Καταρχήν αυτό το Πάσχα είναι διαφορετικό από τα άλλα. Γιατί, με όσα μας συμβαίνουν, λόγω δημοσιονομικής κατρακύλας, έχουμε χάσει οι άνθρωποι τ’ αυγά και τα πασχάλια.
Εχουμε τσουγκρίσει πολύ πριν, όχι αυγά, αλλά τα κεφάλια μας. Για να μην πω, ότι τα κοπανάμε στον τοίχο, γιατί δεν ταιριάζει με τα γενικά έθιμα μια τέτοιου είδους αντίδραση.
Καλά για σταύρωμα δεν το συζητώ. Μας έχουν σταυρώσει και καλά - καλά καρφώσει, με μέτρα που έλαβαν, λαμβάνουν και θα λάβουν, προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση. Βέβαια μέχρι να βγει η χώρα από την κρίση, αν βγει, θα έχουμε πάθει εμείς οι πολίτες της χώρας νευρική κρίση, αλλά, οι ψυχίατροι να ’ναι καλά, αυτά θα κοιτάζουμε τώρα.
Την Ανάσταση θα μου επιτρέψετε να την παρακάμψω. Εμείς είμαστε σε μια παρατεταμένη βδομάδα των Παθών και μέχρι τη Σταύρωση φθάνουμε. Ανάσταση στον ορίζοντα δεν φαίνεται για το άμεσο, για να μην πω και για το απώτερο μέλλον. Αρα παρότι πρόκειται για την κορύφωση της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης την παρακάμπτουμε, ελπίζοντας...
Το αρνί όμως μας κάνει. Και μας κάνει γιατί είναι σουβλιστό. Και αφού είναι σουβλιστό, μπορούμε να βρούμε μέγιστες ομοιότητες, έτσι όπως μας σουβλίζουν και μας σιγοψήνουν σε χαμηλή φωτιά για να μην τους αρπάξουμε. Κι άμα τους αρπάξουμε εμείς τα κορόιδα, πού θα βρουν μετά άλλα κορόιδα να αρπάξουν για να πληρώσουν τα σπασμένα δεκαετιών κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρήματος;
Και επειδή κοντά - σιμά ήταν φέτος και η 25η Μαρτίου, μπορούμε άμα λάχει να αισθανθούμε και λίγο ως «Αθανάσιοι Διάκοι», γιατί ταιριάζει και με το σούβλισμα.
«Για δες καιρό που διάλεξε η εφορεία να μας πάρει τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι».
Α, τον Επιτάφιο ξέχασα, επειδή παρέκαμψα την Ανάσταση. Άλλα ένας Επιτάφιος βασικά, δεν μας χαλάει. Και δεν μας χαλάει, γιατί είναι ν’ ανοίξει η γης και να μας καταπιεί από το χάλι το μαύρο. Σουξέ της εποχής «Η ζωή εν τάφω» θα έλεγον. Και 500 χιλιάδες δίσκοι! Και λίγους λέω.
Τώρα έχουμε και το γλέντι. Πάσχα χωρίς γλέντι γίνεται; Δεν γίνεται. Όταν μάλιστα σιγογυρνάμε όλοι σε μια σούβλα. Να μην έχει ένα γλέντι στο καπάκι; Να έχει. Αλλωστε αν έχουμε ένα καλό (εντάξει κι άλλα έχουμε μην το παρακάνουμε) είναι που ακόμη και την στεναχώρια μας, ξέρουμε μια χαρά να τη γλεντάμε. Και σταυρωμένοι, και σουβλισμένοι και γλεντζέδες.
Για βαφτιστήρια δεν ξέρω. Ο καθένας έχει τα δικά του και κάνει τα κουμάντα του. Εκείνο που ξέρω, και ελπίζει να το ’χει σκεφτεί ο Γιώργος και να μην το έχει αφήσει για τελευταία στιγμή, είναι ότι θα πρέπει να πάρει λαμπάδα και παπούτσια. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή! Μετά την αλληλεγγύη, την ένθερμη συμπαράσταση και την εταιρική υποστήριξη που έδειξε στο πρόβλημά μας, το λιγότερο - λιγότερο που έχει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου είναι να της πάρει λαμπάδα και παπά (νούμερο 50). Αφού δεν θέλει να μας κάνει αυτή «κουμπαρούλια» θα την βαφτίσουμε εμείς ως... ευεργέτιδα του ελληνικού ένθους. Μία φορά μας... ευεργέτησαν το ’40 οι Γερμανοί και μία τώρα.
Ωστόσο... ωστόσο εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι. Και, αφού τέλος πάντων το Πάσχα είναι και γιορτή αγάπης, μετανοίας και συγχώρεσης, και αφού και ο Κύριος είπε «Πατέρ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», ε, ας το δούμε και εμείς μεγαλόψυχα το θέμα και μέσα στο κλίμα των ημερών και ας αφήσουμε την Ανγκελα που την έχει πάρει η κατρακύλα δημοσκοπικά να την κρίνουν οι συμπατριώτες και οι ψηφοφόροι της. Εμείς..
...Εμείς εδώ στο Πασχά-λι μας το μαύρο. Με τα έθιμά μας και τα σουβλίσματά μας. Α, και προσοχή έ; Όπως θα καταπίνεται τα σπρέντ και τα επιτόκια μην βαρυστομαχιάσετε.
Καλή Ανάσταση... αν πότε!
