«Τώρα είναι Απρίλης και χαρά, τώρα είναι καλοκαίρι, το λεν τ’ αηδόνια στα κλαδιά και οι πέρδικες στα πλάγια. Το λεν και οι κούκοι στα ψηλά, ψηλά στα καταράχια. Παν τα κοπάδια στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν, παν και οι τσοπάνηδες κοντά λαλώντας τη φλογέρα. Να πιουν νερό να δροσιστούν, να αλλάξουν τον αέρα...».
Αυτό το επίκαιρο, ανοιξιάτικο και υπέροχο σχολικό τραγουδάκι πλημμυρίζει τις καρδιές μας με συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού και μας γεμίζει τα κάλλη της ψυχής μας με ελπίδα και αισιοδοξία. Γιατί τούτη την ωραία εποχή όλα είναι χαρωπά και γελαστά.
Ο ελληνικός γαλάζιος ουρανός είναι καθάριος και ο ήλιος με τις ανοιξιάτικες ακτίνες φωτίζει και θερμαίνει όλη τη γη. «Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, όλα είναι μια χαρά». Η φύση ξαναζωντανεύει μετά τη βαρυχειμωνιά. Τα δένδρα που ήταν γυμνά και μαραμένα από το τσουχτερό κρύο και την παγωνιά, τώρα είναι ανθισμένα και μυρωδάτα και με το πλούσιο και μεθυστικό άρωμά τους σκορπούν παντού την πολύτιμη ευωδία και ευφραίνει κάθε ανθρώπινη καρδιά. Τα πουλάκια που ήταν κρυμμένα και ζαρωμένα στις φωλιές τους (όσα έμειναν εδώ), τώρα σμίγουν με τα πετούμενα αποδημητικά, τιτιβίζουν, φτερουγίζουν, πετούν εδώ και εκεί από κλαδί σε κλαδί και με το γλυκό κελάδημά τους στέλνουν ευχαριστήριο μελωδικό ύμνο προς τον Πλάστη και Δημιουργό. Τα παιδάκια χαρούμενα και γελαστά τρέχουν με όρεξη στην εξοχή, παίζουν, γελούν, χορεύουν και τραγουδούν με την αγγελική φωνή που βγαίνει μέσα από την αγνή τους ψυχή. Τα αρνάκια και τα κατσικάκια χοροπηδούν και τραβούν για τη βοσκή, ενώ τα βελάσματά τους αντηχούν και αντιλαλούν σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή. Οι νέοι και οι μεσήλικες ποιμένες με τα κοπάδια από τα γίδια και τα πρόβατα περιμένουν με λαχτάρα και χαρά τον ερχομό της μεγάλης γιορτής τ’ αϊ-Γιωργιού να κατηφορίσουν για τα ψηλά βουνά, να ξεκαλοκαιριάσουν και να γυρίσουν πάλι πίσω τ’ αϊ-Δημητριού. Οι μεγαλομάρτυρες Άγιος Γεώργιος και Άγιος Δημήτριος, οι δύο θείοι νεαροί καβαλάρηδες, είναι οι αγγελιοφόροι και προστάτες όλων των χριστιανών. Γι’ αυτό τους υμνούμε και τους δοξολογούμε. Με ιδιαίτερη όμως τιμή γιορτάζουν και πανηγυρίζουν τις άγιες μορφές Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και Δημητρίου του Μυροβλήτου, οι κτηνοτρόφοι, οι τσοπάνηδες, γιατί είναι οι φύλακες και τους συνοδεύουν το καλοκαίρι στα βουνά στο ξεκαλοκαιριό και το χειμώνα στον κάμπο, στα χειμαδιά. Ο Απρίλης, όμως, είναι ο μήνας της χαράς και της Λαμπρής, γιατί κάθε χρόνο γιορτάζουμε τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, το Πάσχα και την Ανάσταση του Χριστού. Μόλις προ ημερών ψάλαμε τον αναστάσιμο ύμνο «Χριστός Ανέστη». Πόσο θα θέλαμε όλοι μας να αναστηθούμε πνευματικά. Να αφήσουμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τον καινούριο, τον ανακαινισμένο άνθρωπο. Να αλλάξουμε και να ζήσουμε όπως μας θέλει η Εκκλησία. Να ζητήσουμε συγγνώμη και να συγχωρήσουμε τα πάντα: «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει» κατά τον πασχαλινό παιάνα του δοξαστικού τροπαρίου. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται η βιωτή μας να είναι χριστιανική και η ζωή μας υποδειγματική. Σήμερα, που ο σύγχρονος κόσμος είναι δεμένος χειροπόδαρα από την ύλη, τη δόξα και τις υλικές απολαύσεις. Σήμερα, που έχουμε γενικό ξεχαρβάλωμα και ηθικό ξεπεσμό. Σήμερα, που ταξιδεύουμε χωρίς πυξίδα στη ζωή και δεν γνωρίζουμε πού θα καταντήσουμε την τελευταία στιγμή. Χρειάζεται εγερτήριο σάλπισμα, να κηρύξουμε ηθική επανάσταση, για να οδηγηθούμε στα χριστιανικά μονοπάτια της σωτηρίας. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τη θεϊκή φωνή που μας καλεί, να συμφιλιωθούμε και να ενωθούμε με το φιλί της Αγάπης και ας έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας και στην καρδιά μας τα ωραία λόγια του ποιητή:
«Τώρα τον Απρίλη που ανθίζουν τα κλαδιά,
χλόη πράσινη προβάλλει κι όλα είναι ανθηρά,
Χριστιανοί αγαπηθείτε, δώστε πάρετε φιλιά,
τι ονόματα ωραία, άνοιξη και Πασχαλιά».
* Ο Ιωάννης Θ. Γωγουβίτης είναι εκπαιδευτικός.
