Υπογράψαμε και κοντά δύο ντουζίνες μνημόνια κατανόησης και συνεργασίας, να ’χουμε να μας βρίσκονται. Γιατί, τώρα, πόσα από αυτά θα υλοποιηθούν και θα έχουν συνέχεια, είναι μια άλλη ιστορία. Κατά καιρούς έχουμε υπογράψει διάφορα κιτάπια, με τη... φίλη χώρα, που τόπο δεν πιάνουν. Να ευχηθούμε, βεβαίως, αυτή τη φορά να μην έχουν έτσι τα πράγματα, να υπάρχει αντίκρισμα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το δούμε όταν τελειώσουν οι παράτες και τα ταρατατζούμ και επιστρέψουμε στην καθημερινότητα.
Προσέξατε, πάντως, ότι όλα τα μνημόνια που υπογράφηκαν είναι χαρακτηρισμένα ως «μνημόνια κατανόησης». Που σημαίνει ότι το βασικό μας θέμα, ημών και των «φίλων» μας, είναι πρωτίστως να κατανοηθούμε και εν συνεχεία να πάμε παρακάτω. Οπότε, άμα το πάρουμε ανάποδα, πάει να πει ότι δεν καταλαβαινόμαστε. Άλλωστε, και κυριολεκτικά να το δει κανείς το πράμα, όλες οι επαφές των δύο πλευρών έγιναν μέσω διερμηνέων.
Από τα τόσα μνημόνια που υπογράφηκαν, 22 αν θυμάμαι καλά, προσωπικά θα είμαι ευχαριστημένη αν εφαρμοστεί στην πράξη έστω και ένα. Και συγκεκριμένα, αυτό που έχει να κάνει με τη λαθρομετανάστευση. Διότι και κατά το παρελθόν η Τουρκία έχει υπογράψει σχετική συμφωνία, αλλά την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Δεν την εφαρμόζει, αδιαφορεί και στις εκκλήσεις της Ελλάδος και στις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ίδιο θέμα. Να δούμε, λοιπόν, τώρα που ξαναϋπέγραψε ποια θα είναι η συμπεριφορά της.
Τώρα, από κει και πέρα, έχουμε κάθε λόγο να έχουμε πληθώρα επιφυλάξεων. Μας είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός ότι επιθυμεί τη μείωση των εξοπλισμών (και ποιος δεν το επιθυμεί άλλωστε;), αλλά, όταν ρωτήθηκε για τις παρενοχλήσεις των τουρκικών αεροπλάνων στο Αιγαίο, μας είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι άμα δεν φέρουν οπλισμό, μπορούν να σουλατσάρουν όπου και όπως τους γουστάρει. Μας είπε ότι το Αιγαίο πρέπει να είναι μια θάλασσα που μας ενώνει και όχι που μας χωρίζει (μαζί του κι εμείς), αλλά δεν μας είπε πώς θα γίνει αυτό, όταν η Τουρκία αρνείται να αναγνωρίσει διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα της Ελλάδος στο πέλαγος αυτό και η Ελλάδα «φοβάται» ως εκ τούτου να τα ασκήσει...
Θεωρητικά, όλα εύκολα είναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και 15 ντουζίνες μνημόνια κατανόησης και συνεργασίας να υπογραφούν, αν δεν επιλυθούν οι διμερείς διαφορές, η όποια σχέση θα είναι επίπλαστη, ευπαθής και πρόσφορη σε κατάρρευση ανά πάσα στιγμή.
Πόσα «κεφάλαια» έχουμε ανοίξει μέχρι τώρα στην ελληνοτουρκική φιλία; Ούτε κι εμείς θυμόμαστε. Από τον Αντρέα Παπανδρέου ξεκίνησαν, στον Μητσοτάκη πέρασαν, στο ζεϊμπέκικο του Γιώργου λικνίστηκαν, στην «κουμπαριά» του Καραμανλή με τον Ερντογάν έφτασαν (αλήθεια, τον «κουμπάρο» δεν τον είδε;) και τώρα ανοίγουμε νέο κεφάλαιο. Αλλά επειδή τώρα ο Γιώργος είναι πρωθυπουργός, η θέση δεν του επιτρέπει ζεϊμπεκιές. Εγκυκλοπαίδειες έχουμε γράψει στην πικρή ιστορία της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και άκρη δεν έχουμε βρει. Και δεν έχουμε βρει, γιατί υπάρχουν τα εθνικά θέματα στη μέση. Η περιφερειακή κίνηση πέριξ των θεμάτων αυτών μπορεί να δημιουργεί εντυπώσεις, αλλά δεν τα επιλύει.
Ποιος δεν θέλει να περισταλούν οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς, γενικά και ειδικότερα, τώρα που βρισκόμαστε και σ’ αυτήν την κατάσταση; Αλλά για να συμβεί αυτό, όταν «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», πρέπει να υπάρχουν εγγυήσεις, συγκεκριμένες κινήσεις, όχι λόγια της καραβάνας. Ας μας εγγυηθούν το Ν.Α.Τ.Ο., η Ε.Ε. και οι Η.Π.Α. τα περί εθνικής μας ακεραιότητας και ας πάνε στα κομμάτια οι εξοπλισμοί, να σταματήσουμε να πληρώνουμε και τους Γερμανούς και τους Γάλλους του κόσμου το χρήμα, για να μας έχουν «πελάτες» και να τους... καλοπιάνουμε και να μας πουλάνε και σκάρτο πράγμα.
Προς το παρόν, ας χαρούμε τα μνημόνια, αλλά να μην παραμυθιαζόμαστε κιόλας.
