Τον τελευταίο καιρό τα «ΜΜΕ» πήραν «φωτιά…» για τα καλά. Ο λόγος εύλογος. Η προσφυγή - τελικά της χώρας μας στα γρανάζια και τους μηχανισμούς στήριξης και υποστήριξης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Αναρωτιέται κανείς. Ποιας όμως, στήριξης κι υποστήριξης; Ουσιαστικά, η Ε.Ε. σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, νίπτει τας χείρας της και ωθεί «βοήθητα πλέον την Ελλάδα - μια χώρα μέλος αυτής στην αγκαθερή… αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ένα παγκόσμιο (νομισματικό) ταμείο, εφιάλτης κυριολεκτικά, για τις χώρες που υποχρεώνονται να προσφύγουν σ΄ αυτό. Οι ευθύνες όμως δεν βαρύνουν μόνον την Ε.Ε. που δεν τολμάει πολιτικά και οικονομικά πράγματι, ως όφειλε, να προστατέψει αποτελεσματικά - χώρες μέλη της - καθώς το μπορούσε, αλλά κυρίως, βαρύνουν την ελληνική κυβέρνηση που ενώ προσφάτως, διατυμπάνιζε σ΄ όλους τους τόνους, δια στόματος του κ. πρωθυπουργού ότι δεν θα προσφύγουμε τελικά, ως άφησε να εννοηθεί δημοσίως, στους κόλπους του εν λόγω ταμείου.
Κάποιοι, ίσως, θεωρούν την εισδοχή μας αυτή ως επιτυχία και είναι ένα μέρος της κυβέρνησης, που το υποστηρίζει και το υπερασπίζεται αυτό, ενώ ένα άλλο μέσα στην κυβέρνηση έχει αντίθετη γνώμη και άποψη. Πέραν, του ότι και η αντιπολίτευση γενικώς, όπως και η πλειονότητα επίσης της κοινής γνώμης με πρόσφατες δημοσκοπήσεις σθεναρά αντιδρούν, για την τελική απόφαση που πήρε η κυβέρνηση.
Αντί, να ληφθεί σοβαρά η αρνητική στάση του συνόλου του λαού μας, πάνω σ΄αυτό το μείζον ζήτημα, η Πολιτεία δια των οργάνων της «κώφευσε» όπως αποδεικνύεται και πήρε μαζί της τις ευθύνες του τόπου. Τον αν η απόφασή της αυτή θα τη δικαιώσει ή όχι, το εγγύς αλλά και το μακρινό μέλλον θα δείξει. Ως τότε, όμως, δεν είμαστε «αιχμάλωτοι» κύριοι της κυβέρνησης στα δίχτυα ενός διεθνούς οικονομικού - πολιτικού συστήματος, που άγαρμπα δαγκώνει τις αδύναμες και πτωχευμένες ώρες; Δεν είμαστε υπόδουλοι εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά, όταν επιτρέπουμε την εθνική - οικονομική μας διαχείριση, σε κάποιους τρίτους; Δεν μειώνεται, έτσι, η εθνική μας κυριαρχία (πρόσφατα λόγια του πρωθυπουργού), όταν δείχνουμε πολιτικά ανίσχυροι εμείς ως Ελληνες να διοικήσουμε την πατρίδα μας όπως θέλουμε; Γιατί, λοιπόν, αποδεχόμαστε ξένους προστάτες και κηδεμόνες δεν σημαίνει αυτό, εθνική και κοινωνικοπολιτική υποταγή της Ελλάδας; Εάν, όλα τα παραπάνω, φίλοι της κυβέρνησης, δεν τα δεχόμαστε και τα αρνούμαστε, τότε και τώρα ακόμη μπορούμε ν΄ αλλάξουμε «πυξίδα πλεύσης» για το έθνος μας. Πώς; Επαναδιαπραγματεύοντας τους όρους στήριξής μας με την Ε.Ε.και το ΔΝΤ κάτω υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, εγκαταλείποντας κι απελευθερώνοντας οριστικά τη χώρα από τον βάρβαρο εναγκαλισμό τους γιατί περί αυτού πρόκειται. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, πιο αντοχής και λιγότερο αιμάτινοι για το λαό και την κοινωνία μας. Ποιοι; Οι προτάσεις πολλές και ποικίλες. Μία από αυτές είναι: Εκτακτη σύγκληση του εθνικού συμβουλίου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους αρχηγούς των κομμάτων, για κατεπείγοντα εθνικά θέματα. Σ΄ αυτό, θα αναπτυχθούν μείζονα τρέχοντα ζητήματα, όπως οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, ο απεγκλωβισμός της χώρας μας από το ΔΝΤ οριστικά πλέον, νέες σκέψεις και προτάσεις για τη μόνη στήριξή μας από την Ε.Ε., κάτω από ευνοϊκότερους όρους συμφωνιών κ.λπ. Μια άλλη κοινής ωφέλειας πρόταση, για την κοινωνία και το έθνος, είναι η πολιτική συνένωση όλων των κομμάτων στη βάση μιας τεράστιας εθνικής προσπάθειας, που μοναδικό γνώμονα θα έχει το συμφέρον του τόπου. Αυτό, μπορεί να επιτευχθεί με την εθνική συνεννόηση και αρωγή του πολιτικού κόσμου, αλλά και όλων των κοινωνικών και πνευματικών δυνάμεων συμπεριλαμβανομένου και του συνόλου του λαού μας.
