Στάχτη και μπούρμπερη με δυο λόγια. Δεν λέω για μας εδώ και την ελληνική οικονομία, που έχει γίνει «στάχτη και μπούρμπερη». Λέω γενικώς που «θύμωσε» ξαφνικά ένα ηφαίστειο εκεί στην Ισλανδία και άρχισε να ξερνάει τέφρα και κατέρρευσε το σύμπαν... Για την ακρίβεια κατέρρευσε το ευρωπαϊκό σύστημα μεταφορών. Δεν πετάει ούτε κουνούπι, που λέει ο λόγος. Γιατί έχει έλθει η τέφρα κι έχει στρογγυλοκαθίσει στον ουρανό και δεν πετάει φτερούγα.
Εμάς... προσωπικώς βέβαια μάλλον μας ωφέλησε η τέφρα του ηφαιστείου. Πρώτον διότι δεν μας επισκέφτηκε - αν και σήμερα αναμένεται να μας δώσει την καρτ-βιζίτ της - όπως χώρες, που τις αποσυντόνισε τελείως και δεύτερον... Και δεύτερον διότι επειδή δεν πετάνε τα αεροπλάνα, δεν μπόρεσαν να έλθουν χθες αυτοί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οποίοι θα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Θα μου πείτε δεν ήρθαν χθες, θα έρθουν αύριο-μεθαύριο. Και επιπλέον υπάρχουν και οι τηλεδιασκέψεις. Αλλά σε κάθε περίπτωση «ψυχολογικά» η αναβολή της έλευσης καλό μας κάνει και επιπλέον εξοικονομεί και χρόνο στην κυβέρνηση να προετοιμάσει το έδαφος για τα χειρότερα, που, όπως φαίνεται, μας περιμένουν και δεν πρόκειται ν’ αποφύγουμε. Χώρια που, σύμφωνα με σενάρια, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία (οι μπατιροχώρες του νότου δηλαδή), μπορούν να βγουν κερδισμένες από τη συμπεριφορά του ηφαιστείου, καθώς τα λιμάνια του ευρωπαϊκού νότου, λέει, θα αποτελέσουν τις κύριες πύλες εξυπηρέτησης των εμπορευμάτων μεταφορών. Εφόσον βεβαίως παραταθούν τα προβλήματα στην εναέρια κυκλοφορία, οπότε το διεθνές εμπόριο θα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις θαλάσσιες και χερσαίες μεταφορές, δίνοντας το φιλί της ζωής στις πιο ευάλωτες («μπατιρημένες» είναι το σωστό) οικονομίες. Στον αντίποδα, βέβαια, η παράταση της κατάστασης θα πλήξει τις οικονομίες των χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, οδηγώντας σε ύφεση την Ε.Ε.
Εμείς, πάντως, ούτως εχόντων των πραγμάτων, μπορούμε να θεωρούμε ότι βρήκαμε έναν «σύμμαχο» στη φύση σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα, αφού οι... φυσικοί μας σύμμαχοι για να μας βοηθήσουν (και αυτό με χίλια ζόρια), πρέπει πρώτα να μας... γδάρουν. Τώρα...
...Τώρα από κει και πέρα αυτό που συμβαίνει με την ηφαιστιακή τέφρα που παρέλυσε τις εναέριες μεταφορές, «φαλίρισε» τις αεροπορικές εταιρίες που πληρώνουν καθημερινά τα μαλλιοκέφαλά τους επειδή δεν σηκώνονται τα αεροπλάνα και «απειλεί» με ύφεση την Ε.Ε., σε τι συμπέρασμα μας οδηγεί; Μας οδηγεί στο γνωστό υπαρξιακό ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος;». Και «τι είναι και η τεχνολογία;», επίσης. Τίποτα απολύτως, όταν η φύση αποφασίζει να θυμώσει. Και έχει κάθε λόγο και κάθε δίκιο να θυμώνει. Γιατί ό,τι συμφορά την έχει βρει και μας τη γυρίζει πίσω, από τον άνθρωπο έχει, βεβαίως-βεβαίως, ξεκινήσει. Και είναι δίκαιο να «λούζεται» τις συνέπειες.
Τώρα και στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα είναι η πλήρης... ανημποριά του ανθρώπου να «αμυνθεί» αποτελεσματικά σε ένα φυσικό φαινόμενο. Και φυσικά αναδεικνύεται και η μικρότητά του, γιατί όντας ένα υπερφίαλο ον που πιστεύει ότι μπορεί τους πάντες και τα πάντα να εξουσιάζει με το χρήμα και την τεχνολογία, ξεχνάει τη μικρότητά του. Και έρχεται ένα γεγονός, όπως το συγκεκριμένο, που έχει ευρεία αρνητική επιρροή για να θυμίσει την πραγματικότητα. Και ίσως, εκτός από το να μας προβληματίσει, να μας συνετίσει κιόλας, να μας θυμίσει ότι υπάρχει μια αίσθηση μέτρου και ένα όριο δυνατοτήτων.
Χαρακτηριστικό είναι, πάντως, ότι οι χιλιάδες των ταξιδιωτών που ταλαιπωρούνται ανά τα αεροδρόμια της Ευρώπης δεν διαμαρτύρονται. Διότι και «πού» να διαμαρτυρηθούν; Στη φύση; Κάθονται καρτερικά και περιμένουν να φυσήξει ούριος άνεμος να πάει στο καλό η τέφρα.
Αν, λέω αν, μαθαίναμε και κάτι από την ιστορία αυτή και καθόμασταν να το φιλοσοφήσουμε είναι το εξής: Ότι είμαστε μικροί άνθρωποι που ζούμε σε ένα εξίσου μικρό κόσμο. Ένα νέφος φτάνει για να μας καλύψει. Και εμάς και την υπερφίαλη συμπεριφορά μας.
