Γίνεται πλέον σαφές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνειδητά προχώρησε στην επιλογή του ΔΝΤ. ‘Οχι μόνο επειδή απέρριψε μια πολιτική δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών, αλλά και επειδή όλους αυτούς τους μήνες με τις κινήσεις της μετέτρεψε μια κρίση ελλείμματος, που υπάρχει σε όλες τις χώρες σε κρίση δανεισμού. Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι «είμαστε στην εντατική» ή «βρισκόμαστε σε χρεωκοπία» και τις αντίστοιχες του υπουργού οικονομικών που παρουσίαζε την κατάσταση στη χώρα με την βύθιση του Τιτανικού. Να υπενθυμίσουμε ότι το Spread που προσδιορίζει το επιτόκιο δανεισμού ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009 στο 140 και σήμερα 5-5-2010 είναι στο 800. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η κυβέρνηση εφαρμόζοντας μια πολιτική λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος επιδοτεί κυρίως το διεθνές και ελληνικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο με το μεγαλύτερο μέρος των μειώσεων από τους μισθούς και τις συντάξεις να διοχετεύονται στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες εκτός από τα 28 δισ. ευρώ που έλαβαν τα προηγούμενα δύο χρόνια επιδοτούνται τώρα με επιπλέον 15 δισ. ευρώ.
Και όμως εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν. Υπήρχε πάντα η δυνατότητα αποκατάστασης της φορολογικής δικαιοσύνης με την επαναφορά του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων στο 35% που ήταν και μειώθηκε στο 25%. Η αύξηση των κρατικών εσόδων μπορούσε να προέλθει επίσης από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών προς τους εφοπλιστές, από την είσπραξη των εισφοροδιαφυγών στα ασφαλιστικά ταμεία και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης ώστε να συμπεριλάβει κάπου 800.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που επιβαρύνονται μόλις με το 12% των φορολογικών εσόδων του κράτους. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι 66% των κρατικών εσόδων προέρχονται από την κατανάλωση, 12% από τους μισθωτούς και 10% από τις μεγάλες επιχειρήσεις (στοιχεία Γ. Μηλιός). Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε επίσης να προχωρήσει σε κοινό μέτωπο με άλλες ευρωπαϊκές χώρες για δανεισμό απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το 1% που αυτή δανείζει τις εμπορικές τράπεζες ή να ζητήσει, από τη στιγμή που έχει εκχωρήσει το εθνικό της νόμισμα, την έκδοση ευρωομόλογου. Η κυβέρνηση απέκλεισε επίσης και το ενδεχόμενο κάλυψης των δανειακών αναγκών από άλλες χώρες (Ρωσία κ.ά.).
Εντούτοις οι χθεσινές μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κατέδειξαν ότι η επιλογή της κυβέρνησης να φέρει στη χώρα το ΔΝΤ δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση, πόσο μάλλον όταν το ΠΑΣΟΚ άλλα και οι βουλευτές του είναι εκτεθειμένοι απέναντι στο λαό, καθώς άλλα υπόσχονταν προεκλογικά ενώ τώρα εφαρμόζουν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του ΔΝΤ. Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ ως το κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο κόμμα έχει αποκοπεί προ πολλού από τη λαϊκή του βάση, ενώ τα μεσαία αστικά στρώματα που αποτελούν σήμερα την κοινωνική του βάση είναι έτοιμα με την τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει από την αεριτζίδικη «διαχείριση» των ευρωπαϊκών προγραμμάτων να διαχειριστούν αναλόγως και τα νέα δάνεια. Ακριβώς επειδή το ΠΑΣΟΚ, όπως και η Νέα Δημοκρατία, βρίσκονται απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα η κοινωνία οφείλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Οι