Τέτοια ανησυχία είχα να την περάσω από τότε που έβλεπα την ταινία «Ο μανιακός δολοφόνος με το πριόνι VI»! Τόσους μήνες στην εξουσία η νέα κυβέρνηση και να μην αποτολμήσει μια μικρούλα επανάσταση, μια επανίδρυση έστω του εκπαιδευτικού συστήματος; Τι απραξία κι αυτή! Έφτασα σε σημείο να μην κοιμάμαι καλά τα βράδια, να σκέφτομαι ότι αυτοί θα το δουν σοβαρά το θέμα και γι’ αυτό το καθυστερούν. Αργούν, επειδή ακόμη και η πιο ανεπαίσθητη παρέμβαση σε έναν τόσο σημαντικό χώρο, όπως της εκπαίδευσης, προϋποθέτει μελέτη, επεξεργασία, οργάνωση στη λεπτομέρεια, αξιολόγηση των πιθανών αποτελεσμάτων και τελικά διαμόρφωση των κατάλληλων προϋποθέσεων, ώστε τα μέτρα να μην είναι «αέρα πατέρα». Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα καλά τα μέτρα μπορεί να είναι «αέρα μητέρα», «αέρα κουμπάρα», «αέρα μπατζανάκη» αλλά ποτέ, μα ποτέ «αέρα πατέρα»!
Επιτέλους, έφτασε η ώρα της γαλήνης. Τα πρώτα μέτρα -ενδεικτικά των προθέσεων αλλά και των δυνατοτήτων- της νέας κυβέρνησης έκαναν την εμφάνισή τους προκαλώντας ρίγη συγκινήσεως, «ένθεη μανία και έξαλλο ενθουσιασμό» στα πλήθη. Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, δημιουργία του ψηφιακού σχολείου, νέος τρόπος πρόσληψης των εκπαιδευτικών και κυρίως κατάργηση της βάσης του δέκα και αύξηση των απουσιών. Αυτά τα δυο τελευταία από μόνα τους πιστοποιούν την ευφυή πρωτοτυπία και την απαράμιλλη επαναστατική πρακτική που διέπει τη νέα ηγεσία της παιδείας μας.
Καιρός ήταν πλέον να εμφανιστούν μερικοί έξυπνοι και προοδευτικοί άνθρωποι στο χώρο του υπουργείου Παιδείας για να βάλουν τα πράγματα σε τάξη. Κάθισαν και σκέφτηκαν οι άνθρωποι: «Γίνεται να βελτιώσουμε το ελληνικό σχολείο; Σιγά και μη γίνεται! Κι αφού δεν γίνεται, τι να κάνουμε; Να του βάλουμε φουρνέλο;». Εδώ η απάντηση είναι ένα βαρύγδουπο ΟΧΙ, γιατί αυτό θα προκαλούσε την αντίδραση της Αριστεράς. Οπότε τι μπορούσαν να κάνουν; Μα ακριβώς αυτό που έκαναν.
Σκέφτηκαν, λοιπόν, το αυτονόητο. Αφού το σχολείο κινείται, λειτουργεί και προσφέρει σε επίπεδα κάτω της βάσης και άρα διαμορφώνει προσωπικότητες που κινούνται κάτω της βάσης, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να θέσουν και κριτήρια επιλογής που θα κινούνται κάτω της βάσης. Να μην παραμυθιαζόμαστε κιόλας! Κι έτσι, σε μια περίοδο που ως χώρα ψάχνουμε το ευρώ με το μεγεθυντικό φακό ώστε να μη φαλιρίσουμε, το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να μας χρεώσει κάτι παραπάνω κρατώντας στη ζωή ΤΕΙ και ΑΕΙ που θα έπρεπε να «τα έχουν τινάξει» προ πολλού. Ίσως βέβαια, η κυβέρνηση πιστεύει ότι δίνοντας την ευκαιρία σε μαθητές αναλφάβητους (κυριολεκτώ) να εισαχθούν με βαθμούς τρία και τέσσερα σε τμήματα που δεν θα τα επέλεγαν ούτε οι νεκροί προηγούμενων εποχών, εξασφαλίζουν μέλλον λαμπρό στη χώρα μας. Γιατί άμα «βγάλουμε» μερικές εκατοντάδες ακόμα ιχθυολόγους, ιχθυοκόμους, επισκέπτες, επισκέπτριες και ειδικούς στη λαϊκή παραδοσιακή μουσική ή στη φυτική και ζωική παραγωγή, θα γίνουμε πρότυπο ανάπτυξης διεθνώς. Αν δεν το καταλάβατε, για την τωρινή κρίση που περνάμε φταίει η έλλειψη ιχθυοκόμων από την αγορά και όχι η τεμπελιά, η ανοργανωσιά, η ματαιοδοξία, ο λαϊκισμός και η υποκουλτούρα του έθνους μας!
