Πριν από αρκετό καιρό ο Παναγιώτατος Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έδωσε μια συνέντευξη στο τηλεοπτικό δίκτυο C.B.S. Μέσω αυτής κατέστησε παγκοσμίως γνωστή την κρισιμότητα της καταστάσεως στην οποία βρίσκεται ο οικουμενικός θεσμός του Πατριαρχείου, εξαιτίας της εχθρικής πολιτικής την οποία ασκεί η Τουρκία εναντίον του. Το μέγεθος του δράματος αυτού, απέδωσε ο προκαθήμενος της ορθοδοξίας με την κατηγορηματική φράση «... Μας σταυρώνουν». Χρησιμοποίησε το ρήμα αυτό με την τόσο μεγάλη χριστιανική του σημασία για να καταδείξει περίτρανα την πολύπαθη πορεία της «Αγιωτάτης Μεγάλης Εκκλησίας της Κων/πόλεως και η ημετέρα πάντων Μητέρα», αλλά και ολόκληρου του ομογενειακού πληθυσμού.
Υπάρχει πράγματι μια διαχρονική σταύρωση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Κάτω από το βλέμμα του τουρκικού κράτους και της διεθνούς κοινότητας. Αυτή που μόνον θεωρητικά, δίκην ψηφισμάτων, ομιλεί περί δικαίου, ενώ στην πράξη δεν κάνει τίποτα. Μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις ενεργοποιείται, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα των μεγάλων. Αυτών που ελέγχουν τους οργανισμούς προάσπισης απονομής του διεθνούς δικαίου.
Και η σταύρωση αυτή είναι πολύ έντονη. Χτυπά ανελέητα όλες τις παραμέτρους στήριξης του φάρου αυτού της Ορθοδοξίας. Εκδηλώνεται τόσο στο εξωτερικό με την προσπάθεια, εκ μέρους, της Άγκυρας, δημιουργίας κλίματος μη αναγνώρισης της Οικουμενικότητας αυτού, όσο και στο εσωτερικό: Με τη μη επίλυση του προβλήματος επαναλειτουργίας της Θεολογικής σχολής της Χάλκης, για την οποία όπως δήλωσε ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, σε συνέντευξή του σε τουρκική εφημερίδα θα εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα προσφεύγοντας στο Ευρωπαικό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη μη επιστροφή των περιουσιακών στοιχείων στους ομογενείς, τα οποία έχουν δημευθεί. Τις καταστροφές σε ελληνορθόδοξα νεκροταφεία. Τις επιθέσεις των γκρίζων λύκων εναντίον του Πατριαρχείου και του Παναγιωτάτου. Τη μη άρση της προυπόθεσης τουρκικής υπηκοότητας για τη συμμετοχή στην ιερά σύνοδο, που απειλεί την επιβίωσή της.
Η επίλυση του παραπάνω προβλήματος είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της βιωσιμότητας του Πατριαρχείου. Την προσβολή και αποδόμηση της συνέχειας αυτής επιδιώκει. Το τουρκικό κράτος με τη διαλυτική πολιτική του σε βάρος της οικουμενικότητας αυτού. Με τα νομικά εμπόδια που προβάλλει. Πιστεύοντας, έτσι, ότι πολύ γρήγορα με την εξαφάνιση του ελάχιστου εναπομείναντος ομογενειακού πληθυσμού θα εκλείψουν και οι τουρκικής υπηκοότητας ιερωμένοι. Αυτό κατά την προσφιλή πολιτική της χώρας αυτής θα σημάνει και το τέλος του Πατριαρχείου. Αυτός είναι και ο μακροχρόνιος στόχος της. Η σταύρωση και η νέκρωση του μεγαλειώδους αυτού μνημείου της Ορθοδοξίας.
Περί όλων αυτών των προβλημάτων ο κ. Ερντογάν δεν μίλησε ξεκάθαρα κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα. Αντ’ αυτών μάλιστα ζήτησε υποχωρήσεις εκ μέρους μας στην εκλογή του Μουφτή των Μουσουλμάνων της Θράκης. Για τη Θεολογική σχολή της Χάλκης είπε, αορίστως, ότι κάτι μπορεί να προκύψει στο μέλλον. Ως προς την τουρκική υπηκοότητα της ιεράς συνόδου υπήρξε ανένδοτος.
