Η χώρα μας διέρχεται τη δυσμενέστερη χρονική περίοδο που γνώρισε από το 1974 και μετά. Συνέπεια αυτής, το καθεστώς αυστηρής επιτήρησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας που μας έχει επιβληθεί από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο φόβος; Να μην φτάσουμε στα χειρότερα. Στην πτώχευση και στον πλειστηριασμό της πατρίδας μας. Στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Πώς όμως οδηγηθήκαμε σ’ αυτήν την κατάσταση; Οδηγηθήκαμε, γιατί μέχρι τώρα ζούσαμε σε μια στρεβλή και εικονική πραγματικότητα. Χωρίς υποδομές, που θα εξασφάλιζαν τη μελλοντική μας οικονομική επιβίωση. Καμιά κυβέρνηση που πέρασε απ’ αυτόν τον τόπο, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, δεν πήρε τα αναγκαία εκείνα μέτρα που θα ήσαν σωτήρια για το μέλλον της πατρίδας μας. Δεν θωράκισε το αύριο, φροντίζοντας τα ταμεία του κράτους. Οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, κοιτούσαν μόνο το παρόν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε να δικαιωθεί από την ιστορία, λέγοντας τις αλήθειες που έπρεπε στον ελληνικό λαό. Επέμεναν πάντοτε σε ρηχές πολιτικές που χρόνο με το χρόνο μας βυθίζαν από το κακό στο χειρότερο.
Σ’ αυτή την επίπλαστη πραγματικότητα προστίθεται και το χειρότερο διαχρονικό ελάττωμα, που κουβαλά αυτός ο τόπος. Αυτό της διαφθοράς. Της κατασπατάλησης του δημοσίου – δανεικού – χρήματος: Με τις ρεμούλες στα νοσοκομεία, με τις υπερκοστολογήσεις φαρμάκων και υλικών, με τις προμήθειες με τις αδικαιολόγητες προσλήψεις και υπερωρίες στο δημόσιο, με τις αυξήσεις και τα επιδόματα σε προνομιούχες πληθυσμιακές ομάδες, με τις υψηλές αποδοχές των βουλευτών και τις επιχορηγήσεις των κομμάτων, οι οποίες δυστυχώς δεν περικόπτονται. Και το αποκορύφωμα όλων αυτών η έλλειψη παντελούς ελέγχου και εποπτείας. Στο πού ακριβώς πάνε τα χρήματα. Αυτά που προέρχονται όχι από τη δική μας παραγωγικότητα – αυτή είναι ελλειμματική – αλλά από τον εξωτερικό δανεισμό.
Προσέξτε λοιπόν – και μην σας φανεί παράξενο – τι έγραφε προ καιρού η εφημερίδα «Συνταξιουχικός αγών»... περισσότεροι από 60.000 συνταξιούχοι (δηλαδή 2 στους 100 συνταξιούχους) πληρώνονται κάθε μήνα από τα ταμεία τους σύνταξη, ΕΚΑΣ και ειδικά επιδόματα αναπηρίας. Με τη διαφορά ότι δεν τα λαμβάνουν οι ίδιοι, διότι εδώ και δεκαετίες έχουν πεθάνει! Στην ουσία δηλαδή πρόκειται για συνταξιούχους φαντάσματα...». Είναι ενδεικτικό ότι μόνον στο Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων εντοπίστηκαν περίπου 7.000 «ύποπτες» περιπτώσεις συνταξιούχων που λάμβαναν «μετά θάνατο σύνταξη».
Το όλο αυτό σκάνδαλο των 60.000 «νεκρών συνταξιούχων» προκαλεί στο δημόσιο ζημιά 1% του ΑΕΠ. Δηλαδή 2 δισ. ευρώ, την ώρα που το κράτος ψάχνει να βρει 10 δισ. ευρώ το χρόνο για να καλύψει τα ελλείμματα.
Για να σωθεί λοιπόν η οικονομία και μαζί μ’ αυτήν το κράτος μας, σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση ένα πρόγραμμα σταθερότητας, που στην πορεία του εμπλουτίζεται με όλο και περισσότερα σκληρά και επώδυνα για το λαό μέτρα. Αυτά τα μέτρα δεν θα αποδώσουν τα αναμενόμενα, αν δεν συνοδευτούν αμέσως από θεμελιακές και πρωτόγνωρες θεσμικές αλλαγές σ’ όλο το φάσμα λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Αυτές που δεν θα επιτρέψουν τώρα και στο μέλλον καμιά παρέγκλιση από την ορθή και αποδοτική πορεία αυτού του κράτους. Αρωγός σ’ αυτήν την αναγεννητική προσπάθεια της χώρας θα πρέπει να στέκεται η Παιδεία. Μια Παιδεία που καθημερινά θα αναδεικνύει τις αξίες εκείνες, οι οποίες θα αποτελούν το ανάχωμα στην εμφάνιση φαινομένων σήψης και διαφθοράς.
Προς αυτή λοιπόν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Χωρίς παλινωδίες. Γιατί ο καιρός περνά και η κρίση τρέχει. Είναι επιτακτική ανάγκη να την αντιμετωπίσουμε κατά τρόπο αποτελεσματικό και μόνιμο. Για να σώσουμε την πατρίδα μας. Για να ανακτήσουμε το κύρος και την αίγλη που μας αρμόζει, ως χώρα με την μεγαλύτερη πολιτισμική κληρονομιά στον κόσμο.
