Τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στην Αθήνα την 5/5/10, νομίζω πως στο εξής θα επαναλαμβάνονται, αν και το απεύχομαι, λόγω του ηθικού κατήφορού μας. Ήμασταν ψηλά, κοντά στο Θεό και όσο πέφτουμε, τόσο απομακρυνόμαστε απ’ Αυτόν.
Δεν είχα σκοπό να γράψω, αλλά η τελευταία είδηση, για τον θάνατο των συνανθρώπων μας, με στεναχώρησε διπλά. Μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου αναφέρθηκε στη δολοφονία τριών ανθρώπων. Ακόμη και η αγαπητή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» που μου δίνει το δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις μου στις φιλόξενές της στήλες, αναφέρεται σε τρεις νεκρούς, στο φύλλο της 6/5/2010. Τη μικρή όμως, αθώα ύπαρξη, ποιος θα την κλάψει; Ποιος θα φωνάξει γι’ αυτήν;
Ποιος θα κραυγάσει για το έμβρυο που και αυτό δολοφονήθηκε, μα ούτε καν υπολογίζεται;
Οι νεκροί ήταν τέσσερις. (Βέβαια, για να είμαι δίκαιος υπήρξαν και αρκετοί που μίλησαν εξαρχής, για τέσσερις νεκρούς). Αναρωτιέμαι όμως, πόσο βαθύς είναι αυτός ο πάτος; Φθάσαμε, την ανθρώπινη ζωή, που βρίσκεται ανυπεράσπιστη στα σπλάχνα της μητέρας του, να μην τη θεωρούυμε καν άνθρωπο!!! Σαν όλοι εμείς να φυτρώσαμε από τα λάχανα. Φθάσαμε στο σημείο να επαναστατούμε με τον θάνατο ενός ζώου, και να πετάμε εμείς οι Έλληνες με τις εκτρώσεις, εκατοντάδες χιλιάδες αθάνατες ανθρώπινες ψυχές (και το χειρότερο αβάπτιστες) το χρόνο στα σκουπίδια. Δόξα τω Θεώ, εμείς γλιτώσαμε! Δυστυχώς, μετά το 1986 το πράττουμε και με τις «ευλογίες» του κράτους, «νομίμως», παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας, και πάνω απ’ όλα, αντίθετα από το Νόμο του Θεού. Αυτό κατά τη γνώμη μου, συντελεί καθοριστικά στον εκμηδενισμό των ηθικών αξιών, διότι καλλιεργεί την υποκρισία και την αδιαφορία προς την ανθρώπινη ζωή.
Για τους νέους ταραξίες-εγκληματίες, τι να πει κανείς. Είναι ταυτόχρονα και θύματα της ίδιας υποκριτικής κοινωνίας, που απομακρύνεται συνεχώς από το Αγαθό (τον Θεό), και πορεύεται προς το άλλο άκρο, το σκοτεινό και πονηρό. Πώς να μη θρηνούμε θύματα, από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δεν υπολογίζουμε την ανθρώπινη ζωή; Ποιος βγήκε από εμάς στους δρόμους, να υπερασπιστεί τις εκατοντάδες χιλιάδες αυτές ψυχές που εμείς (γονείς και ιατροί) φονεύουμε;
Είμαστε υποκριτές. Εμείς υποκινούμε τους νέους αυτούς. Τους μεγαλώνουμε χωρίς Χριστό, χωρίς την αγάπη και τη θυσία του Χριστού. Εμείς φταίμε. Ας ελεήσει κι αυτούς και εμάς ο Θεός.
Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν. Ο Θεός περιμένει υπομονετικά (ως πότε;) τη μετάνοιά μας, όσο βρισκόμαστε στη ζωή. Για όλους αυτούς που έφυγαν, εύχομαι ο Θεός να τους πάρει στην αγκαλιά Του και να τους χαρίσει ζωή αιώνια.
Αμήν.
Φιλήμων Κ., Λάρισα
