Του αρχιμανδρίτη π. Αχιλλίου Τσούτσουρα
πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου
Ο πραγματικά σοφός και μεγάλος Ιεράρχης της Λαρίσης Αχίλλιος υπήρξε βλάστημα θεοφύτευκτο της Αγιοτόκου Καππαδοκίας, της αγίας γης των Πατέρων μας. Διακρίθηκε από πολύ μικρός για την ευσέβειά του, την φιλομάθειά του, καθώς και για την αγάπη του προς την Αγία μας Εκκλησία και ως εκ τούτου έκανε πράξη τα ευαγγελικά λόγια, προσφέροντας τα περιουσιακά του στοιχεία στους πτωχούς και αδέσμευτος τώρα από την ύλη, ολοκληρωτικά ελεύθερος με μόνη περιουσία την πίστη και τη λατρεία του στον Θεό, γίνεται ο πραγματικά μεγάλος και ξακουστός Ιεράρχης της Εκκλησίας, ο ανύστακτος ποιμένας των λογικών προβάτων, ο κανόνας της πίστεως και της ακριβείας των δογμάτων και εν τέλει ο θεοστήρικτος ποιμένας και πρόεδρος των Λαρισαίων, αφού προηγουμένως διήλθε από την θεοβάδιστη αγία γη των Ιεροσολύμων και στάθηκε για αρκετά χρόνια άγρυπνος φρουρός του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου και στη συνέχεια έδωσε πολλούς ασκητικούς αγώνες στις ερήμους και τα σπήλαια της Ιουδαίας, πλησίον μεγάλων ασκητών και Πατέρων, για να φτάσει τελικά από την περιάκουστο Ρώμη στη μακαρία γη των Θετταλών, την Λάρισα.
Εδώ έρχεται ξένος και άγνωστος και γίνεται με την αγιοπνευματική ζωή και δράση του ο στοργικός και πολυεύσπλαχνος Πατέρας των τέκνων του Θεού. Αγκαλιάζει τον πονεμένο και απροστάτευτο άνθρωπο της εποχής του, τα ορφανά, τους πτωχούς και αδυνάτους και αναλίσκεται καθημερινά ως καλός γεωργός στην καλλιέργεια των ανθρωπίνων ψυχών, ξεριζώνοντας παράλληλα από μέσα τους τα ζιζάνια της ειδωλολατρίας και σπέρνοντας τον καθαρό σπόρο της αληθείας της Πίστεως.
Πολύ σύντομα η φήμη του εξαπλώνεται παντού και όλοι ομιλούν για τον μεγάλο Ιεράρχη που εξαγγέλλει με τους λόγους και τα έργα του τα θαυμάσια του Θεού και θεραπεύει τα ψυχικά και σωματικά τραύματα των ανθρώπων, ως γνήσιος του Χριστού Θεράπων. Χαρακτηρίζεται δε από τους συγχρόνους του και όπως κατατίθεται στον Λαυριωτικό κώδικα του Αγίου Όρους, ως ευγενής στη συμπεριφορά, αγαθός στο χαρακτήρα, αγγελικός στη μορφή, κανονικός στην εξωτερική εμφάνιση, στη συνομιλία μειλίχιος, ώστε εκείνοι που τον είδαν και συνομίλησαν μαζί του να μην θέλουν ποτέ να τον αποχωρισθούν.
Αυτόν λοιπόν τον καλόν ποιμένα και διδάσκαλο της Εκκλησίας καλεί στις 30 Μαΐου του 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Μικράς Ασίας ο Μέγας Κωνσταντίνος στη Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία θα εξετάσει την αίρεση του Αρείου, ο οποίος πρέσβευε ότι ο Υιός και Λόγος του Πατρός είναι κτίσμα και δεν είναι ομοούσιος με τον Πατέρα!
Ο Αχίλλιος καταφθάνει εκεί με πρόθυμη καρδιά και με ιδιαίτερα ένθερμο ζήλο, προκειμένου μαζί με τους άλλους θεοκίνητους Πατέρες να αγωνισθούν σκληρά κατά της αλλοιώσεως των ορθοδόξων θέσεων και νοημάτων και να ετοιμάσουν και να παραδώσουν ανόθευτη τη διδασκαλία και τα δόγματα της Εκκλησίας μας. Και ασφαλώς για να είσαι σε θέση να δογματίζεις, να αποφασίζεις ή και να συζητάς ακόμη περί των θείων δογμάτων εννοείται ότι ζεις αγιοπνευματικά, κινείσαι μέσα στη Θεοΐδρυτη Εκκλησία του Χριστού και όχι μέσα στην αίρεση και την πλάνη και απολαμβάνεις της πλούσιας χάριτος του Αγίου Τριαδικού Θεού.