ευθύνες της Αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ ως ηγεμονικής δύναμης της ευρύτερης Αριστεράς είναι ιστορικές. Το ΚΚΕ οφείλει να αναλάβει εκείνες τις ηγεμονικές πρωτοβουλίες, ασφαλώς με όρους πραγματικότητας και ανάγκης, -και όχι με όρους επιθυμίας και εξεγερσιασμού που χαρακτηρίζει τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο-, για τη σύμπτυξη μιας κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη, τα πλατιά στρώματα των εργαζομένων με τα μεσαία αστικά στρώματα αλλά και τα μικροαστικά και αγροτικά στρώματα που απειλούνται από την συγκεντρωποίηση του κεφαλαίου και της γης. Η κίνηση αυτή είναι περισσότερο από αναγκαία, καθώς διακυβεύεται το μέλλον της χώρας ενώ η υποταγή στο ΔΝΤ θα εμπεδώσει το κλίμα ραγιαδισμού και υποτέλειας που χαρακτηρίζει την κυρίαρχη πολιτική τάξη της χώρας, σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Σαφώς η πρωτοβουλία αυτή προϋποθέτει μια νέα πολιτική σχέση με το Συνασπισμό, το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΙΑ, τις Αγωνιστικές Συσπειρώσεις-Παρεμβάσεις κ.ά. ώστε η Αριστερά να μετασχηματιστεί, παρ’ όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές (π.χ. ο Συνασπισμός δεν έχει αναθεωρήσει τη θέση του για το Σύμφωνο Σταθερότητας) σε πλειοψηφικό ρεύμα. Μια τέτοια πρωτοβουλία του ΚΚΕ θα αφαιρέσει τα προσχήματα από τους πολιτικούς φορείς των μεσαίων στρωμάτων αλλά και των διανοουμένων που δέχονται αφόρητες πιέσεις από την κοινωνία για συνεργασία της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά στέκονται με επιφύλαξη απέναντι σ’ αυτήν, καθώς θα απολέσουν κοινωνικά και πολιτικά προνόμια, και βεβαίως την αυτονομία τους. Μια δυναμική σύγκλησης της Αριστεράς θα αποκόψει επίσης από τον Συνασπισμό εκείνα τα στελέχη που προσβλέπουν σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ενώ θα διαμορφώσει και μια άλλη κουλτούρα συζήτησης για την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς εργατικού κινήματος. Η μη ανάληψη αυτής της πρωτοβουλίας από την Αριστερά και κυρίως από το ΚΚΕ θα επιτείνει τον αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων ενώ θα παρατείνει τον «εγκλωβισμό» τους στα κόμματα εξουσίας που είναι απολύτως υπεύθυνα για τη σημερινή κατάσταση.
Πολύ ορθά το ΚΚΕ, όπως και άλλες δυνάμεις της ταξικής Αριστεράς, αντιλαμβανόμενες τη συλλογική δράση ως αποτέλεσμα της δομής, εν προκειμένω της μισθωτής εργασίας, καταδίκαζαν στο παρελθόν αλλά και τώρα απερίφραστα ατομικές μορφές δράσης, μεταξύ άλλων και της τρομοκρατίας που αναπαράγουν τον αστικό ατομικισμό. Η πάγια θέση του ΚΚΕ, αλλά και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, ότι ο μικροαστικός εξεγερσιασμός λειτουργεί προβοκατόρικα σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος γίνεται περισσότερο επίκαιρη από ποτέ σήμερα που η χώρα συγκλονίζεται από τον άδικο θάνατο τριών εργαζομένων από αυτοσχέδιες βόμβες στο κέντρο της Αθήνας. Παρόλο που δεν είναι ακόμη σαφές ποιος έριξε τις βόμβες, ένα είναι σαφές. Ο «αντιεξουσιαστικός» χώρος στον οποίο φαίνεται πως έχουν διεισδύσει και σκοτεινές δυνάμεις, χρεώνεται, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε προθέσεις, πολιτικά αυτή την ενέργεια, ενώ προσφέρει με την μέχρι τώρα στάση του, την ευκαιρία στα ΜΜΕ που ελέγχονται από το κατασκευαστικό κεφάλαιο και των οποίων οι δουλειές, εφόσον το ΔΝΤ εκδιωχτεί από τη χώρα, θα παν πίσω, να την εργαλειοποιήσουν, κατασυκοφαντώντας τους κοινωνικούς αγώνες του ελληνικού λαού.
Θανάσης Αλεξίου,
Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιο Αιγαίου
