Τραγικά προφητικός, στην προσπάθειά του τότε να κάνει αντιπολίτευση, υπήρξε ο νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος, σχολιάζοντας τότε περιστατικά βίας και εγκληματικότητας, είχε δηλώσει: «Καμπούλ γίναμε». Και να, που τώρα επί των ημερών του η τότε διάθεσή του για «αντιπολίτευση» έγινε θλιβερή πραγματικότητα. Και μάλιστα στην κυριολεξία της. Γιατί τα θύματα του τυφλού τρομοκρατικού χτυπήματος είναι ή ήταν (όσον αφορά στον άτυχο 15χρονο) από το Αφγανιστάν. Ξέφυγαν από την εκεί κόλαση, από τον κηρυγμένο πόλεμο και ήρθαν εδώ, σε έναν ακήρυκτο, για να πέσουν θύματα της τρομοκρατικής βίας. Μόνο που εδώ τους έφερε η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Και φαίνεται πως η ελπίδα αυτή, ούτως ή άλλως, αργόσβηνε μέσα σε έναν κάδο απορριμμάτων που έψαχναν κάτι χρήσιμο να βρουν. Και αυτό που βρήκαν τελικά ήταν ένας φρικιαστικός θάνατος για το 15χρονο αγόρι, το σκοτάδι που απειλεί το μικρό κοριτσάκι, που παλεύει πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι να μη χάσει το φως του και τον ψυχικό ακρωτηριασμό μιας μάνας που είδε το ένα της παιδί να χάνεται και το άλλο να πληγώνεται σωματικά και ψυχικά ανεπανόρθωτα.
Πριν πάω παρακάτω, θέλω να σταθώ για μια ακόμη φορά σε έναν απ’ όλους εκείνους τους... δαιμόνιους ρεπόρτερ. Είχε σταθεί με το μικρόφωνο πάνω από το κρεβάτι όπου κείτεται η άτυχη γυναίκα, η μάνα, και... έβγαζε ρεπορτάζ βάζοντάς την να διηγηθεί ό,τι πιο αποτρόπαιο προφανώς είχε ζήσει στη ζωή της νωπό, τόσο νωπό ακόμη. Και όπως εκείνη με τα σπαστά της ελληνικά προσπαθούσε να πει, εκείνος από πάνω, εμφανώς ανυπόμονος και ικανοποιημένος από το... «επίτευγμά» του, έλεγε πιεστικά: «Πέστε μας», «πέστε μας»! Τι να σχολιάσει κανείς γι’ αυτόν και για κείνους που κορακοπαραμονεύουν και τρέφονται τηλεοπτικά από τη δυστυχία των άλλων.
Τώρα, από κει και πέρα θα έλεγε κανείς ότι ήταν σχεδόν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα θρηνούσαμε θύματα. Εκούσια ή ακούσια. Με τη συχνότητα που οι νεο-τρομοκράτες τοποθετούν, σαφώς ανενόχλητοι, βόμβες, αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Απλά έτυχε το θύμα να είναι ένα μικρό παιδί, που επιπλέον ήρθε σε τούτη τη χώρα προσδοκώντας σε μια καλύτερη ζωή και τύχη.
Να μιλήσει κανείς για τους «τρομοκράτες»; Να πει τι; Ότι είναι κοινοί δολοφόνοι; Γνωστό είναι. Γιατί κάθε φορά που τοποθετείται μια βόμβα, έστω και αν υπάρχει προειδοποιητικό τηλεφώνημα, οι πιθανότητες, εκτός από υλικές ζημιές και ψυχικές παρενέργειες, να υπάρξουν ανθρώπινα θύματα είναι πάντοτε ανοιχτές. Να πει τι άλλο; Ότι οι εγκληματίες, ανεξαρτήτως του μανδύα που οι ίδιοι ενδύονται νομίζοντας ότι κάτι κάνουν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εγκληματίες; Και αυτό γνωστό είναι. Να σχολιάσει το γεγονός ότι έβγαλαν ανακοίνωση οι «κάποιοι», δεν αξίζει καν η αναφορά ονόματος, και είπαν δεν το κάναμε εμείς; Και έτσι να ’ναι καμία αξία δεν έχει. Να πούμε για τους «άλλους» που πήραν ένα τηλέφωνο σε εφημερίδα - καινούριοι αυτοί - με «ονοματεπώνυμο» - και είπαν: «συγγνώμη λάθος, από δω και πέρα θα βάλουμε βόμβες σε αμερικανικές και ρωσικές πρεσβείες»; Άιντε και το ’παμε. Ε, και; Αλλάζει κάτι; Γυρίζει πίσω το παιδί που χάθηκε, αλλάζει αυτή η ανεξέλεγκτη διασπορά τρόμου; Από τους τρομοκράτες αυτούς ή τους άλλους τρομοκράτες που εισβάλλουν σε μαγαζιά και σκοτώνουν εν ψυχρώ ανυπεράσπιστους πολίτες;
Τι νόημα έχει; Το πραγματικό νόημα βρίσκεται στην πραγματική αντιμετώπιση του κλίματος βίας που μαστίζει κυρίως την Αθήνα, αλλά και λοιπά μεγάλα αστικά κέντρα. Όχι με τα λόγια και τις βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά με αποτελεσματική παρέμβαση. Εδώ όμως φαίνεται ότι έχουν τελείως «ξεσαλώσει», δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, δεν νοιάζονται για τίποτα.
Ναι, κ. Χρυσοχοΐδη μας, «Καμπούλ» γίναμε. Να ’στε καλά που δώσατε... όνομα στην κατάσταση όταν ήσασταν ακόμη αντιπολίτευση. Και απ’ ό,τι φαίνεται τώρα ο... διοικητής της Καμπούλ είστε εσείς.
