Πέρασαν ήδη επτά μήνες αβεβαιότητος και ανασφάλειας για το σύνολο του ελληνικού λαού ο οποίος καθημερινά βομβαρδιζόταν από τα ΜΜΕ με διάφορες ατάκες:
Υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχει σάλιο, εκτινάχθηκαν τα spread, ευροζώνη, ΔΝΤ, o Tιτανικός βουλιάζει, ο Τιτανικός έστριψε, χρειάζονται θυσίες και πάει λέγοντας, για να φτάσουμε στο σημείο να δούμε μια μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση απόρροια της απόγνωσης και της αντίθεσης των πολυδιαφημιζόμενων μέτρων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Αλλά και να θρηνήσουμε το θάνατο τεσσάρων αθώων ανθρώπων. Τελικά τα μέτρα ψηφίστηκαν.
Για το μάρμαρο όμως δεν ακούστηκε τίποτε. Η ελληνική οικονομία προς το παρόν μπορεί να σώθηκε η ελληνική οικογένεια όμως μπορεί να επιβιώσει;
Ο μισθός μας σήμερα μειώθηκε τουλάχιστον 25%. Οι υποχρεώσεις μας όμως στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν ίδιες. Ρωτήθηκε κανείς από μας πώς θα πληρώσουμε τις σπουδές των παιδιών μας; Πώς θα εκπληρώσουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις αφού ακόμα και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ αυξάνονται; Η τιμή της βενζίνης έφτασε στα ύψη. Πιστεύει άραγε κανείς ότι θα μειωθούν οι τιμές των αγαθών;
Πώς θα αποπληρωθούν οι υποχρεώσεις των δανείων, είτε αυτό λέγεται στεγαστικό ή καταναλωτικό που με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων δίνονταν απλόχερα;
«Ζούμε σε μια χώρα με εύρωστη και θωρακισμένη οικονομία»! Τουλάχιστον έτσι διατείνονταν όλοι από την ημέρα που μπήκαμε στο ευρώ. Ο κάθε ένας λοιπόν από εμάς που έδειξε εμπιστοσύνη στα λόγια της υπεύθυνης Πολιτείας, μπήκε σ’ αυτό το τρυπάκι, πήρε ένα δάνειο για να εκπληρώσει τις ανάγκες του και προσπάθησε να οργανώσει και να προσαρμόσει τη ζωή του και της οικογένειάς του για τα επόμενα 10-20-25 χρόνια σύμφωνα με το μισθό του.
Κανείς δεν προσπάθησε από τους κυβερνώντες να μας προϊδεάσει και να μας προστατέψει από αυτό που προσπαθούν να μας περάσουν σήμερα. Αν ήξεραν περισσότερα και δεν ήθελαν να μας ανησυχήσουν τότε μας ξεγέλασαν και αυτό υποκρύπτει δόλο. Αν πάλι δεν γνώριζαν τίποτε, τότε ήταν ανίκανοι και δεν έπρεπε να μας κυβερνούν γιατί έγιναν επικίνδυνοι. Όπως και να έχει όμως η ουσία είναι ότι οι τράπεζες θα απαιτήσουν από όλους εμάς την εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας μέσα στους προσεχείς μήνες σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Ρωτώ λοιπόν:
Είναι δυνατόν το σπίτι, το αυτοκίνητο ή το οποιοδήποτε άλλο αγαθό του καθενός από τους πολίτες να διακυβεύεται από αποφάσεις και ενέργειες επίορκων υπηρεσιακών παραγόντων και ανίκανων πολιτικών;
Είναι δυνατόν σοβαροί πολιτικοί (υπάρχουν ευτυχώς ) σήμερα να μην απαιτήσουν να βρεθούν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, οι ένοχοι και να πληρώσουν για όλα αυτά που έπρεπε να κάνουν και δεν έκαναν και για όλα εκείνα που έκαναν και δεν έπρεπε να κάνουν;
Αισθάνεται υπεύθυνη η Πολιτεία όταν από τις αποφάσεις της ή τις ενέργειές της πλήττονται άμεσα ή έμμεσα οι πολίτες της; Αν ναι ας το δείξει τώρα απαιτώντας τη μείωση του κεφαλαίου των δανειακών υποχρεώσεών μας στις τράπεζες κατά την ίδια ποσοστιαία αναλογία με αυτή της μείωσης των μισθών μας. Και ας προβεί σε όλες εκείνες τις ενέργειες προκειμένου να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των πολιτών της.
