«Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν»
Ψαλμ.118*
Οι άρχοντες κατεξουσιάζουν τους λαούς, γράφει το Ευαγγέλιο. Η Αγία Γραφή λέει πως αυτός που κάνει κακό μισεί την ίδια του την ψυχή. Μόνον ηλίθιοι ή παράφρονες μισούν την ίδια τους την ψυχή. Είναι οι άρχοντες ηλίθιοι ή παράφρονες;
Ένα παράδειγμα ηλιθιότητας αρχόντων, είναι το παράδειγμα της Παιδείας. Στην Παιδεία, στην πιο ευαίσθητη από άποψη εθνικής σημασίας λειτουργία του κράτους, ανέκαθεν τα δημόσια αξιώματα αναλαμβάνουν άσχετα ή ανάξια άτομα, ακόμα και άτομα που τρέφουν εχθρικά αισθήματα προς το έθνος και προς τα Ελληνόπουλα!
Με τα άτομα αυτά στην Παιδεία, στο εγγύς μέλλον, η επόμενη κρίση που θα βασανίζει την πατρίδα μας και θα απειλεί την ελληνική κοινωνία με διάλυση δεν θα είναι οικονομική, αλλά θα είναι κρίση ταυτότητας, με κίνδυνο να χάσουν οι Έλληνες ακόμα και την κρατική τους οντότητα. Έτσι θα ολοκληρωθεί η ξενοκρατία που υπάρχει ήδη εν τοις πράγμασιν, αφού θα λάβει και τυπική μορφή.
Τα έθνη (τα εθνικά θέματα πάνε κατά διαβόλου) στενάζουν. Οι λαοί (το λεγόμενο 'κοινωνικό κράτος' είναι ψέμα) βογγούν. Πόσο είναι ηλίθιοι οι άρχοντες έχει προσωπική πείρα ο κάθε πολίτης. Δεν χρειάζεται λογικά επιχειρήματα για να πεισθεί. Δεν είναι ανάγκη να θεωρητικολογεί κανείς. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα, πώς έξυπνοι και φιλόσοφοι λαοί, δοκιμασμένοι από την πείρα και τα βάσανα της ζωής, λαοί με αρχαία παράδοση, όπως ο ελληνικός λαός, έχουν ηλίθιους άρχοντες!
Ο λόγος των αρχαίων Ελλήνων λέγεται σπερματικός γιατί περιέχονται σ΄ αυτόν σπέρματα της Διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού. Γι΄ αυτό οι Έλληνες σοφοί, οι Έλληνες τραγικοί, οι Έλληνες φιλόσοφοι λέγονται προ Χριστού χριστιανοί.
Παράδειγμα ο ηθικός χαρακτήρας και το μεγαλείο του προσώπου της Αντιγόνης του Σοφοκλή είναι καθαρά χριστιανικός.
Ο Κρέων, ο βασιλιάς των Θηβών, είχε απαγορεύσει την ταφή του αδελφού της Αντιγόνης Πολυνείκη. Οι αρχαίοι τιμούσαν τους νεκρούς με την ταφή, με τα μνήματα, με τα επιτάφια επιγράμματα και γενικά με το σεβασμό που ταιριάζει στον άνθρωπο. Μόνο τα ζώα περιφρονούν τους νεκρούς τους. Η Αντιγόνη είχε αντρεία ψυχή και δεν δείλιασε μπροστά στη βία του τυράννου. Ήταν πάνω από τη βία γιατί πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από το φόβο, όταν υπακούει στις Εντολές του Θεού. Η Αντιγόνη επειδή πίστευε ότι είναι σωστό να γίνει σεβαστός ο θείος νόμος που απαιτούσε να τιμούνται οι νεκροί, αψήφησε τη βασιλική διαταγή και έθαψε τον αδελφό της αδιαφορώντας αν έθετε σε κίνδυνο τη ζωή της. Ο Κρέων έδωσε τότε διαταγή να τη θάψουν ζωντανή, όπως και έγινε. Τελικά μετανόησε και έτρεξε να την ελευθερώσει, ήταν όμως αργά, γιατί η Αντιγόνη ήταν νεκρή.