Η όλη αυτή συμπεριφορά του μας παραπέμπει, εν πολλοίς, στη μη επιθυμία του, ίσως και στην αδυναμία του, να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος της χώρας του. Το κεμαλικό κατεστημένο και τους στρατοκράτες εκφραστές του. Νε τους οποίους βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά δεν είναι ακόμα νικητής. Φαίνεται ότι αυτό το κράτος έχει ακόμα το πάνω χέρι. Αφού λειτουργεί υπεράνω της πολιτικής εξουσίας, καταλύοντας κάθε έννοια στοιχειώδους δημοκρατικής αρχής. Σ’ αυτή τη χώρα συνατούμε μια από τις πιο ακραίες μορφές εθνικισμού. Αυτή που δεν επιτρέπει την εκδήλωση άλλης πολιτισμικής φωνής. Αυτό έκανε και εξακολουθεί να κάνει η Άγκυρα στον ελληνικό πληθυσμό της πόλης. Που πριν εκατό χρόνια αριθμούσε στην Τουρκία 2 εκατομμύρια Έλληνες Ορθόδοξους και σήμερα έχουν απομείνει 2.000-4.000 περίπου.
Αυτή την ομιχλώδη πολιτική της γείτονος πρέπει να αποκρούσουμε πρώτα ως κράτος και δεύτερον ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί απανταχού της γης. Δίνοντος τον καλό αγώνα υπέρ των δικαίων του Πατριαρχείου. Αποδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την οικουμενικότητά του. Αλλά και την αδιασάλευτη προσήλωσή μας στην ιστορία τόσων αιώνων. Αυτό αποτελεί υποχρέωση και σεβασμό στον πολιτισμό, την ηθική και κυρίως στην ορθόδοξη χριστιανική μας παράδοση.
Είναι παρήγορο πάντως ότι σ’ αυτόν τον αγώνα προάσπισης των δικαίων του Πατριαρχείου τάσσεται αλληλέγγυος στην πλειοψηφία του ο Τουρκικός Τύπος. Σημειώνοντας μάλιστα ότι η στάση της κυβέρνησης απέναντι στα αιτήματα του Παναγιωτάτου αποτελεί εμπαιγμό. Αυτό κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ευαισθητοποιήσει τους προοδευτικούς παράγοντες της τουρκικής πολιτικής, ώστε να υπάρξουν οι βαθιές καινοτόμες αλλαγές που θα σταματήσουν τα δεινά και τα πάθη της μαρτυρικής Μεγάλης του Χριστού εκκλησίας της Κων/πολης. Και μαζί με όλα αυτά να αποδοθεί το δίκαιο σ’ όλους τους ξεριζωμένους από τις πατρογονικές τους εστίες ομογενείς μας.
Όλα τα παραπάνω, στο πλαίσιο των εθνικών μας ζητημάτων, συζητήθηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Όπως, όμως και παραπάνω τονίσαμε δεν υπήρξε θεαματική πρόοδος. Φαίνεται ότι ο δρόμος αυτός είναι πολύ μακρύς και ανηφορικός. Δεν γνωρίζω, αν ποτέ μας οδηγήσει στο ποθούμενο. Παρά ταύτα όμως οι συναντήσεις και οι συνομιλίες πρέπει να γίνονται. Γιατί είμαστε γείτονες. Και οι γείτονες πρέπει να κουβεντιάζουν. Πρέπει όμως να ’ναι και καλοί, όπως πολύ σωστά τόνισε και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό βέβαια για να ’ναι εθνικά χρήσιμο είναι αναγκαίο να εκδηλώνεται στην πράξη. Με τον σεβασμό στους διεθνείς κανόνες και στο διεθνές δίκαιο. Με το απαραβίαστο των κατά ξηρά, αέρα και θάλασσα εθνικών μας συνόρων. Με το πάγωμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Με την απαγόρευση της πτήσης πολεμικών αεροσκαφών υπεράνω του Αιγαίου, μετατρέποντας αυτό σε θάλασσα αδιατάρακτης φιλίας και καλής γειτονίας.
Αυτά πρέπει να είναι τα πρακτικά αποτελέσματα των εκάστοτε συναντήσεων και συνομιλιών. Για να ’χουν ουσιαστικό κύρος και περιεχόμενο. Για να χτυπούν στην καρδιά των δύο λαών. Τότε μόνον επενδύομε στην ειρήνη, στη φιλία και στην οικονομική πρόοδο αυτών.
