Από την πόλη Ιεριχώ ο Κύριος κατευθύνθηκε κάποια στιγμή προς τα Ιεροσόλυμα, όπου θα γιόρταζε σε λίγο το τελευταίο Πάσχα. Κατά την πορεία Του δε αυτή, έξι μόλις μέρες πριν από τη μεγάλη γιορτή, έφθασε στη Βηθανία, όπου κάποιος Σίμωνας, που ήταν πιο μπροστά λεπρός, αλλά θεραπεύτηκε από τον Κύριο, κάλεσε τον μεγάλο ευεργέτη του σε ένα συμπόσιο. Στο συμπόσιο δηλ. αυτό, στο οποίο παρευρέθηκε και ο Λάζαρος, τον οποίο ο Κύριος είχε πιο μπροστά αναστήσει, καθώς και η αδελφή του Μάρθα, που, σαν έμπειρη στα οικιακά και φιλότιμη, «διηκόνει» (Ιω. 12,2). Κατά το συμπόσιο ακριβώς αυτό έγιναν κατά τις διηγήσεις των Ευαγγελιστών Ματθαίου, Μάρκου και Ιωάννου, τα εξής:
α) Το άλειμμα των ποδιών του Κυρίου με μύρο, από την ευγνώμονα αδελφή του Λαζάρου Μαρία.
Ενώ δηλαδή όλοι οι συνδαιτημόνες είχαν στραμμένη την προσοχή τους στον Κύριο, που ίσως καθόταν ανάμεσα στον αναστημένο Λάζαρο και στον θεραπευμένο από τη λέπρα του Σίμωνα, σε κάποια στιγμή πλησίασε αθόρυβα το Διδάσκαλο η αδελφή του Λαζάρου Μαρία, κρατώντας στα χέρια της ένα δοχείο με μία λίτρα (=εκατό δράμια) μύρου πολύτιμου, κατασκευασμένου από το αρωματικό φυτό της νάρδου. Σπάζοντας δε το λαιμό του αλαβάστρινου αγγείου, άρχισε να βρέχει με το μύρο τα πόδια του Κυρίου και στη συνέχεια να τα σπογγίζει με τα λυμένα μαλλιά της, εκφράζοντας την άπειρη ευγνωμοσύνη που ένιωθε προς τον Κύριο για την ανάσταση του αδελφού της. Με την πράξη δε εκείνη το σπίτι εκείνο, κατά την διήγηση του Ευαγγελιστού Ιωάννη, «επληρώθη εκ της οσμής του μύρου» (12,3), προκαλώντας, όπως ήταν φυσικό, ευχάριστα συναισθήματα σε όλους τους συνδαιτημόνες, ενώ κάποιοι από τους μαθητές θα θυμήθηκαν ίσως το του Άσματος των Ασμάτων ότι «μύρον εκκενωθέν όνομά Σου», το αναφερόμενο στο Μεσσία.
β) Η αντίδραση του Ιούδα.
Την ώρα όμως εκείνη, που η ευωδία είχε καταπλημμυρίσει το σπίτι του Σίμωνα, φανερώνοντας την ευγνωμοσύνη, που κυριαρχούσε όχι μονάχα στην καρδιά της Μαρίας, αλλά και του αδελφού της Λαζάρου και του Σίμωνα του λεπρού και πολλών άλλων ακόμη, ένας από τους μαθητές του Κυρίου, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που έμελλε να προδώσει τον Κύριο, άρχισε να μουρμουρίζει εναντίον της Μαρίας λέγοντας: «Διατί τούτο το μύρον ούκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς;» (Ιω 12,5) Γιατί δηλ. δεν πουλήθηκε το μύρο αυτό για 300 δηνάρια, για να δοθούν τα χρήματα στους πτωχούς; Αυτά όμως τα έλεγε, σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όχι γιατί τον ενδιέφερε πραγματικά η κατάσταση των πτωχών, αλλά γιατί ήταν «κλέπτης και το γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα εβάσταζεν» (12,6). Κρατούσε δηλαδή τα χρήματα, που είχαν όλοι μαζί στο κοινό ταμείο τους, από το οποίο όμως αυτός αφαιρούσε κάποια από αυτά, εξαιτίας της φιλαργυρίας του.
Από τη στάση δε αυτή του Ιούδα επηρεάσθηκαν τότε και κάποιοι άλλοι από τους μαθητές του Κυρίου, που για λόγους διαφορετικούς οπωσδήποτε από του Ιούδα γκρίνιαζαν για την απώλεια του πολύτιμου μύρου, «την γνώμην της γυναικός» μη γνωρίζοντας.
γ) Ο έπαινος της Μαρίας από τον Κύριον για την ευγνώμονα πράξη της
Στην πιο πάνω τροπή των πραγμάτων ο Κύριος, που έβλεπε, ως παντογνώστης, «την διάνοιαν» της Μαρίας, δηλ. την πρόθεση, δεν συμμερίστηκε την άποψη του Ιούδα, αλλά επήνεσε, κατά κάποιο τρόπο την πράξη εκείνη της Μαρίας, λέγοντας: «Άφες αυτήν, εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τετήρηκεν αυτό» (Ιω. 12,7). Άφησε δηλαδή τη γυναίκα αυτή να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη της με τον τρόπο αυτό και μην την στενοχωρείς, γιατί με το μύρο αυτό προετοιμάζει τη σορό μου για τον ενταφιασμό, προλαμβάνοντας «την του Νικοδήμου σμυρνοπλοκήν». Στην συνέχεια των πιο πάνω λόγων του μάλιστα ο Κύριος διαβεβαίωσε τους συνδαιτημόνες του εκείνους ότι τους πτωχούς τους συναντούσαν πάντοτε μπροστά τους, ενώ Εκείνον, ύστερα από λίγο δεν θα τον είχαν.
Με τα λόγια δε αυτά ο Κύριος φανέρωσε στους μαθητές Του ότι σε λίγο δεν θα τον είχαν μαζί τους στον κόσμο αυτό, αλλά και ότι η αγάπη προς τον Θεό είναι ανώτερη απο την αγάπη προς τους ανθρώπους. Αυτή δε η αγάπη, που έδειξε τη στιγμή εκείνη η Μαρία, δεν έπρεπε να ξεχασθεί από τους μαθητές Του ποτέ γιατί, κατά τον ιερό Θεοφύλακτο, «Καίτοι τινά θείαν κίνησιν εποίησε τούτο η γυνή, προτυπούσα τον θάνατο Αυτού και την του σώματος ταφήν» (Π. Τρεμ. οπ.π. 455). Για τον λόγο αυτό ο Κύριος έδωσε τελικά στους μαθητές Του και μια ειδική παραγγελία, ώστε να διαφημίζουν σε όλο τον κόσμο, στον οποίο θα κηρυχθεί το ευαγγέλιο, την πράξη της ευγνωμοσύνης της Μαρίας, για να βρίσκει προφανώς μιμητές.