Το κλίμα μέσα στη σύνοδο ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο γιατί οι πολλοί ανέμεναν τα αποτελέσματα δηλαδή την τελική κρίση και τις αποφάσεις για να δουν στη συνέχεια ποιο από τα δύο ρεύματα θα ακολουθήσουν. Πραγματικά έβλεπε κανείς την ώρα αυτή τον αιρεσιάρχη Άρειο και τους ομοϊδεάτες του να παλεύουν και να φωνάζουν λυσσαλέα προκειμένου να δικαιωθεί ο εωσφορικός εγωισμός τους και να εγκριθούν οι κακοδοξίες τους. Έβλεπες δε, τον ίδιο τον διάβολο να χορεύει από τη χαρά του και να παρατάσσεται εναντίον του Χριστού, όπως επίσης και το ψέμα εναντίον της αληθείας, όπως αναφέρει ο ανώνυμος βιογράφος του Αγίου.
Ο Αχίλλιος παρακολουθεί με ιερά αγωνία και συλλογιζόμενος τα δρώμενα προσεύχεται και παράλληλα παρακολουθεί και διακρίνει την έντεχνη ασάφεια, την επικίνδυνη επινοητικότητα και τη σοφιστική απόκρυψη της αληθείας. Η ασέβεια κυριαρχεί και προκαλεί δυνατό πόνο στις παλλόμενες καρδιές των Ορθοδόξων. Ώσπου κάποια στιγμή, την ώρα μάλιστα που είχε κορυφωθεί η Ιερά αγωνία των Αγίων Πατέρων σηκώνεται ο Αχίλλιος και ίσταται στο μέσο της συνάξεως και με παρρησία πολλή, ο πολύφωνος κήρυκας της Θεότητος του Χριστού αναφωνεί : Εάν λοιπόν εσείς που δεν θέλετε να ονομάσετε το ομοούσιο αλλά περικλείετε αυτό με χαράκωμα και το ονομάζετε ομοιούσιο, λέτε την αλήθεια όπως ισχυρίζεσθε, και εκφέρετε τα λόγια της ακριβείας, και γενικότερα ονομάζετε τον Υιό του Θεού δημιούργημα Του και όχι ίσο με τον Πατέρα, τότε επιβεβαιώσατε τα λόγια σας με Θαύματα! Ιδού αυτή εδώ η πέτρα που βρίσκεται ανάμεσα μας, κάντε την τώρα εδώ ενώπιον μας, να βγάλει λάδι και τότε θα πιστεύσουμε στα επιχειρήματά σας.
Οι Αρειανοί ξαφνιάστηκαν αλλά και αισθάνθηκαν πολύ άσχημα. Στάθηκαν για πολλή ώρα σιωπηλοί και ακίνητοι, τη βέβηλη ψυχή τους κατέλαβε φόβος και τρόμος και αφού συσκέφθηκαν, αντέστρεψαν τον λόγο και είπαν: Εσύ που είχες αυτήν την έμπνευση και προέτρεψες εμάς να βγάλουμε λάδι από την πέτρα, εσύ και να το επιχειρήσεις ενώπιον μας!
Τη στιγμή αυτή όπου είχε κορυφωθεί η αγωνία όλων, ο θαρραλέος και πιστός δούλος του Χριστού και της αγίας και εναρέτου ζωής επίσκοπος, ο νέος Μωυσής, μιμούμενος την πραότητα του Κυρίου Του, υψώνει τα δακρυσμένα μάτια του στον Ουρανό, επικαλείται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και γυρνώντας προς τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο αναφωνεί!