Είναι δύσκολο πράγμα να το πιστέψει κανείς, πόσο χαμηλά κίνητρα κρύβονται πίσω από μεγάλες αποφάσεις. Μπορείς να το πιστέψεις ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν το βιο τους, την πατρίδα τους, υπέφεραν τα πάνδεινα, έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες έχασαν τους δικούς τους, πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες, για τον εγωισμό ή για την αρχομανία κάποιου ανθρώπου; Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κάσσιος π.χ. πολέμησε με τους Πάρθους και έχασε όλο του το στράτευμα και τη ζωή του, για να μην πούνε ότι ένας Ρωμαίος αυτοκράτωρ δείλιασε. Έστειλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο βέβαιο θάνατο. Ο Πύρρος πάλι κέρδισε έναν αβέβαιο πόλεμο, αλλά έχασε το μισό του στράτευα. Μια τέτοια νίκη ακόμα να κερδίσω, είπε, και θα μείνω χωρίς στράτευμα. Από τότε όταν νικάει κανείς νίκη σαν του Πύρρου η νίκη αυτή ονομάζεται πύρρεια νίκη.
Είναι χαρακτηριστική του παραλογισμού του Πύρρου η στιχομυθία αυτή με τον σύμβουλό του τον φιλόσοφο Κινέα: Ο Κινέας ρώτησε κάποια στιγμή τον Πύρρο: ΄
- «ΤΤι σκέπτεσαι να κάνεις μετά την εκστρατεία που ανέλαβες αν αποδειχθεί επιτυχής»;
- «Άλλη», του απήντησε ο Πύρρος.
- «Και μετά από την άλλη»; συνέχισε ο Κινέας,
- «Και άλλη, κι άλλη, και αφού καταλάβουμε όλη τη χώρα, θ΄ αναπαυθούμε, Κινέα, φιλοσοφούντες».
- «Και γιατί τάχα να μη κάνουμε αυτό από τώρα»; παρατήρησε ο φιλόσοφος!
Οι άρχοντες σε όλη τους τη ζωή επιζητούν νίκες. Κανένας άρχοντας δεν αγαπάει την ήττα, αν και η ήττα χαρίζει σοφία. Ο σοφός νικάει υποχωρώντας. Οι άρχοντες όμως επιζητούν νίκες πάντοτε. Ίσως γι΄ αυτό η ηλιθιότητα είναι ανίκητη. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα για ηλίθιους άρχοντες. Οι αρχαίοι ΄Ελληνες που ήταν έξυπνος λαός δεν επιδίωκαν δημόσια αξιώματα. Δεν ξόδευαν ολόκληρες περιουσίες για να τα αποκτήσουν, όπως κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί με σκοπό βέβαια να τις πάρουν πίσω αυγατισμένες. Τα δημόσια αξιώματα στην αρχαία Ελλάδα ήταν υποχρεωτικά. Οι άρχοντες όμως ήταν άμισθοι, κα αναλάμβαναν μαζί με το αξίωμα και τα έξοδα της λειτουργίας του. Όταν έκαναν λάθη τα πλήρωναν με τη ζωή τους, όπως ο Φωκίων που ήπιε το κώνειο όταν ηττήθηκε, αν και χάρισε εκατό νίκες στους Αθηναίους.
Είναι πολύ σπάνιες, αν όχι ανύπαρκτες οι περιπτώσεις στις οποίες φιλόσοφοι έγιναν άρχοντες. Ο Πλάτων, που πίστευε ότι πρέπει να άρχουν οι φιλόσοφοι, παραλίγο να χάσει τη ζωή του όταν πήγε σε κάποιον ηλίθιο τύραννο στη Σικελία για να του δείξει τη θεωρία του. Το ίδιο κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του κι ο Κομφούκιος, ο αρχαίος σοφός της Κίνας, όταν πήγε να πείσει έναν αρχιληστή να γίνει άρχοντας και να ληστεύει τον κόσμο με νόμιμο τρόπο. Ο Κομφούκιος δεν έγινε ποτέ άρχοντας ο ίδιος. Ήταν τόσο τρομακτική η εμπειρία του με τον τρομερό αρχιληστή που δεν δέχτηκε ποτέ να αναλάβει δημόσιο αξίωμα. (Ο αρχιληστής μισούσε τους φιλοσόφους και τους διανοουμένους και ευχόταν να είχαν όλοι έναν λαιμό, για να τον κόψει).
* Σημείωση: Ο στίχος του Δαβίδ, άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν και από των λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μου, ο οποίος ψάλλεται κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία σημαίνει τα εξής: Ενώπιον των αλλοθρήσκων αρχόντων η καρδία μου δεν εδειλίασε. Επεφύλαξε το αίσθημα τούτο ως αίσθημα ευλαβείας υπέρ των θείων λόγων. Τον Θεόν αυτός φοβείται να μη δυσαρεστήσει, όχι τους επιγείους τυράννους. (πρωτ. Κωνσταντίνος Ν. Καλλινίκος).
