... Κι ήταν 24 Γενάρη, ημέρα Κυριακή, 3 και μισή το μεσημέρι, όπως δείχνει το ρολόι της Εκκλησιάς που σταμάτησε για πάντα αυτή την ώρα.
Κάηκε ο Αϊ- Γιάννης! Φλόμωσε, έγινε κάρβουνο, στάχτη! Και εμείς όλοι γύρω-γύρω, εμείς που μας προστάτευε από αιώνες τώρα, εμείς που του ανάβαμε καντήλια και κεριά, ούτε καν πήραμε χαμπάρι. Κάηκε μόνος του, χωρίς ούτε να του ρίξουμε έναν κουβά νερό στη μεγάλη του δίψα.
Καμιά καμπάνα δε χτύπησε γι’ αυτόν. Πώς να χτυπήσει που ήταν κι αυτή ... «ηλεκτρική»!
Πώς να χτυπήσει που δεν είχε «χέρια» και «σκοινί» να ουρλιάξει πως καίγεται... ο Αγιός μας.
Πέθανε μόνος του ο Άγιος της γειτονιάς, πέθανε μέσα σε ...χρυσούς πολυέλαιους, κεντρική θέρμανση, air condition, και ακριβά χαλιά, χωρίς όμως το χτύπημα της καμπάνας, εκείνης που από τη γέννα μας χτύπαγε χαρμόσυνα, πένθιμα και γιορτινά σ’ Επαναστάσεις, Πολέμους και Πανηγύρια.
Αϊ-Γιάννη! Συγχώρεσέ μας! μέσα στην τρέλα του Νεοελληνικού Μοντερνισμού
ξεχάσαμε και καταστρέψαμε πολλά.
Σε λίγο πάλι θα φύγω για μέρη μακρινά και, έτσι που ακριβώς απέναντι κοιτώ τα μαυρισμένα σου απομεινάρια, αναρωτιέμαι μήπως κι εσύ ο ίδιος θέλησες να φύγεις μακριά, εκεί πέρα στην έρημό σου που κάποτε αγάπησες πολύ, τρώγοντας μέλι και ακρίδες. Μακριά από μας και από αυτά τα ψεύτικα κάλλη που στολίσαμε τις ζωές μας και τις εκκλησιές μας.
Γλυκερία Scrivener-Μανδηλά Μόνιμη κάτοικος Στρασβούργου (το πατρικό μου βρίσκεται απέναντι στον Αϊ- Γιάννη τον Πρόδρομο Τυρνάβου)