Εάν ο Υιός του Θεού είναι ομοούσιος και ομόδοξος προς τον Πατέρα, όπως εμείς πιστεύουμε και κηρύσσουμε, τότε να αναβλύσει από αυτήν την πέτρα λάδι για να δουν και να πιστέψουν οι όντως Θεομάχοι! Δεν πρόλαβε ο Άγιος του Θεού να τελειώσει τον λόγο του και ω του θαύματος! Θαύμα πρωτοφανές, Θαύμα πρωτάκουστο, Θαύμα καταπληκτικό ακολούθησε! Θρίαμβος της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας! Άφθονο λάδι εξέρχεται μέσα από τη στεγνή, ξερή και άνυδρη πέτρα! Βρέχεται όλο το δάπεδο, όλος ο χώρος που εργάζονταν οι σύνεδροι με πολύ και άφθονο λάδι! Η άψυχη πέτρα υπακούει στην προσταγή του Οσίου Πατρός και γίνεται κατήγορος των εμψύχων και λογικών. Το λάδι τώρα λέει ο Ιερός ερμηνευτής θέτει τέρμα στον κίνδυνο του κατακλυσμού της Εκκλησίας όπως το κλωνάρι της ελιάς κάποτε φανέρωσε τη λήξη του ορατού κατακλυσμού. Οι πραγματικά ευσεβείς τώρα σκιρτούν από θεία χαρά, νιώθουν στην καρδιά τους τη δικαίωση του Ουρανού, ερμηνεύουν με σιγουριά τη θεία αυτή παρέμβαση και απόδειξη ως δώρον του ουρανίου Πατρός και Θεού της αγάπης. Τώρα το κήρυγμα και οι θέσεις των Ορθοδόξων στερεώθηκαν, οι δε αιρετικοί ντροπιάστηκαν και κατατροπώθηκαν, τα δε πλαστά επιχειρήματά τους κατακρημνίστηκαν, την ιερά αυτή στιγμή όπου οι Αρχιερείς και ο Βασιλεύς, φανερά συγκινημένοι δόξαζαν τον Θεό και θαύμαζαν τη δύναμη της Πίστεως!
Ο Μέγας Κωνσταντίνος τώρα προσκαλεί τον Επίσκοπο της Λάρισας, τον Δογματικό Πατέρα της Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη και εκεί δέχεται τους επαίνους και τις θερμές ευχαριστίες του γέροντος Επισκόπου της Πόλεως Μητροφάνους, ο οποίος έσκυψε και φίλησε με πολύ σεβασμό και ταπείνωση τα Θεοκίνητα χέρια του Αχιλλίου, ενώ ο ίδιος ο Αυτοκράτορας αναγνωρίζοντας τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην καταδίκη και την τιμωρία του Αρείου αλλά και το χάρισμα της Θαυματουργίας, ζητά να τον ευλογήσει ο Άγιος του Θεού, δια της επιθέσεως των χειρών και με καρδία συντετριμμένη του επιδίδει πολλά βασιλικά δώρα για να τα επιδώσει στην επαρχία του στη Λάρισα, όπου έγινε δεκτός από τα πνευματικά του παιδιά με αισθήματα μεγάλης αγάπης, ιερού ενθουσιασμού, σεβασμού και ιδιαιτέρας τιμής. Κοιμήθηκε δε οσιακά και εν ειρήνη και στα τέλη της επιγείου ζωής του άφησε μία βαρύνουσα πνευματική κληρονομιά στην ιερά ποίμνη του.
Το πάνσεπτο λείψανό του αμέσως μυρόβλυσε και οι πιστοί το ερμήνευσαν ως θείον θαύμα, φυσικόν μάλιστα και επόμενον, της αγίας και εναρέτου πολιτείας του και είδαν με τα ίδια τα μάτια τους από αυτό το ιερό και σεβάσμιο σώμα του πιστού Θεράποντος και Μυροβλύτου Αχιλλίου να ξεχύνεται πηγή θείου μύρου, που ήταν παυσίπονο φάρμακο πολλών και ποικίλων ασθενειών. Άξιον και δίκαιον να συμβεί στον Ιεράρχη του Χριστού που φανέρωσε με τη βιωτή του την ανεξάντλητη πηγή του ελαίου, που αρωμάτισε τη ζωή των ανθρώπων με την ευωδία του Χριστού και τα θεία μύρα της Εκκλησίας, που έκανε τη στεγνή πέτρα να βγάλει χείμαρρους ελαίου και που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας να καταβρέχει τη ζωή των πιστών ανθρώπων με μύρο θείας ευωδίας και να ποτίζει τις διψασμένες ψυχές τους με ύδωρ αθάνατο και αιώνιο.
