Εγώ, σας μιλάω ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι θα καταργηθούν οι διάφορες επιτροπές, όπως εξήγγειλε η κυβέρνηση. Δηλαδή δεν πίστεψα ποτέ ότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει χωρίς επιτροπές. Τη στιγμή μάλιστα που γίνεται της... διαβούλευσης! Ήδη δεκάδες επιτροπές «σκαρώθηκαν» - σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου - από την ημέρα που ο Πρωθυπουργός είπε ότι θα τις καταργήσει. Φανταστείτε ότι υπάρχουν σήμερα πάνω από 2.000 επιτροπές! Ένα δημόσιο δίπλα στο Δημόσιο, που οι αμοιβές των μελών τους είναι αδύνατον να υπολογιστούν.
Ο Πρωθυπουργός ζήτησε πριν πέντε μήνες στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, αν δεν κάνω λάθος, να καταργηθούν οι επιτροπές και να επανασυσταθούν μόνον όσες είναι απαραίτητες. Άλλά φαίνεται ότι το «παράρτημα» του ελληνικού Δημοσίου πάσχει από τις ίδιες ασθένειες με το καλούπι του: την ασάφεια, την έλλειψη κανόνων, την επικάλυψη αρμοδιοτήτων και κυρίως το ρουσφέτι. Με λίγα λόγια είναι πιο εύκολο να χαθεί κανείς στον λαβύρινθο των επιτροπών παρά να τις καταγράψει και πολύ περισσότερο να τις καταργήσει. Άλλωστε μέχρι τώρα κανείς δεν τόλμησε να ασχοληθεί μαζί τους. Νομίζω δε, ότι όχι οι 100 μέρες της νέας Κυβέρνησης δεν θα αρκούσαν για κάτι τέτοιο, αλλά ούτε 100 χρόνια δεν θα μας φτάσουν. Και ας μην ξεχνάμε στην Ελλάδα ζούμε, γι΄αυτό και όπως σας είπα, δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος να μας σώσει από τις επιτροπές. Νομίζω δε ότι θα συμβεί το αντίθετο: θα αυξηθούν, καθώς πολλοί υπουργοί εμφανίζονται ως απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που χρονίζουν. Έτσι η λύση είναι πάλι μία: οι επιτροπές που θα ασχοληθούν μ΄αυτά!
Ένας «σοφός» πολιτικός αρχηγός του παρελθόντος (αλλά γιατί όχι και του παρόντος και του μέλλοντος) εκστόμισε κάποτε το εξής προσφυές: «Μην λύνετε τα προβλήματα που σας παρουσιάζονται. Αφήστε τα να φθείρονται...» Μη μου πείτε πως δεν περικλείει αρκετή σοφία η φράση αυτή; Διότι, πρώτον κάθε ζήτημα που αφήνεται άλυτο, έπειτα από λίγο καιρό παύει να υπάρχει, γιατί ή αυτοδιαλύεται ή αυτολύεται και δεύτερον, πολύ σπουδαιότερο, ένα πρόβλημα που λύεται αμέσως, δημιουργεί κατά κανόνα αυτομάτως δυο ή τρία νέα ζητήματα, που γίνονται αφορμή βασανιστικών πονοκεφάλων. Οπότε...
Πιθανώς έτσι εξηγείται η ακατάσχετη «επιτροπίτις» που πλήττει, ως επιδημία, τη χώρα μας, αλλά και η επίμονη «κουφαμάρα» της εξουσίας στα επίμονα λαϊκά αιτήματα.
Οι άνθρωποι της εξουσίας ακολουθούν συνήθως δυο μεθόδους εξίσου ασφαλείς και αποτελεσματικές για την αποκοίμιση του λαϊκού εξεγερμένου αισθήματος, όπως περίπου έγινε και με την περίπτωση των αγροτών, λόγου χάρη.
Μέθοδος πρώτη: Χωρίς το παραμικρό πρόσχημα , «αναγνωρίζουμε το δίκαιον του αιτήματος, το οποίο και θα ικανοποιήσουμε. Μόνο πρέπει να μας δώσετε λίγο χρόνο...»
Και περιμένουν οι ενδιαφερόμενοι γεμάτοι ελπίδες, προσδοκώντας καλύτερες μέρες που ποτέ δεν έρχονται!
