση και εθνεγερσία. Η συνθηκολόγηση θα ήταν η ταφόπλακα του έθνους μας. Αντίθετα η απόφαση για αντίσταση γέννησε την ελπίδα και την προσδοκία. Ο θρύλος του «μαρμαρωμένου βασιλιά» θα γίνει το σύμβολο και η ελπίδα του Γένους μας για 400 χρόνια δουλείας: «Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά».
Ο Ελληνισμός αν και δοκιμάστηκε σκληρά στο πέρασμα των αιώνων, από διάφορους επίδοξους κατακτητές, ήταν και να πρέπει συνεχίσει να είναι ανοιχτός στην επικοινωνία και τη συνεργασία με άλλους λαούς και άλλους πολιτισμούς. Οφείλει όμως να είναι πιο διορατικός και πιο προσεκτικός, γιατί οι σημερινές αλώσεις μπορεί να παρουσιάζονται μικρές και καθημερινές είναι όμως πιο ύπουλες και εξίσου επικίνδυνες.
Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η άλωση και η αλλοτρίωση της ταυτότητάς μας, η πτώση των αξιών, η ξενομανία, η αναξιοκρατία, η έκπτωση αξιών από ορισμένους πολιτικούς ταγούς, οι συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα, η αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και πολλά άλλα αποτελούν αλώσεις που για να αποτραπούν απαιτούν γνώση, αντίσταση μαχητικότητα αλλά και ελπίδα. Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα αρκεί να το πιστέψουμε. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές, το χρωστάμε στη μνήμη του τελευταίου Αυτοκράτορα.