Αυτό θα είναι το πρώτο σημαντικό βήμα της Πολιτείας, δηλαδή, η εξασφάλιση πλέον της κοινωνικής συνοχής. Ένα εξίσου σημαντικό βήμα άμεσης ανόρθωσης πολιτικής και οικονομικής στην παρούσα συγκυρία για την υπέρβαση των δυσκολιών που υποστηρίζεται από πάρα πολλούς πολίτες, είναι η επιβαλλόμενη λόγω εθνικής ανάγκης σύμπραξη και των δύο μεγαλύτερων πολιτικών δυνάμεων (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ), σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής - λαϊκής σωτηρίας» ή όπως αλλιώς θέλετε βαφτίστε την.
Παρά τις πρόσφατα πρώτες δημοσκοπήσεις που έδειχνε «χαμηλό βαρομετρικό» σε ποσοστά ανάμεσα σε τούτη τη συνεργασία, αν και πιστεύουμε πως η αντίδραση αυτή προέρχεται από τη νωπή πικρία των πολιτών για το κατάντημα εν γένει της χώρας που προήλθε κι από τα δύο αυτά κόμματα εξουσίας. Επιμένουμε όμως κι εμείς σε τούτη την πολιτική συνεργασία, που θ΄ απαλλάξει όλους τους Ελληνες σε πολύ μεγάλο βαθμό την ισχυρή αντιπαλότητά τους κάθε λίγο, προκειμένου ο εις έναντι του άλλου να επωφεληθεί τούτη την πολυπόθητη… εξουσία! Που, τελικά, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η εξουσία μείζον και στόχος πρωταρχικά για το καλό του ελληνικού λαού γι΄ αυτούς, αλλά για την προσωπική τους προβολή, δόξα και εύνοια, καθώς - κυρίως - και για την πολυτέλεια της δικής τους ξεχωριστής οικονομικής ευημερίας!!! Όλα αυτά και τόσα άλλα, που διεπράχθησαν απ΄ όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ως τα σήμερα με αδιαφορία, επιπολαιότητα, αδράνεια, ατολμία, αλαζονεία και ανικανότητα εν πολλοίς, είναι τα αίτια που μας οδήγησαν στο «χείλος του γκρεμού» πολιτικού, εθνικού, κοινωνικού, οικονομικού και ηθικοπνευματικού - πολιτιστικού ακόμη. Αφού από τη μια, διεθνώς γίναμε «περίγελο… κράτος» εμείς οι λαμπροί Ελληνες κατά τ΄ άλλα (ανδρεία, τόλμη, υπερηφάνεια κ.λπ. προγόνων) κι από την άλλη, τις αξίες των σπουδαίων Ελλήνων που κληρονομήσαμε δεν τις διαχειριστήκαμε ως νεοέλληνες σωστά πλέον. Υπάρχουν λύσεις και λύσεις, για την άρση των αδιεξόδων της πατρίδας μας. Καμιά δεν θα ευοδώσει όμως ποτέ, αν δεν τιμήσουμε και αγαπήσουμε τούτο τον ευλογημένο μας τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Η Ελλάδα όλοι μας στην ιστορία της, στη λεβεντιά της, στην αξιοσύνη της. Και κυρίως, στις νέες και τις επόμενες γενιές που θα έρθουν να ας διαδεχτούν. Είναι λοιπόν, τούτη η συγκυρία μια ευκαιρία, για να δώσουμε επιτέλους νέες ελπιδοφόρες προοπτικές στο λαό μας, που τις στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ιδωμεν!
