Είναι Κυριακή πρωί, 27 Απριλίου 1941, ώρα 8.30. Ένα στρατιωτικό άγημα, με δυο μοτοσικλέτες, ένα αυτοκίνητο-βάγκεν και ένα φορτηγό, ανεβαίνει προς την Ακρόπολη. Εκεί πάνω βρίσκεται ο εύζωνας φρουρός της Ελληνικής Σημαίας, που κυματίζει ακόμη, τονίζοντας με τα χρώματά της τον καταγάλανο ελληνικό ουρανό.
Το στρατιωτικό γερμανικό άγημα φθάνει εμπρός από τα προπύλαια. Ανεβαίνουν στον ιερό βράχο και παρατάσσονται εμπρός από τον ιστό, κοιτάζοντάς τον.
Οι αξιωματικοί τους ταγματάρχης Peter Jacoby και λοχαγός Georg Elsnits, τους επιθεωρούν. Ένας λοχίας κρατά μια σημαία διπλωμένη κατά τον στρατιωτικό τρόπο.
Τα πρόσωπά τους λάμπουν. Γι' αυτούς η στιγμή αυτή είναι το επιστέγασμα της νίκης τους. Ανήκουν στην επίλεκτη 6η ορεινή μεραρχία που έχει έμβλημα το εντελβάις των Άλπεων.
Ο εύζωνας φρουρός, Κωνσταντίνος Κουκίδης, είδε τη σημαία που κρατούσε ο λοχίας και κατάλαβε. Είχε φτάσει η στιγμή.
Οι κατακτητές της χώρας μας με το δάκτυλο στη σκανδάλη, τον διατάζουν να κατεβάσει το εθνικό μας σύμβολο.
Δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε τον όρκο του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος. Απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στη σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση. “Οχι”!
Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια λέξη απλή, δύο συλλαβές, που αντικατοπτρίζει την ελληνική αρετή σε όλο της το μεγαλείο.
Ο λοχαγός Γιάκομπ διατάζει έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού του τη δίπλωσε με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού.
Ο εύζωνας, χωρίς ούτε καν να στρέψει το βλέμμα του προς αυτούς, μη θέλοντας να παραστεί μάρτυρας τού θλιβερού θεάματος της έπαρσης της εχθρικής σημαίας, σφίγγει τη σημαία στο στήθος του και προχωρά προς τις επάλξεις του τείχους. Οι στρατιώτες τον κοιτούν. Δεν καταλαβαίνουν. Ο Κώστας ήδη έχει πάρει πια έναν άλλο δρόμο. Γνωστό σε όλους αυτούς οι οποίοι περπάτησαν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής, για να βρουν το θρόνο της πανώριας λευτεριάς. Γνωστό σ΄αυτούς που μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα. Αυτόν που λίγοι ζωντανοί μπορεί να νιώσουν.
Ένα ακόμη βήμα προς το τείχος, στις επάλξεις κι από κει στο κενό. Ο εύζωνας πέφτει στον γκρεμό συνειδητά, χωρίς ν' αφήσει τη σημαία του. Γι΄ αυτόν, είναι ο όρκος του. Οι Γερμανοί τα χάνουν. Κοιτούν από ψηλά. Γυρίζουν και κοιτιούνται χωρίς να καταλαβαίνουν. Ο Κώστας κείτεται με τη σημαία κάτω στο βάθος, επάνω στα βράχια. Ο Κώστας Κουκίδης έχει εισέλθει στο πάνθεον των αθανάτων. Αργότερα οι ίδιοι θα ζητήσουν από τη διοίκησή τους να υψώνεται και η ελληνική σημαία μαζί με τη δική τους. Πράγματι, αργότερα ο Γερμανός στρατηγός φον Στούμε έδωσε διαταγή και στις 3 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, της πρώτης μέρας της Κατοχής, υψώθηκε στην Ακρόπολη και το Δημαρχείο και η ελληνική σημαία, δίπλα από τη γερμανική.
Ποιος λέει ότι οι θυσίες πάνε χαμένες;
Ό,τι κάνουμε στη ζωή αντηχεί στην αιωνιότητα.
Ο Δημήτρης Δραγανιδάκης είναι δάσκαλος, πρόεδρος της Λ.Ε.Κ. Λάρισας
(Σημ. «Ε»: Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι υπάρχει πλήθος επιφυλάξεων και εκδοχών για το αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο ο Γιάννης Κουκίδης -όπως και για το αν επρόκειτο για εύζωνα, στρατιώτη ή νεολαίο- αλλά και για το αν συνέβη πράγματι η συγκεκριμένη ηρωική πράξη. Από την άλλη, υπάρχουν και πολλοί υπερασπιστές της εκδοχής που περιγράφει ο κ. Δραγανιδάκης).