Δηλαδή, ούτε ένας σοβαρός άνθρωπος βρέθηκε, έστω να περνάει έξω από το υπουργείο Παιδείας και να σφυρίξει κλέφτικα στους από μέσα: «Ρε μάγκες, άμα τα έχετε τα λεφτά, γιατί δεν τα δίνετε εκεί που πραγματικά χρειάζεται; Γιατί δεν τα δίνετε για τη βελτίωση των υποδομών σε σχολές σύγχρονες και αναγκαίες; Γιατί δεν τα δίνετε εκεί που εισάγονται παιδιά που μόχθησαν, αφιέρωσαν χρόνο, χρήμα και κυρίως μυαλό; Για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε, να επιβραβεύουμε και κυρίως να ακριβοπληρώνουμε τη μετριότητα και την τεμπελιά;». Αλλά έτσι είμαστε εμείς και άρα τέτοια εξουσία μάς ταιριάζει. Μια εξουσία άσκοπης σπατάλης που θα συνεχίσει να υποθηκεύει το μέλλον όλων, δικαίων και αδίκων.
Εκείνο, όμως, που βεβαιώνει ότι το ελληνικό σχολείο βρίσκει πλέον το δρόμο τον σωστό είναι η αύξηση των μαθητικών απουσιών. Η δικαιολογία ήταν ότι φέτος αρκετοί μαθητές, λόγω γρίπης, αναγκάστηκαν να λείψουν για μέρες από τα μαθήματά τους. Ωραίο; Βέβαια, θα μπορούσε το υπουργείο απλώς να «σβήσει» τις απουσίες εκείνων που πράγματι ήταν άρρωστοι αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν ημίμετρο και τέτοια στη χώρα μας δεν περνούν. Εδώ, άμα είναι να την κάνουμε τη δουλειά, την κάνουμε όμορφα και παστρικά. Μισές δουλειές δεν θέλουμε. Οπότε το υπουργείο επέδειξε λογική και σύνεση και έκανε αυτό που έκανε. Σου λένε οι υπεύθυνοι -υπουργός, υφυπουργοί, σύμβουλοι και βάλε- όλοι πλέον, ακόμα και οι πέτρες (γιατί στον τόπο μας και οι πέτρες έχουν μυαλό και λόγο) ξέρουν ότι το σχολείο όχι μόνο δεν προάγει τίποτε καλό, αλλά έχει γίνει πηγή κινδύνων απερίγραπτων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να περιορίσουμε το κακό είναι να μειώσουμε το χρόνο επαφής των μαθητών μ’ αυτό. Τέλειο!
Μάλιστα, αν αυτό που χαρακτηρίστηκε προσωρινό μέτρο, ακολουθήσει την πεπατημένη -στη χώρα μας ουδέν μονιμότερον του προσωρινού- τότε σίγουρα το σχολείο βρήκε το δρόμο του και επίσημα πια. Ίσως η φετινή χρονιά λειτουργήσει και ως πρότυπο για τις επόμενες. Σκεφτείτε ότι φέτος τα σχολεία δεν λειτούργησαν λόγω εκλογών, λόγω καταλήψεων, λόγω απεργιών, λόγω γρίπης, λόγω εκδρομών, λόγω κακοκαιρίας, λόγω απουσίας εκπαιδευτικών, λόγω αρχαιρεσιών της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, του συλλόγου σαλαμεμπόρων Κάτω Μαγουλίτσας. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και τις απουσίες που δικαιωματικά μπορούσε να κάνει κάθε μαθητής, τότε ακόμα και ο πιο ηλίθιος μπούφος καταλαβαίνει ότι το σχολείο έκανε φέτος το μικρότερο δυνατό κακό στους μαθητές του. Οι μέρες που τα σχολεία λειτούργησαν κανονικά υπήρξαν ελάχιστες. Η προσφορά μερικών ακόμα απουσιών ολοκληρώνει το θετικό βήμα. Από την επόμενη σχολική χρονιά μπορούμε να αυξάνουμε σταδιακά τις απουσίες μέχρι το σχολείο να καταλήξει... προαιρετικό -για εκπαιδευτικούς και μαθητές- και άρα ακίνδυνο.
Δεν ξέρω τι λέτε και τι σκέφτεστε εσείς, προσωπικά πιστεύω ότι το ελληνικό σχολείο βρήκε το δρόμο του. Το δρόμο της απώλειας!
*Ο κ. Ζάχος είναι καθηγητής στο φροντιστήριο «άποψη» της Λάρισας.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του
«Μάθε, Παιδί Μου, Γράμματα».
http://sotiriszachos.blogspot.com/
