Όσο τηρήθηκε η πολυδιαφημισμένη «αξιοκρατία» στο θέμα της τοποθέτησης περιφερειαρχών και λειτουργών, γενικώς, από την κυβέρνηση, άλλο τόσο τηρήθηκε και στη διοικητική ανακατανομή του «Καλλικράτη». Ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται, βασικώς έρχεται, όχι για να αποκεντρώσει και να αναβαθμίσει διοικητικά τη χώρα, αλλά για να «βάλει χρώμα στη ζωή μας» και μάλιστα πράσινο.
Αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε από τις ανακατανομές Δήμων που ανακοινώθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών, με κραυγαλέα παραδείγματα - που βεβαίως αφορούν και στη γειτονιά μας - όπου η ικανοποίηση κομματικών κριτηρίων και κομματικών αυτοδιοικητικών υπερίσχυσε της κοινής λογικής ή, απλά, την παρέκαμψε. Με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε «αψυχολόγητες» συνενώσεις, οι οποίες το μόνο που υπηρετούν είναι τις πολιτικές σκοπιμότητες τοπικών παραγόντων και τις ευρύτερες εκλογικές σκοπιμότητες ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα περάσει το πρώτο σοβαρό «κρας-τεστ» μετά τις εθνικές εκλογές και μετά τα όσα δραματικά έχουν στο μεταξύ παρεμβληθεί.
Βέβαια, με τη ρευστότητα που υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό, στην οικονομία και, βεβαίως, στην κοινωνία, ίσως είναι υπεραισιόδοξο να κάνει κανείς «προβλέψεις» και υπολογισμούς για το «τι» θα συμβεί μετά από έξι μήνες. Διότι μετά από έξι μήνες δεν ξέρουμε ούτε καν «πώς» θα είμαστε σε τούτη τη χώρα, όχι να κάνουμε και «υπολογισμούς» για τις ισορροπίες και ανισορροπίες, κυρίως, των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Μ’ όλα ταύτα, επειδή είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τα κόμματα δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν εαυτό, ούτε, βέβαια, και οι πολιτικοί, ο τρόπος που προωθείται η διοικητική μεταρρύθμιση είναι σαφές ότι έχει την κομματική σφραγίδα της κυβέρνησης. Και αυτό θα μπορούσε και να μην ενοχλεί, διότι, τέλος πάντων, η «είδηση» σε τούτη τη χώρα θα ήταν να συμβεί το αντίθετο. Επειδή, όμως, προϋπάρχει το προηγούμενο του «Καποδίστρια», όπου και πάλι τότε επί κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. πολλές συνενώσεις έγιναν με «κομματικά κριτήρια» και εν συνεχεία βιώσαμε τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις, θα περίμενε κανείς, επειδή πάθαμε να μάθουμε. Ατυχώς, ως φαίνεται, είμαστε... ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Είμαστε μόνον της... παθήσεως.
Το κακό είναι ότι ο «Καποδίστριας», ο «Καλλικράτης» και οι λοιποί πρόγονοι και αρχαίοι μεταρρυθμιστές δεν έρχονται για κάνα χρόνο, να βολέψουν τους πρόσκαιρους κομματικούς καημούς και ν’ αποχωρήσουν. Έρχονται για να μείνουν κάμποσα χρόνια, με όσες συνέπειες και επακόλουθα έχουν οι όποιες κοντόφθαλμες επιλογές.
Στη διοικητική ανακατανομή θα το έλεγα, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Σε μερικές περιπτώσεις, επειδή η αντικειμενικότητα συνέπιπτε με την... εξυπηρέτηση, χρησιμοποιήθηκε ένα μέτρο και σε κάποιες άλλες, που δεν συνέπιπταν τα πράγματα, προκρίθηκε η... εξυπηρέτηση.
Και, βεβαίως, να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι όλα αυτά γίνονται ούτως ή άλλως... κουτσουρεμένα, γιατί λεφτά δεν υπάρχουν και οι κυβερνώντες προσβλέπουν μόνο σε αυτά που θα «κερδίσουν» και θα «εξοικονομήσουν» από τις συνενώσεις, παραβλέποντας και προσπερνώντας αυτά που πρέπει να ξοδευτούν για να λειτουργήσουν οι συνενώσεις.
Δεν λέει κανείς ότι η διοικητική μεταρρύθμιση δεν είναι απαραίτητη. Δεν λέει κανείς ότι δεν είναι απαραίτητη και επιβεβλημένη η ανάπτυξη της περιφέρειας. Όποιος λέει, όμως, ότι όλα αυτά μπορούν να γίνονται εκ του προχείρου και για να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, έχει πρόβλημα. Και αν ήταν μόνο δικό του, δεν θα χάλαγε και ο κόσμος. Όταν, όμως, το πρόβλημά του το κάνει νόμο του κράτους, τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Κρίμα - κρίμα που ο Καλλικράτης από αρχιτέκτονας μετατράπηκε σε κοπτοραπτού! Τι του ’μελλε να πάθει τόσους αιώνες μετά!