Έτσι από απεργία σε απεργία, από πορεία σε πορεία, από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία, ανεβοκατεβαίνοντας σκαλοπάτια και διαρκώς σε αναμονή, παρέρχονται οι εβδομάδες και οι μήνες. Κάποτε ή αυτοί, οι διαμαρτυρόμενοι, βαριούνται ή βολεύονται κάποιοι απ΄αυτούς με την υπάρχουσα κατάσταση. Το ουσιώδες είναι ότι το πρόβλημα φθείρεται, εκφυλίζεται ή μεταλλάσσεται! Έτσι παύει να προκαλεί ενόχληση. Είναι κι αυτό μια λύση!
Μέθοδος δεύτερη, επίσης αποτελεσματική, συνηθέστερη και προπαντός περισσότερο αναπαυτική:
«Αναγνωρίζουμε και πάλι το δίκαιον του αιτήματος και καταρτίζουμε «επιτροπή» στην οποία (για να θυμηθούμε και λίγο τον Ιωάννη Κωλέτη) το παραπέμπουμε για...μελέτη».
Έτσι λοιπόν από επιτροπή σε επιτροπή τα προβλήματα παίρνουν το δρόμο για κει που όλοι ξέρουμε: τις λεγόμενες «ελληνικές καλένδες».
Φθάσαμε στο σημείο σήμερα να πάσχει η χώρα μας από μια ασθένεια που θα μπορούσε να ονομαστεί «χρονία επιτροπίτις». Επιγραμματικά δε τη χαρακτηρίζει ένα παλιό τετράστιχο που έλεγε ότι:
«Οι Έλληνες θελήσαντες
να διαβούν τον Αίμον
εξέλεξαν επιτροπήν
Τσάτσον, Βαμβάν και Κρέμον»!
Η ιστορία δεν μας πληροφορεί αν συνεδρίασε ποτέ η τριμελής εκείνη επιτροπή για να ξέρουμε και κατά πόσο κινδύνευσε εξ αυτής η βαλκανική ειρήνη. Πάντως είναι γνωστό ότι ο λαός μας, ίσως λόγω αμέλειας της επιτροπής, έχασε την ευκαιρία να διαβεί τον Αίμο!
Τον ακριβή αριθμό των επιτροπών δεν τον γνωρίζω, αν και θα ήταν πολύ χρήσιμη μια παρόμοια στατιστική. Αναφέρεται σε αρκετές χιλιάδες στη μικρή μας χώρα, διάβασα μάλιστα για πάνω από 2.000 αλλά μάλλον δεν μπορεί να τον υπολογίσει κανείς με βεβαιότητα. Λειτουργεί, βλέπετε, κι εδώ η θεωρία της σχετικότητας. Διότι κάθε τόσο και ανάλογα με τα ζητήματα που αναφύονται, άλλες επιτροπές καταρτίζονται κι άλλες αυτοκαταργούνται.
Κάπου – κάπου βέβαια - όπως καλή ώρα ο σημερινός Πρωθυπουργός – κάποιος πολιτικός άνδρας με ευγενείς προθέσεις δηλώνει ότι θα πατάξει αυτή την τροχοπέδη της κρατικής μηχανής και θα σταματήσει την αιμορραγία του δημοσίου χρήματος και ότι στα άμεσα σχέδιά του είναι και η εξόντωση του τερατώδους αυτού «επιτροπάτου». Μάταια όμως. Όπως και οι υποσχέσεις για την πάταξη της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της ακρίβειας και των άλλων σαπρόφυτων της κοινωνίας μας, έτσι κι αυτή για την κατάργηση των επιτροπών, μένει στις προθέσεις και σε λίγο θα ξεχαστεί , αν δεν ξεχάστηκε ήδη.
Το πολύ – πολύ σε περίπτωση τέτοιας απόφασης, για την πάταξη της «επιτροπομανίας», να συγκροτηθεί μια επιτροπή για τη μελέτη του θέματος, καθώς όπως σχετικά έλεγε και ο μακαρίτης Ηλίας Ηλιού της παλιάς ΕΔΑ, «οι Έλληνες συσκέπτονται για να μη σκέπτονται» και κυρίως για να μην πράττουν, θα ’λεγα...
