...Και καλά, πες ότι ο Αλογοσκούφης, που λέγαμε χθες, έχει και τα δίκια του. Μια πολιτική ασκούσε. Την κυβερνητική πολιτική. Αμ, ο Βουλγαράκης με τον Παυλίδη; Αυτοί τι δίκια έχουν, ερωτώ και λέγω και δεν είμαι και η μόνη, είναι βέβαιον.
Διότι αυτοί οι δύο τελευταίοι, η μόνη «πολιτική» που άσκησαν ήταν η «προσωπική» τους πολιτική, η οποία είχε και τις γνωστές ολέθριες επιπτώσεις για τους ίδιους, αλλά βασικά για το κόμμα τους και την τότε κυβέρνησή τους. Και έρχονται τώρα κάποιοι και λένε, «καλοθελητάδες», ότι όταν κάποιος άλλος μίλησε για «σαβούρες» στη Ν.Δ. αυτούς εννοούσε. Τώρα βέβαια άμα θέλει κανείς να ψάξει για «σαβούρα» σε ένα μεγάλο κόμμα, κυρίως, όρεξη να ’χει να πετάει. Ξεκινώντας από τα λεγόμενα «πρωτοκλασάτα» στελέχη και προχωρώντας προς τα μεσαία και τα μικρότερα. «Πράγμα που σαλεύει και το μουστερή γυρεύει!» υπάρχει. Αναμφίβολα. Αλλά...
...Αλλά τώρα στη Νέα Δημοκρατία περνάνε τη φάση που πέρασε και το ΠΑΣΟΚ μετά την πτώση του από την εξουσία. Προσπαθούν ν’ απαλλαγούν από το «αμαρτωλό» ή το «επιβαρυντικό» παρελθόν τους και από όλα εκείνα τα «βαρίδια της ανωμαλίας» που την κρατάνε πίσω και δεν την αφήνουν να εκτιναχθεί προς τα μπρος με νέα φόρα και ορμή. Και, για να συμβεί αυτό, τα «βαρίδια» πρέπει να έχουν και ονοματεπώνυμο. Και εν προκειμένω, εκτός από τον πρώην υπουργό Οικονομικών, που είπαμε είναι «άλλη κατηγορία», τα ονοματεπώνυμα είναι αυτά των Γ. Βουλγαράκη και Αρ. Παυλίδη. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι. Τα ’παμε αυτά.
Μπορεί ο πρόεδρος Αντ. Σαμαράς να μην συμφωνεί με τις «σαβούρες», αλλά οπωσδήποτε δυσφορεί με τα καμώματα κάποιων και οπωσδήποτε έχει πει, και όχι μόνο μία φορά, ότι αυτοί που πλήγωσαν και εξέθεσαν τέλος πάντων το κόμμα, θα πρέπει να μείνουν στην άκρη. Και, όπως οι πληροφορίες αναφέρουν, αν δεν αποφασίσουν να μείνουν μόνοι τους στην άκρη - λαμβάνοντας το μήνυμα - τότε κάποιοι άλλοι θα φροντίσουν να τους αφήσουν εκεί, χρησιμοποιώντας και τη μέθοδο της διαγραφής.
Βέβαια, ο καθένας και δικαιούται και οφείλει να υπερασπίζεται τον εαυτό του στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας και ενός δημοκρατικού κόμματος. Και αυτό ακριβώς σκέφτηκε και ο πρώην υπουργός και παντοδύναμο στέλεχος Γ. Βουλγαράκης, ο οποίος ζήτησε να μιλήσει και στο Συνέδριο του κόμματος γιατί έχει θεσμικά το δικαίωμα, κάνοντας τη Ρηγίλλης να στριφογυρίζει από τη ζοχάδα. Ενώ ο Αρ. Παυλίδης από την πλευρά του, ο «δεν παραιτούμαι κύριοι», ο οποίος προφανώς κώφευε και κωφεύει σε πάσης φύσεως μηνύματα, δηλώνει «πολιτικά ενεργός», παρότι από τη νέα ηγεσία της Ν.Δ. φέρεται αν είναι υπό εκκαθάριση.
Είναι προφανές ότι μέχρι να φτάσει η Νέα Δημοκρατία στο Συνέδριό της, στο οποίο έχει επενδύσει, προκειμένου να κάνει την επανεκτίμησή της, θα υπάρχει μια εικόνα ασάφειας και σύγχυσης, καθώς το παρελθόν, το παρόν και το προσδοκώμενο μέλλον της δεν έχουν ούτε αποσαφηνιστεί, ούτε ξεχωρίσει. Και καθώς, είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι, οι πολιτικές και οι επιλογές από πρόσωπα εκφράζονται και με πρόσωπα συνδέονται.
Μέχρι τώρα ο νέος πρόεδρος, Αντώνης Σαμαράς, αρκείται στο να κάνει εσωκομματικές ασκήσεις επί χάρτου. Φροντίζει διά των ομιλιών του να στέλνει διάφορα μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες και διά του παρασκηνίου να διαρρέει τις προθέσεις του και τις... ενοχλήσεις του. Εκ παραλλήλου, προσπαθεί να στήσει το «δικό του» κόμμα με τον «δικό του» μηχανισμό για να μπορεί να το ελέγχει και να αισθάνεται κύριος και αφέντης εντός του και όχι φιλοξενούμενος. Και όλα αυτά στο διαδικαστικό τουλάχιστον μέρος θα πρέπει να έχουν συμβεί μέχρι και το Συνέδριο, όπου λογικά θα πρέπει να κάνει μια επίδειξη πυγμής και ενότητας συνάμα και να δώσει το νέο ιδεολογικό και λειτουργικό στίγμα του κόμματος. Τώρα το ερώτημα και για τον ίδιο είναι μέχρι να φτάσει ως εκεί ή εκεί που θα φτάσει, αν χρειαστεί, εκτός από «μηνύματα» και έντεχνες περιθωριοποιήσεις στελεχών, να λάβει και κάθετες αποφάσεις. Να προχωρήσει δηλαδή σε ανοιχτές ρήξεις και διαγραφές με στελέχη «καθαρίζοντας» το κόμμα, όπως εκείνος το εννοεί.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε και να δούμε.
